Και μετά τον Μητσοτάκη τι;

«Εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη» λέει ο ένας, «εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη» λέει η άλλη. Και μετά τι;

Τι θα συμβεί όταν φύγει ο Μητσοτάκης; Ποια πολιτική θα αντικαταστήσει την πολιτική του;

Ή μήπως η αλλαγή είναι απλώς υπόθεση αλλαγής μάνατζερ, υπόθεση ικανότητας του διαχειριστή;

Αν είναι έτσι, να αφαιρέσουμε το πρόσημο «Αριστερά». Παρέλκει.   

Δεν έχουμε Αριστερά όταν έχουμε διαχείριση του συστήματος, δεν έχουμε αλλαγή όταν στην εξουσία έχουμε τις ίδιες ελίτ. Δεν έχουμε πραγματική αλλαγή όταν δεν αλλάζει η ταξική σύνθεση της εκπροσώπησης σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ριζικά η πολιτική. Προπάντων δεν έχουμε αλλαγή, όταν δεν αλλάζει ο τρόπος παραγωγής, αλλά και ο τρόπος σκέψης, όταν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι υπερσυντηρητικό, όταν τα μίντια είναι ελεγχόμενα από τους ολιγάρχες...

Αριστερή πολιτική δεν είναι η επιλογή μεταξύ του άγριου νεοφιλελευθερισμού και ενός δίκαιου καπιταλισμού, γιατί τέτοιος δεν υπάρχει. 

Η επιλογή είναι μεταξύ του καπιταλισμού και της ανθρωπότητας.

Η εμπειρία των «αριστερών» κυβερνήσεων έδειξε ότι δεν μπόρεσαν να αλλάξουν σημαντικά τη δυναμική του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να καταλήξουν να εφαρμόζουν μέτρα που αρχικά καταδίκαζαν. Οι «αριστερές» κυβερνήσεις έκαναν κάποιες μικρές βελτιώσεις στις ζωές των πολλών, αλλά επί της ουσίας άφησαν άθικτη τη συσσώρευση του κεφαλαίου, που αντεπιτέθηκε με τις πολιτικές του δυνάμεις και τα μίντια, εξαφανίζοντας παντού την κυβερνώσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. 

Τελικά, η απογοήτευση του κόσμου τον οδήγησε σε «ουρανοκατέβατους σωτήρες» αλλά και στην δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά.

Γι’ αυτό πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Να αναρωτηθούμε που είναι το λάθος.

Να ξαναδούμε τον τρόπο παραγωγής, την αγορά, την «ανάπτυξη» ή όπως αλλιώς λέγεται ο καπιταλισμός, να ξαναδούμε εκείνο το ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων-εργαζομένων, όπως έλεγε ο Μαρξ.

Να ξαναδούμε τη μορφή της κοινωνικής οργάνωσης στην οποία ζούμε και που μας ωθεί στην εξαφάνιση. 

Ότι αυτή η μορφή κοινωνικής οργάνωσης βασίζεται στο κεφάλαιο και στο χρήμα.

Γι’ αυτό η Αριστερά, αν θέλει να υπάρξει, πρέπει να προβάλει και πάλι αυτό που φαίνεται αδύνατο, την κατάργησή τους…

(Γι’ αυτό αύριο όλοι στο Σύνταγμα για να πούμε όχι στο ΝΕΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ)