Θα το ξεχάσουμε κι αυτό...

Πόσο εύκολο είναι να ζεις με το ενοχικό καρφί στο στέρνο ότι εσένα η καμπή της ιστορίας σε ευνόησε, σε αντίθεση με όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπεις καθημερινά σε οθόνες να δέχονται τη βία του αστυνομικού ή τα ρατσιστικά σχόλια των αδαών ή τα κροκοδείλια δάκρυα των υπολοίπων, να γίνονται θέαμα, αντικείμενο καπηλείας από τους κάθε λογής επαγγελματίες φιλάνθρωπους της οθόνης, να σέρνονται τα μάτια των παιδιών τους ορθάνοιχτα πάνω σου, να προσπαθείς να τα προσπεράσεις μα να φυτεύονται μέσα σου και να μην μπορείς πια να κοιτάξεις τα μάτια του παιδιού σου δίχως συντριβή.

Πόσο εύκολο είναι να ζεις με το ενοχικό καρφί στο στέρνο ότι εσένα η καμπή της ιστορίας σε τοποθέτησε εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη του 2015 στην Ελλάδα κι όχι στο Παρίσι.

Θα το ξεχάσουμε κι αυτό...

Και θα μάθουμε να ζούμε με το φόβο...

Ο φόβος θα είναι εδώ, παρών συνεχώς, μαζί με ένα αρρωστημένο αίσθημα συνενοχής...

Και αυτό ακριβώς θα είναι που θα μας κάνει νωθρούς κι αδύναμους, όταν θα βλέπουμε τους νόμους για την "ασφάλειά μας" να υψώνουν φράχτες και συρματοπλέγματα, να δαιμονοποιούν ανθρώπους. βαφτίζοντάς τους τρομοκράτες, να μας κλείνουν τέλος σ' ένα κλουβί γεμάτο μίσος.

Κι όλοι εμείς που νιώθουμε βαθιά μέσα μας πόσο μαλακή είναι η καρδιά του ανθρώπου, όταν δεν τον αγγίζει η χολή του φανατισμού, όλοι εμείς που χρόνια τώρα μιλάμε για αγάπη και για ποίηση και για ανθρωπιά;

Πώς να μιλήσουμε τώρα που το αίμα των αθώων μας καλεί;

Μα υπάρχει άνθρωπος που να μη γεννήθηκε αθώος;

*( 14 Νοεμβρίου 2015 γραμμένο το παραπάνω... μια μέρα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι... δυο χρόνια αργότερα, το προσφυγικό ένα καρφί στην ανθρώπινη ουσία μας και ο φόβος κυρίαρχος... )