Μακάρι να υπήρχε Θεός να ξέσπαγα...

Είμαι άθεος. Επιστημονικά και συνειδητά άθεος. Δεν παρακαλώ προσευχόμενος, δεν χρησιμοποιώ ποτέ την λέξη ‘πιστεύω’, δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ερευνώ το μεγαλείο της Φύσης, την Επιστήμη, την Εξέλιξη των Ειδών, μαθαίνω να ζω αρμονικά με το Περιβάλλον.

Παράλληλα, είναι πολλές οι στιγμές που ασυναίσθητα απαξιώ τους θρησκευόμενους για την άγνοιά τους, την ευπιστία τους, τον άκρατο εγωισμό της πίστης τους (για προσωπική ανάσταση και αθανασία) και την αδέξια κατασκευή ενός Υπέρτατου Όντος (κατ' εικόνα και ομοίωση των δικών τους παθών, πόθων, ιδιοτέλειας και εκδικητικότητας).

Όταν πρόκειται να αντιμετωπίσω το σκληρό πρόσωπο μιας δύσκολης ασθένειας ή τον ρόγχο ενός επελαύνοντος θανάτου, στηρίζομαι αποκλειστικά σε ότι έκτισα ο ίδιος ως Άνθρωπος: Ιατρική, Τεχνολογία και Κοινωνική Αλληλεγγύη.

Όταν όμως ο μεταστατικός καρκίνος έχει κατακλείσει όλο μου το σώμα και οι γιατροί σκάβουν γύρω μου την “τέταρτη γραμμή άμυνας”, αντιλαμβάνομαι πλέον ότι δεν υπάρχει στην ουσία επιστροφή και ότι η Ανθρώπινη Γνώση στην υπηρεσία της επιβίωσής μου έχει πλέον εξαντληθεί.

Εδώ συχνά λιποψυχώ και ξεσπάω. Παρ' όλα τα πτυχία μου, την φιλοσοφία μου, την κρυστάλλινη διαύγεια της Επιστήμης μου, μού λείπει ακόμη (άλλες φορές λίγο, άλλες πολύ) το κάτι τις από ψυχική δύναμη, να αντιμετωπίσω το προφανές. Εκεί πιάνω το εαυτό μου να κάνει σουρεαλιστικές ερωτήσεις σε έναν Θεό που δεν απέδειξε ποτέ ότι υπάρχει: “Που ήσουν όταν οι ναζί δολοφονούσαν παιδιά στους θαλάμους αερίων;”, “Γιατί κωφεύεις στα παρακάλια της μάνας στον διπλανό θάλαμο που βλέπει το μωρό της να σβήνει;”.

Τον κατασκευάζω εγώ ο άθεος και τον κάνω αποτυχημένο πρωταγωνιστή σε ένα θέατρο του παραλόγου, για να τον εκδικηθώ που δεν υπάρχει και δεν μπορώ την τελευταία στιγμή, στην απελπισία μου να πιαστώ από αυτόν!

Αυτές οι σκοτεινές υποθέσεις παραδόξως με κάνουν περισσότερο κοινωνικό, ανοίγουν διαδρόμους να ποτίσει η Διαλεκτική, βαθιά την σκέψη μου. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο μεγαλώνει και βαθαίνει η εμπειρία μου, τόσο καταλαβαίνω και πλησιάζω τον Άλλο. Βιώνω και αισθάνομαι πλέον ότι οι άνθρωποι είναι ένα μίγμα DNΑ, κοινωνικού περιβάλλοντος και προσωπικών επιλογών (σε διαφορετικά ποσοστά ο καθένας) και με αυτό το οπλοστάσιο πορεύονται στην ζωή τους.

Στον ένα πόλο, οι άνθρωποι εκεί λειτουργούν με γνώμονα ότι “Πεπρωμένο ή μοίρα, είναι η προδιαγραμμένη πορεία της ζωής μας, γραμμένη από κάποιες κρυφές και φανερές δυνάμεις, χωρίς την δική μας συγκατάθεση”.

Στον αντιδιαμετρικό πόλο, “Πεπρωμένο είναι ο χαρακτήρας μας, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζούμε”.

Εκεί, ανάμεσα στους δύο πόλους, σε διαφορετική μίξη σε κάθε άνθρωπο, εισχωρούν οι Θεοί, ο Σατανάς, οι αρχέγονοι φόβοι, η αστρολογία, η μαντεία, η προφητεία, οι ψευδείς ελπίδες της αιωνιότητας ακόμη και η δεισιδαιμονία.

Είναι ηθική, φιλοσοφική, επιστημονική και κοινωνική ευθύνη μου να εμβαθύνω και να παλεύω συνεχώς, ταυτίζοντας όλο και περισσότερο το πεπρωμένο μου με τον χαρακτήρα μου. Μόνος μου όμως, ως αριστίδην πόλος, δεν αξίζει τον κόπο γιατί η μοναχική ναρκισσιστική “τελειότητα” δεν μεταβολίζεται βιοχημικά και ψυχικά.

Προωθώ ή ανατρέπω τις συνθήκες του περιβάλλοντός μου, με γνώμονα την κοινή ευδαιμονία. Πείθω τον Άλλο χωρίς να τον ψέγω, αναγνωρίζοντας ότι συχνά στο δικό του περιβάλλον οι κοινωνικές ορμόνες δεν είναι πάντα αυξητικές και η ρήση του Camus, δυστυχώς πάντα επίκαιρη.

Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση ότι ένας κόσμος που μπορεί να ερμηνευθεί, έστω και με κακές εξηγήσεις, είναι ένας κόσμος οικείος. Όμως αντίθετα, σε μια ανθρωπότητα απογυμνωμένη ξαφνικά από ψευδαισθήσεις και από φώτα, ο άνθρωπος αισθάνεται ένας ξένος και μια τέτοια εξορία είναι χωρίς αντίδοτο, επειδή είναι απαλλαγμένη από τις μνήμες μιας χαμένης πατρίδας ή από την ελπίδα μιας Γης της Επαγγελίας (Albert Camus).