Με κομμένη την ανάσα

 Είμαστε εδώ. Με κομμένη την ανάσα. Και δεν φύγαμε, ούτε πρόκειται να φύγουμε από δω. Να είναι σίγουροι όσοι χλεύαζαν, έφτυναν, επαινούσαν, επένδυαν, έπαιξαν ζάρια τη ζωή και τον θάνατο των άλλων, κομπορρημονούσαν και εναγκαλίζονταν τον μαύρο φασισμό. Είμαστε εδώ, δεν φύγαμε ούτε στιγμή από εδώ. «Εξήντα πέντε μήνες» όπως έγραφε η «Αυγή» στις 5/9/2020, «Πεντέμισι χρόνια. 453 συνεδριάσεις». Είμαστε εδώ στη διαρκέστερη δίκη στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, που την παίνεψαν μέσα στις εκκλησίες (του δήμου και της θρησκείας) και την ευλόγησαν. Και τώρα περιμένουμε με κομμένη την ανάσα βλέποντας την κλεψύδρα του χρόνου να ρίχνει τους τελευταίους κόκκους άμμου. Σχεδόν μπορούμε να τους μετρήσουμε. Μόνο τον θάνατο που σκόρπισαν οι φονιάδες δεν μπορούμε να μετρήσουμε γιατί είναι απροσμέτρητος.

«Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι όπως η πτώση ενός σπουδαίου έθνους» λέει ο Τσέσλαφ Μίλος στο ποίημά του «Η πτώση». Απροσμέτρητος θάνατος, απροσμέτρητος πόνος, απροσμέτρητος τρόμος, απροσμέτρητο δάκρυ, απροσμέτρητο δηλητήριο που εμπότισε τα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό υπήρξε η Χρυσή Αυγή. Αλλά τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Ήρθε η στιγμή που η ελληνική Πολιτεία, δηλαδή το κράτος και ο λαός, που συγκροτούν την οντότητά της, να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο έγκλημα καθεαυτό και απέναντι στο έγκλημα που έχει διαχυθεί παντού. Ένα έγκλημα ύπουλο, που ακόμα κι εσένα τον ίδιο –«ώς και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε», κραύγαζε ένδακρυς και εμπύρετος της Ιστορίας ο Μιχάλης Κατσαρός–, ακόμα λοιπόν κι εσένα τον ίδιο, μπορεί να σε κάνει ασυμπτωματικό στον φασισμό.

Γι’ αυτό περιμένουμε με κομμένη την ανάσα. Τρεις κι απόψε μείνανε. Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, στις 7 το πρωί, η πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Μ. Λεπενιώτου θα ανεβεί στην έδρα με τους συναδέλφους της και θα ανακοινώσει την απόφαση του δικαστηρίου για τις τέσσερις υποθέσεις που συνεκδικάστηκαν. Κατατέθηκαν τα πάντα, αποκαλύφθηκαν τα πάντα και πάνω απ’ όλα ο βρυχώμενος οχετός που βγαίνει από το πρόσωπο του φασισμού. Αυτό το πρόσωπο θα Είναι εκεί. Όπως θα Είναι εκεί η μητέρα του Παύλου, Μάγδα Φύσσα, αυτό το ιερό κόσμημα του ανθρώπινου είδους. Εκεί θα Είναι και η σεπτή μορφή του Χαντίμ Χουσεΐν, πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν. Θα Είναι και θα κρατούν από το χέρι τα σφαγμένα παιδιά τους. Με κομμένη την ανάσα. Με σταματημένη τη σκέψη για να μην ακουστεί το παραμικρό που θα σκίαζε την καθαρότητα της στιγμής και της ευθύνης. Είμαστε εδώ και κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Μηδέ οι απόντες, μηδέ οι ριψάσπιδες, μηδέ οι αργυράσπιδες, μηδέ οι μηδίσαντες, μηδέ οι εξωνημένοι, μηδέ οι σταχτόψυχοι.

Άκου: σιωπή. Περιμένουμε. Κρατάμε τις δύο άκρες από την ανάσα του Παύλου και του Σαχζάτ και περιμένουμε να τις ενώσουμε. Περιμένουμε τη στιγμή που η οδύνη θα στομώσει τη φρίκη από το λεπίδι του φασισμού, που θα βγάλει τον τρόμο από τα μάτια των κυνηγημένων παιδιών ώρα χαράματα. Περιμένουμε και για τον Διομήδη και για τον Ζακ και για όλους.

Περιμένουμε και πάντα θα περιμένουμε. Και θ’ αγωνιζόμαστε ώσπου να λύσουμε το δίλημμα που έθεσε ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, διά στόματος Ζαν Πωλ Μπελμοντό, στο «Με κομμένη την ανάσα»: «Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχισμένος επειδή δεν είμαι ελεύθερος ή αν δεν είμαι ελεύθερος επειδή είμαι δυστυχισμένος».

Πηγή: Η Αυγή