Λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα...

 Έφυγες νωρίς, απρόοπτα, δύσκολα και με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου “γιατί να συμβεί σε μένα;” Παραπονιόσουν, ανάμεσα σε ψήγματα ταραγμένου ύπνου και αγωνιωδών προσπαθειών για να κατευνάσεις τον πόνο, ότι δεν χόρτασες τους φίλους, τον αγώνα, το διάβασμα, την δουλειά σου, εμένα, δεν πρόλαβες μακρινά ταξίδια. Δεν μπορώ να κοιμηθώ και έχουν μεγαλώσει βασανιστικά οι μέρες. Σε θρηνώ παράλογα. Στερεύω από δάκρυα και μνήμες, πνίγομαι, παραλύει το σώμα μου, θέλω να μπω σε ένα παιδικό παραμύθι και να μην βγω ποτέ.

Δεν ξέρω εάν είναι ένστικτο αυτοπροστασίας από τον πόνο αλλά το μυαλό ψάχνει για λύση, εάν είναι δυνατόν τώρα, άμεσα. Θέλω να φύγω και ‘γω. Δεν πιστεύω ότι θα σε βρω σε μια άλλη ζωή, θέλω απλά να μην πονάω. Μέσα στα χάλια μου, ο εγωισμός μου (ναι τον έχω ακόμα!) ψάχνει όμως για μια ηρωικήέξοδο.

Από την μία υπάρχει η ανακουφιστική λύση του μοναχικού σωματικού θανάτου. Πολυκατοικία – ταράτσα – βουτιά – λύτρωση. Ή, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Με λυτρώνει, αλλά θα προκαλέσω πόνο σε αρκετούς ανθρώπους. Με εκτιμούν ακόμη περισσότεροι και σε κάποιους θα δείξω έναν δρόμο που δεν θα ήθελα ποτέ να πάρουν. Εάν δεν αντέχω τον χαμό της συντρόφου μου, που δεν τον προκάλεσα, πως θ’ αντέξω τον θάνατο κάποιου άλλου, που με το παράδειγμά μου τον ενθάρρυνα;

Αρχίζω να ψάχνω στον κόσμο σου, στον κόσμο μας, άλλους σαν και εμάς, με το ίδιο πένθος ή παρόμοιο. Όχι, όχι για να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα! Απλά, να μοιραστώ, να μάθω, να μιμηθώ. Βρήκα άδεια βλέμματα, κουρασμένα βήματα, απομόνωση, αδιαφορία για την Κοινωνική Τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, παρατημένες ζωές. Δεν είναι για μένα.

Άρχισα να ψάχνω σε άλλα Σύμπαντα.

Βρήκα τον εαυτό μου στην Ινδία ρακένδυτο να σε θρηνεί και ταυτόχρονα να ζητάει χαρούμενα από τους ταξιδιώτες του τραίνου να κουβαλήσει τις βαλίτσες για τρεις ρουπίες, για να φάει το βράδυ η Radhika, η Gayatri και ο Mayank.

Βρήκα τον φίλο μου τον Mphatso στο Μαλάουι, να μαζεύει τα περισσευούμενα φάρμακα για το AIDS, καθώς μειώθηκαν οι ζωντανοί στην οικογένειά του και να τρέχει να τα δώσει στον αρχηγό της απέναντι καλύβας με μια άγρια χαρμολύπη χαραγμένη στο πρόσωπό του.

Βρήκα την Cheryl, η οποία έμεινε άστεγη όταν σκοτώθηκε ο σύντροφός της, να εκπορνεύεται στην Νέα Υόρκη και να δίνει ότι βγάζει σε άλλα περιπλανώμενα κοριτσόπουλα, για να μην χρειαστεί να κάνουν το ίδιο που κάνει αυτή.

Βρήκα τον Γιώργο, 1000 μέτρα από τον κόσμο μου, στους Αγίους Ανάργυρους να αμφιταλαντεύεται εάν θα πληρώσει φάρμακα στην άρρωστη γυναίκα του ή θα ταΐσει καλύτερα την μικρή του που λιποθύμησε προχθές στο σχολείο. Έκανε αυτό που αποφάσισε η γυναίκα του: δεν αγόρασε τα φάρμακα.

Δεν θα αυτομολήσω στο αιώνιο τίποτα, απλά γιατί στο σκοτάδι όσο και να ψάξω δεν θα μπορέσω να σε βρω. Έχουν πολύ φως αυτά τα, νέα για μένα, Σύμπαντα και σε βρήκα εύκολα παντού. Σε βρήκα σαν ελπίδα στην Ινδία, στην Αφρική, στον αόρατο κόσμο των μεγαλουπόλεων. Σε βρήκα στο λαϊκό μεγαλείο, στους κοινωνικούς αγώνες, στις επιτροπές και τα συσσίτια της γειτονιάς, στη Φλόγα των άρρωστων παιδιών, στο 18 ΑΝΩ, στο ΚΕΘΕΑ και στο ΕΣΥΝ των ουσιοεξαρτώμενων, στον Ονήσιμο των κρατουμένων και αποφυλακισθέντων, στο Χαμόγελο του Παιδιού, στους γιατρούς του Κόσμου, στην ActionAid, σε βρήκα δίπλα μου. Αποφάσισα να ζήσω με πείσμα και σκοπό. Όσο έχω σκοπό και ταυτίζομαι με τον Άλλο, τόσο εσύ θα ζεις γύρω μου και μέσα μου.

Ο άνθρωπος είναι αδύνατον να ζήσει ευτυχισμένη ζωή. Το καλύτερο που μπορεί να κατορθώσει είναι να ζήσει μία ηρωική ζωή (Arthur Schopenhauer).

*«Ο Κώστας Κάππας είναι Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας»