Ιατρική διαστροφή

Δεν είναι όλοι, αλλά είναι πολλοί. Θυμάμαι την σπαραχτική αγωνία της Ευγενίας, τα δάκρυα της Γιώτας, το βουβό κλάμα του Μάκη στο άκουσμα της φοβερής ετυμηγορίας: Πεθαίνει. Ε, λοιπόν, οι άνθρωποί μας, όχι μόνο δεν πέθαναν, αλλά χαίρονται τις χαρές της ζωής. Και αναρωτιέμαι τι τάχα είναι αυτό που κάνει αυτόν τον ανεπαρκή γιατρό και άνθρωπο του νοσοκομείου της Άρτας να τσακίζει τις ψυχές των ανθρώπων, ανακοινώνοντας ελαφρά τη καρδία τον θάνατο αγαπημένων προσώπων.

 Όχι, δεν πρόκειται εδώ περί της αμερικάνικης σχολής που υποτίθεται ότι λέει όλη την αλήθεια στον ασθενή, ούτε για την απαίτηση φακελακίου(που ισχύει γενικά) αλλά για ένα ιδιότυπο μπούλινγκ, για μία διαστροφή, για την επιβεβαίωση της εξουσίας του μικρόθεου και μικρόνοα γιατρού, για το φοβερό μίσος κακοποιημένων παιδιών που εξαπολύουν την συσσωρευμένη κακία τους πάνω σε πονεμένους ήδη ανθρώπους. Αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει. Οι γιατροί, όπως και οι αστυνομικοί, πρέπει να ελέγχονται ψυχιατρικά, γιατί κρατούν φονικά όπλα, οι μεν τα πιστόλια τους, οι δε το απύλωτο και σάπιο από μισανθρωπία στόμα τους που εκτοξεύει λέξεις-σφαίρες, που τραυματίζουν σοβαρά…   

Θα ήθελα να μιλήσω και για τους άλλους γιατρούς, τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που σώζουν ζωές και περιποιούνται ψυχές, αλλά οι πληγές από τους μισάνθρωπους και αναίσθητους συναδέλφους τους αιμορραγούν πολύ αυτή την ώρα…