«Μαύρη θάλασσα»

Σαν κίνησε η Αργώ για την Κολχίδα

ψαράδες δίχτυα έριχναν

 στα μαύρα τα νερά

χτιστάδες ύψωναν τα πρώτα τείχη

 ο δράκος καρτερούσε τους γενναίους

που κλέψαν το  χρυσό τομάρι 

Και πώς τους έλεγαν να δεις

δεν το θυμάμαι

Ολότελα χαμένο στου μυαλού τ´ απόνερα
 

εκείνο το ταξίδι

Μονάχα σκόρπια τα ονόματα

Μήδεια κι Αργοναύτες

Συμπληγάδες κι Ιάσονας 

 κλείνουν κι ανοίγουν    πέτρες

μυλόπετρες

κι  αλέθονται οι χρόνοι

αδιάβατοι οι ποταμοί

κομμάτια οι σάρκες ριγμένες στον αφρό

οι πλώρες μαύρες σαν τη θάλασσα

και το χρυσό στ' αμπάρια

Δεν το θυμάμαι τούτο το ταξίδι

κάπου το διάβασα παλιά

μα τώρα η στεριά εφάνη

πού να γυρνώ να ψάχνω

Μια εκστρατεία ήτανε θαρρώ

Με προδοσίες τέλειωσε  του έρωτα

 και τα παιδιά σφαγμένα.