Κάποτε είδαμε στα μάτια τη θαλασσοκόρη...

Σκέφτομαι πόσο έχει προχωρήσει η εσωτερική σήψη μας. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, δίχως να χαρακτηριστείς γραφικός. Και το πιο αποπνιχτικό, η απάθεια, το σήκωμα των ώμων, η αποδοχή του μονόδρομου ως της μόνης πια επιλογής. Μυρμήγκια δίχως μνήμη χωμένα κάτω απ' τη γη έχουμε γίνει. Με την πεποίθηση πως η κοινωνία μας τέλειωσε, στρέφουμε μνησίκακα τα βέλη μας ο ένας στον άλλο. Μπας και χαρούμε για λίγο τη μόνη πια ανταμοιβή που μάς πρέπει. Το αίμα.

Και βυθιζόμαστε ολοένα στην άμμο.

Δεν βλέπουμε τίποτα πιο μέσα. Μονάχα το άσπρο κύμα που ανάστροφα μας τυφλώνει. Να έχουμε τους βολβούς των ματιών να δείχνουν μαχαίρι την πίκρα στα παιδικά μάτια. Κάποτε τα είδαμε να στέκουν δίπλα μας σε απόσταση που κι ένα μυρμήγκι τη διαβαίνει. Να μας καρφώνει στο στήθος μ’ ανάσες πνιγμού.

Τα μάτια της

στάζουν τη θλίψη

άηχα κύματα

κοχλάζουν στο στέρνο

Κάποτε είδαμε στα μάτια τη θαλασσοκόρη να μας τείνει το χέρι προτού την πνίξουν τα στεριανά κύματα.

Κάποιοι τη βλέπουν ακόμη. Στέκεται ολόρθη μπροστά τους και τους σκουντά κάθε φορά που τα βλέφαρα αποκαμωμένα γέρνουν. Να μείνουν όρθιοι. Να μην ξεχάσουν.