Να είσαι μέσα στο ταξίδι...

Το ποτό ήταν ευθύνη του επισκέπτη. Του πατέρα όταν κατέβαινε στο νότο, του γιού όταν ανέβαινε στον βορρά. Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, καθώς ησύχαζε η μέρα, κάθονταν αντικριστά στο τραπέζι, άνοιγαν το ποτό και ξεκίναγαν την κουβέντα.
Όχι για τα πολύ παλιά. Ο χρόνος μπορεί να γεμίσει και τις τρεις διαστάσεις του χώρου. Βασική προϋπόθεση να συνυπάρξουν. Άμα είναι αλλού ο χρόνος κι' αλλού ο χώρος, αβυσσαλέο κενό. Αγεφύρωτο. Τελευταία φορά που μίλησαν για τότε, ήταν όταν ο πατέρας έδωσε στον γιο ένα γράμμα γραμμένο από ένα συγγενή, εκείνα τα παλιά χρόνια. "Να το προσέξεις το παιδί, να μην χαθεί" του είχε γράψει. "Εδώ είμαι, δεν χάθηκα" είπε ο γιος σαν τελείωσε την ανάγνωση. Τον πήραν τα κλάματα τον πατέρα, ο γιος του έκανε παρέα. Έκλεισαν το τεφτέρι.
Ούτε για τα πιο πρόσφατα μίλαγαν. Πικραμένοι και οι δυο. Ο πατέρας από μια αλλαγή που τόσο πάλεψε και πίστεψε σ' αυτή και ο γιος για μια κατάρρευση που δεν βρέθηκε ούτε ένας να ρίξει μια ντουφέκια να την υπερασπιστεί. 
Έτσι, αφού αντάλλασσαν πληροφορίες για συγγενείς και φίλους, το ρίχνανε στη φιλοσοφία. Όχι ότι κατέχανε το άθλημα-εδώ έναν Βέλτσο διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν κι άκρη δεν έβγαζαν- αλλά εμπειρικά απ' ότι είδαν κι απ' ότι άκουσαν, προσπαθούσαν να "στρώσουν" κουβέντα. Όλο υποθέσεις και ερωτηματικά δηλαδή. 
Όπως: αν προϋπήρχε ο Φρόιντ του Μαρξ, αν ο Μαρξ γεννιόταν σήμερα ή σε εκατό χρόνια τι θα έγραφε, αν θα μπορούσε να υπάρξει ένας Αφρικανός Μαρξ απαλλαγμένος από την πνευματική ηγεμονία της Δύσης και τι θα έγραφε, αν καλύτερη ανάλυση του Μαρξ κάνουν οι Μαρξιστές ή οι αναλυτές των θινκς τανκς των μεγάλων ιδρυμάτων...τέτοια πράγματα. Ή πόσο μεγάλη πλειοψηφία χρειάζεται μια κοινωνία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και το περισσότερο πόσο συνειδητοποιημένη. Υποθέσεις και απορίες γεννημένες απ' τα ταξίδια σ' ανατολή και δύση. Για ένα ήταν σίγουροι. "Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός" Κάπως έτσι το είχε πει ο Κ.Κ.
Τελευταίο ταξίδι του πατέρα στο νότο ήταν στην βάπτιση του εγγονού. Με διαγνωσμένο καρκίνο, ζήτησε απ' τους γιατρούς να τον "πουσάρουν" να αντέξει αυτό το ταξίδι, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Έτσι κι' έγινε.
Στο γλέντι μετά την βάπτιση, σηκώθηκε να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο. Αυτή τη φορά δεν το μοιράστηκε όπως συνήθως με τον γιο. Δικιά του παραγγελιά, δεν ταίριαζε στον γιό του. Την άλλη μέρα έφυγε.
Λίγες μέρες μετά, σαν πένθιμη καμπάνα χτύπησε το τηλέφωνο. "Έλα, σε περιμένει να του κλείσεις τα μάτια". 
Μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας έφτασε στην παγωμένη πρωτεύουσα του βορρά ο γιος. Απ' το αεροδρόμιο στο νοσοκομείο κι' από εκεί στο δωμάτιο δίπλα στον πατέρα να του λέει ψιθυριστά στο αυτί, τα λόγια που είχε ακούσει απ' τους μεγαλύτερους να λένε σ' αυτές τις περιπτώσεις. Λόγια που κάνουν πιο εύκολο κι' ανώδυνο το "πέρασμα". 
Άνοιξε για μια στιγμή τα μάτια του ο πατέρας, του έβγαλε ο γιος την μάσκα του οξυγόνου και πλησίασε. "Συγνώμη" μια μικρή παύση και "θέλω να μείνω εδώ" ήταν τα τελευταία λόγια του. Δεκτή η συγνώμη, σεβαστή η τελευταία επιθυμία.
Σχεδόν είκοσι χρόνια κι' ο γιος έφτασε στη ηλικία του πατέρα. Κάθεται μέχρι αργά στο μπαλκόνι του και κουτσοπίνει κάνα κρασί μόνος του. Σκέφτεται τις τότε κουβέντες τους και είναι σίγουρος πως κι' εκείνος, τούτους εδώ τους "ατζαμήδες" θα υποστήριζε. Και θα γελάγανε που θα τους έλεγαν "Ζαίους" οι πρώην σύντροφοί τους. Δεν θα τους πείραζε, γιατί ξέρανε πως σημασία έχει, να είσαι μέσα στο ταξίδι, όχι απλά να το σχεδιάζεις και να το φαντάζεσαι.
Ύστερα σκέφτεται πάλι πως δικαιούται μια απογοήτευση. Έχει έναν γιο κι' αυτός για να ζητήσει μια συγνώμη. Αυτό που δεν έχει είναι ένας άλλος τόπος να επιλέξει. Έκαψε πολύ νωρίς τα καράβια του γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να μην έχει άλλη επιλογή.