Η συνάντηση

Η συνάντηση γίνεται πάντα σχεδόν στο ίδιο μέρος. Από εκεί (και αφ’ υψηλού) γίνεται η σύνοψη των γεγονότων(προσωπικών και μη) που σημαδεύουν τον χρόνο από την προηγούμενη συνάντηση. Το «γραφείο της Γαλλίας»…

Ο Ζήσης θυμήθηκε το ταξίδι στην Φρανκφούρτη και την Κολωνία. Τον Γ. Τρικαλινό που μοίραζε την μπριζόλα του στους νεαρούς συντρόφους που πείναγαν! Το ανοιχτόκαρδο χαμόγελο του Χαρίλαου στο μικρό δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου. Τη Δήμητρα Κοντού που δραπέτευσε από τη ζωή ένα βράδυ μέσα στ’ όνειρό της. Τον Γιώργο Μπούμπουκα. Τη φτώχεια μας, που όταν αγρίευε, έμπαινε μπροστά ο Νίκος Π. και μας ξελάσπωνε. Η Ελένη Αντωνιάδη. Ο Νίκος Γρ.. Ο Τηλέμαχος με την ταβέρνα του. Το βιβλιοπωλείο Δεσμός του Γιάννη Μαυροειδάκου. Ο Μπιτσάκης. Το κορίτσι από το Βόλο, που όταν το έβλεπες, ήσουν βέβαιος ότι άξιζε να ζήσεις για να δεις αυτή την ομορφιά. Το μπαρ στη Βαστίλη. Η συνάντηση με την Κατερίνα Ρ. και τον Μίκη στη Ρασπάιγ και η συναυλία στη Cite.

Μετά τις αναμνήσεις, το τώρα, η πολιτική επικαιρότητα και το πρόβλημα της Αριστεράς, που δεν εισπράττει τη φθορά της Δεξιάς.

Μεταφέρω το συμπέρασμα της συζήτησης (αλλοιωμένο ενδεχομένως από τη δική μου οπτική): Η Αριστερά επιμένει σε μια διαχειριστική-διοικητική πρόταση, χωρίς να έχει αναπτύξει μια διαφορετική κυβερνητική λογική. Η Αριστερά στην Ευρώπη αποδέχτηκε την κρατούσα λογική διακυβέρνησης, που είναι εδραιωμένη στις φιλελεύθερες, αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, και απέτυχε παταγωδώς. Παρά το «πάθημα-μάθημα» της σοσιαλδημοκρατίας(Pasokification) επιμένει, χωρίς να αναπτύσσει μια άλλη λογική διακυβέρνησης, χωρίς να εξελίσσει μια συμμετοχική αντίληψη της δημοκρατίας. Δεν κατανόησε ότι, με την παγκοσμιοποίηση, μια νέα κλίμακα, η πλανητική, ήρθε να προστεθεί στις κλίμακες στις οποίες έπρεπε να ασκείται η πολιτική δράση. Τώρα που οι ζημιές της παγκοσμιοποίησης στο πεδίο της οικονομίας, του περιβάλλοντος και της εργασίας είναι μπροστά στα μάτια όλων, οι ιδέες της Αριστεράς είναι αναγκαίες όχι μόνον για τη μια ή την άλλη χώρα, αλλά για τον πλανήτη ολόκληρο. Και δεν είναι «τροτσκισμός» να πεις: Η αλλαγή ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει. «Η αλλαγή οικονομικού και πολιτικού παραδείγματος ή θα γίνει σε μια ολόκληρη περιοχή ή θα είναι μια παρωδία», έλεγε ο Λινέρα, πρώην αντιπρόεδρος της Βολιβίας και δεξί χέρι του Μοράλες. Γι’ αυτό η Αριστερά στη Λατινική Αμερική αντέχει παρά τις σφοδρές επιθέσεις από την πλανητική υπερδύναμη. Αυτή είναι το παράδειγμα…