Διαβάζω σήμερα το πρώτο θέμα στον ιστότοπο της Le Monde diplomatique με τίτλο: Aux États-Unis, une saison de grèves et de victoires. Αναφέρεται στις απεργίες των εργαζομένων στις ΗΠΑ και στις νίκες τους. Πίσω από τις συνεχείς ειδήσεις και τις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές ακούγεται η φωνή των θυμωμένων εργατών, σημειώνει η μηνιαία εφημερίδα. Η φωνή αντηχεί από τα λιμάνια της Ανατολής και του Νότου μέχρι τα εργοστάσια αεροσκαφών του Βορειοδυτικού Ειρηνικού, από τα μεγάλα ξενοδοχεία της Νέας Αγγλίας και της Καλιφόρνια μέχρι τα παραλιακά θέρετρα της Χαβάης. Παντού τα ίδια ζητήματα, οι ίδιες διεκδικήσεις: να σταματήσουν οι εργοδοτικές καταχρήσεις και να μπει τέλος σε πάνω από μια δεκαετία μισθολογικής στασιμότητας.
Στις αρχές Οκτωβρίου, 45.000 λιμενεργάτες σταμάτησαν την εργασία τους σε περίπου σαράντα λιμάνια στις ανατολικές και νότιες ακτές, συμπεριλαμβανομένων της Νέας Υόρκης, της Βαλτιμόρης, της Νέας Ορλεάνης και του Χιούστον. Έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια από τότε που οι εργαζόμενοι στον κλάδο, εκπροσωπούμενοι από τη Διεθνή Ένωση Longshoremen's Association (ILA), κατέβηκαν σε απεργία. Το κίνημα κράτησε μόνο τρεις μέρες αλλά ταρακούνησε την κυβέρνηση. «Χωρίς εμάς, τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί, τίποτα!», βροντοφώναξε ο Χάρολντ Τζ. Ντάγκετ, πρόεδρος του συνδικάτου…
Η πραγματική θετική ψήφος λοιπόν είναι μία, αυτή υπέρ του οργανωμένου, καθημερινού αγώνα…
