Νέοι και Δεξιά: Δύο διαφορετικοί κόσμοι

 Στην κυβερνώσα παράταξη αγωνιούν. Οι έρευνες επιβεβαιώνουν ότι η ΝΔ «καταγράφει πολύ χαμηλά ποσοστά στη νεολαία», επιβεβαιώνοντας «τη διαχρονική αδυναμία των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων να συνομιλήσουν με τις επόμενες γενιές», και πως «επί της ουσίας, μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους, που ο ένας δεν έχει επικοινωνία με τον άλλον», παρατηρεί σε σημείωμά του ο εκδότης της εφημερίδας «Παραπολιτικά», Γ. Κουρτάκης(3.4.2021). Και προτείνει: «Επιβάλλεται (σ.σ. οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις) να πάνε στους χώρους όπου συχνάζουν οι νέοι…»,  στα social media, στα σχολεία, στους εναλλακτικούς χώρους!

Αυτό, όμως, γίνεται ήδη! Η κυβέρνηση είναι εκεί. Βρίσκεται σ’ όλους τους χώρους όπου οι νέες και οι νέοι προσπαθούν να βρεθούν, να επικοινωνήσουν σ’ αυτόν το δύσκολο καιρό του εγκλεισμού, να βγάλουν το κεφάλι έξω, να πάρουν ανάσα, πλανταγμένοι/ες απ’ τη «φυλακή», από μια ζωή χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς άγγιγμα κι επαφή, χωρίς ζώσα εμπειρία, χωρίς φιλί. Η κυβέρνηση είναι ήδη εκεί για να επιβάλει την «υγειονομική» βία των ΜΑΤ. Είναι εκεί με όλα τα «επιχειρήματα» της εξουσίας και της βιο-εξουσίας της, με τα κλομπ, το ξύλο ακόμα και σε 13χρονα παιδιά, το ξεγύμνωμα, τους εξευτελισμούς, τους βασανισμούς, τους λεκτικούς βιασμούς, τη λογοκρισία στα social Media, τον αυταρχισμό στα σχολεία.

Και είναι εκεί από πριν. Όταν προεκλογικά προπαγάνδιζε μέσω των φιλικών της μέσων ενημέρωσης την εκκαθάριση των Εξαρχείων, όχι από τους εμπόρους ναρκωτικών, αλλά από τους πρόσφυγες και τις συλλογικότητες αλληλεγγύης, από τους χώρους πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης, από τα παιδιά, που «δεν είναι σαν τα δικά μας», όπως έλεγε, ο συνήγορος του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Αυτά τα παιδιά «που δεν είναι φυσιολογικά», μπορούν οι μπάτσοι να τα δέρνουν, να τους τσακίζουν τα κόκκαλα, να τα αλυσοδένουν, να τα τυλίγουν με ψεύτικες κατηγορίες σε μια κόλλα χαρτί, να τα σκοτώνουν. Μόνο που ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά βρίσκονται και τα δικά τους, απλά εκείνοι δεν το ξέρουν, γιατί δεν έχουν καμία επαφή ούτε με τα ίδια τους τα παιδιά και τις αγωνίες τους.

Αγνοούν την ευαισθησία της νιότης, έτσι παχύδερμα που έγιναν από το πολύ «Εγώ». Αδυνατούν να «δουν» και να παραδεχτούν ότι τα παιδιά τους απορρίπτουν τη δυστοπία που τους προτείνουν ως "νέα ανθρωπότητα".  Ότι αρνούνται έναν κόσμο αυτοαναφορικών νευρόσπαστων, όπου κανείς δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του μια φυσιογνωμία, ένα Πρόσωπο, όντας συρρικνωμένοι σ’ ένα μόνο κομμάτι, μία λειτουργία, μια επί μέρους σκιά της σκιάς τους. Ότι αρνούνται μια (μη) κοινωνία νάρκισσων που πορεύονται μ’ έναν «ψευδή εαυτό», ανάμεσα στην νεύρωση και την ψύχωση(border-line).

Έχει δίκιο ο αρθρογράφος, πρόκειται για δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους, για δύο διαφορετικές θεάσεις τ’ «ουρανού», δύο διαφορετικές οπτικές για το μέλλον του ανθρώπου, για δύο διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Γι’ αυτό και η σημερινή εξουσία δεν έχει άλλο «επιχείρημα» πάρεξ τη βία, την κτηνώδη βία των σιδερόφρακτων φυλάκων της. Γι' αυτό και δεν μπορεί να έχει σχέση με το μέλλον. Ανήκει ήδη στο παρελθόν... 

*Η φωτογραφία είναι αρχείου