Είναι η Λόρι Άντερσον. Μια σπουδαία καλλιτέχνιδα που η τέχνη της ακροβατεί ανάμεσα στη μουσική, την περφόρμανς, το κοινωνικό σχόλιο και τα εικαστικά. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της στην Εφημερίδα των Συντακτών (Γιώργος Βουδικλάρης).
Εδώ παρατίθενται ορισμένα σημεία:
Όλα ιδιωτικοποιήθηκαν
«Δεν ενδιαφέρουν η υγεία, η ασφάλεια κι η ευημερία των ανθρώπων, αλλά το πώς μερικοί τύποι θα κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά. Είναι προφανές ότι αυτό είναι ο καπιταλισμός. Τώρα η Ρωσία είναι εξίσου καπιταλιστική, πρόκειται για ένα μάτσο καπιταλιστές που πολεμούν για τη γη, τους φυσικούς πόρους, το πετρέλαιο, με μοναδικό στόχο να τους ανήκουν όλα.
Δεν είναι κανένα μυστικό ότι αυτό δεν κάνει καλό στον λαό. Αυτό που είναι αληθινά παράξενο είναι πως στις ΗΠΑ πείθουν ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα -ή όχι και πολλά- πως είναι προς το συμφέρον τους να υπακούν, να γίνουν καλοί καπιταλιστές, καλοί χριστιανοί, να μην αμφισβητούν τίποτα. Στην όπερα που γράφω τώρα, αυτό είναι το θέμα. Πρέπει να το σκεφτώ πολύ, να δω τις δυναμικές σε αυτά τα συστήματα πεποιθήσεων. Ετσι γίνεται πολιτικό – δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό.
Εχω μια μεγάλη έκθεση στο Μουσείο Hirshhorn τώρα. Μου λένε: «Φυσικά, το έργο σας δεν μπορεί να είναι πολιτικό». Με συγχωρείτε; Είναι πολιτικό! Ολα είναι, ξέρετε, κατά κάποιον τρόπο. Απάντησαν: Είμαστε κυβερνητικός οργανισμός, δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση. Είναι διαρκώς έτσι μετά την εκλογή του Τραμπ. Ηρθα σε επαφή με κάποιες βιβλιοθήκες και είπαν πως δεν μπορούμε ούτε καν να κάνουμε ομιλίες πάνω στα μεγάλα ζητήματα: τον έλεγχο των όπλων, την ελευθερία του λόγου, τη σημασία των τροπολογιών του Συντάγματος.
Το δίκτυο των βιβλιοθηκών είναι ένας κόσμος ιδεών. Και τι μου απάντησαν οι επικεφαλής δύο κεντρικών βιβλιοθηκών; «Βεβαίως, είναι μια υπέροχη ιδέα. Μπορούμε να το κάνουμε, εφόσον οι συζητήσεις δεν είναι στρατευμένες». Και είπα: Ενα λεπτό, να σας ρωτήσω κάτι, ένας μήνας συζητήσεων πάνω στην ελευθερία του λόγου θα εθεωρείτο στρατευμένος; Και είπαν ναι! Τέλος της συζήτησης… Αρα εμείς οι καλλιτέχνες πρέπει να ακολουθήσουμε άλλον δρόμο. Να τα πούμε με άλλον τρόπο. Ο κόσμος κυριαρχείται από ιστορίες. Οι Ρεπουμπλικανοί το ξέρουν. Ετσι εφηύραν όλες αυτές τις ιστορίες για το τι είναι η ελευθερία, τι είναι τα δικαιώματα… Υστερα τις συνέδεσαν με το φασιστικό τους σύστημα πεποιθήσεων και τις πούλησαν στο Fox News. Πολλοί άνθρωποι δεν σκέφτονται από μόνοι τους, λένε: το είδα στην τηλεόραση, άρα είναι σωστό. Ετσι πουλάνε τις ιστορίες τους. Εν τω μεταξύ, στην Αριστερά, δεν έχουμε επινοήσει πολύ καλές ιστορίες. Απλά δεν το κάναμε. Εχουν οικειοποιηθεί τη λέξη ελευθερία - είναι καταπιεστικοί, αλλά το αποκαλούν ελευθερία. Εχουν οικειοποιηθεί όλες τις καλές λέξεις.
Συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, το χτίζουν σε πολλά επίπεδα, ακόμα και στη νοθεία των εκλογών: είναι πολύ επίμονοι αυτοί οι τύποι της Δεξιάς, μετακινούν τα όρια των εκλογικών περιφερειών έτσι ώστε να είναι σίγουροι πως θα νικήσουν, δουλεύουν πολύ σε τοπικό επίπεδο. Είναι απολύτως εσκεμμένο το κίνημα προς τον φασισμό. Δούλεψαν σκληρά επί μισό αιώνα κατασκευάζοντάς το. Και τώρα λειτουργεί: η Αμερική γίνεται φασιστική. Δεν μπορώ να το πω με πιο ήπιο τρόπο. Αυτό συμβαίνει όταν ο δικαστής Κλάρενς Τόμας λέει: το δικαίωμα στην έκτρωση θα εξαφανιστεί. Ακολουθούν τα δικαιώματα των γκέι, τα δικαιώματα στον γάμο, κατόπιν όλα τα δικαιώματά σας. Τι συνέβη λοιπόν; Κοιμόμασταν; Εχουμε τρελαθεί; Κοίτα τι έκανε αυτός ο τύπος: ξήλωσε μισό αιώνα ελευθεριών που κερδήθηκαν με κόπο με μια μονοκοντυλιά.".
Οι καλλιτέχνες αλυσοδένονται με τα δάνεια
"οι περισσότεροι έχουν τεράστια, γιγαντιαία φοιτητικά δάνεια. Πρέπει να βρουν αμέσως δουλειά για να αρχίσουν να τα αποπληρώνουν. Αυτή είναι η παγίδα νούμερο ένα: η καπιταλιστική παγίδα. Είσαι ήδη χρεωμένος. Τι κάνεις λοιπόν; Πηγαίνεις στη φυλακή των οφειλετών: πρέπει να πιάσεις δουλειά. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι σκλάβοι του συστήματος. Δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν αυτό που κάναμε εμείς. Αλλά ίσως ακόμα κι αν την είχαν, να μην ήξεραν τι να την κάνουν, ή να μην ήθελαν. Είχαμε επίσης το τεράστιο πλεονέκτημα να έχουμε τη δική μας κουλτούρα: τη δική μας μουσική, τα δικά μας ρούχα, ένα είδος δικού μας συστήματος, αυτό που αποκαλούσαμε αντικουλτούρα. Αυτό τα έκανε όλα εντελώς διαφορετικά, γιατί δεν είχαμε ανάγκη την κυρίαρχη κουλτούρα. Τώρα η κυρίαρχη κουλτούρα κυβερνά τις ζωές των ανθρώπων. Πρέπει όλα να αξιολογούνται διαρκώς: ο τελευταίος οδηγός που πήρες στο uber, οι φίλοι σου, κι εσύ αξιολογείσαι. Ολα ποσοτικοποιούνται."
Για την άμβλωση
«Τα έχω χάσει που είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους να ψάλλουν ύμνους γιορτάζοντας τη νίκη τους στο θέμα της έκτρωσης. Κι είναι και πολλές νεαρές γυναίκες, όχι ηλικιωμένοι λευκοί άνδρες που μας λένε τι να κάνουμε. Λένε: αποφασίσαμε ότι στις ΗΠΑ δεν θα σκοτώνονται πλέον μωρά, εμείς κάνουμε κουμάντο. Και λες: δεν είμαστε καλά, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Προσπαθείς να σεβαστείς αυτούς και τις πεποιθήσεις τους. Αλλά είναι τουλάχιστον ανοίκειο. Από πότε η Βίβλος έγινε το Σύνταγμα; Είναι εντελώς τρελό.»
