Κλυταιμνήστρα...

 «Το να γεννιέσαι στην Ελλάδα γυναίκα είναι βιολογικό ατύχημα», γράφει η Λιλή Ζωγράφου στο βιβλίο της από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα.

 Χτες στη Δωδώνη μια ξαφνική βροχούλα δεν επέτρεψε στο Εθνικό μας θέατρο να ολοκληρώσει την παράσταση Ευμενίδες, το τρίτο μέρος της Ορέστειας του Αισχύλου που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο. Έτσι δεν είδαμε ποτέ τον Ορέστη να αθωώνεται με την (ωμή) παρέμβαση της Αθηνάς στην απονομή του δικαίου.

    Μπορεί όμως να μην ήταν η βροχή αλλά η Κλυταιμνήστρα...

 Κλυταιμνήστρα

 Όχι δεν ήμουνα εγώ του Δία θυγατέρα

Η Ελένη ήταν

Τι κι αν μοιράστηκα μαζί της

την κοιλιά της Λήδας

ήταν θνητός ο σπόρος του Τυνδάρεω

θνητή κι η μοίρα η δική μου.

Αυτή με πήγαινε και μ’ έφερνε

Μ’ άρπαξε από την αγκαλιά

τ’ αγαπημένου Τάνταλου

μου έσφαξε τα δυο παιδιά μου

για να μου δώσει άλλα τρία

από τον μισητό του Αγαμέμνονα τον σπόρο

Αυτού που άλλο απ’ το σπαθί του

δεν αγάπησε

που μ’ άρπαξε την Ιφιγένεια

για να φυσήξει στην Αυλίδα

ν’ ανοίξουν τα πανιά για τη σφαγή

Μα είχα εγώ χρησμό πολύτιμο

και ήξερα να περιμένω

τον τρίτο άντρα μου

σαν το σφαχτάρι τον δεύτερο

να μου τον φέρει για θυσία

τον νικητή της Τροίας

που μπήκε θριαμβευτικά

στων Μυκηνών το κάστρο

πατώντας κόκκινα πολύτιμα χαλιά

το κόκκινο το αίμα του να χύσει

στο λουτρό που μ’ επιμέλεια ετοίμασα

βασιλικό

δικαιοσύνη ν’ αποδώσει για τα τόσα κρίματα

κι ας χάνομουν μετά κι εγώ

με τη γλυκιά εκδίκηση στα χείλη

μα από χέρι αγαπημένο

που έπαιρνε κι εκείνο τη δικιά του