Η Σπάρτη της ύβρεως

 Κοιτώ αυτή τη φωτογραφία. Κοιτάζω τα μάτια των προσφυγόπουλων, των παιδιών που άφησαν πίσω τα παιχνίδια τους, «κάτω από το πλατύσκαλο της ξώθυρας ελπίζοντας στο γυρισμό».

Ύστερα κοιτώ κατά τις άναρθρες κραυγές των ντοπαρισμένων από τα ηχεία του ρατσισμού, τις ύαινες χωρίς λαιμό, τα ανθρωποειδή με το ξυρισμένο κρανίο, που αλυχτάνε μυρίζοντας τον φόβο των κυνηγημένων, των ανέστιων, των ικετών.

Τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί με τους αρχαίους Έλληνες και τη λογική; Καμία.

Ετούτοι θρέφουν την ψυχή τους με μίσος και ασχήμια. «Η ελληνική σκέψη οχυρώθηκε πάντα πίσω από την ιδέα των ορίων. Δεν εξώθησε τίποτα στα άκρα, ούτε τα ιερά ούτε τη λογική, γιατί δεν αρνήθηκε τίποτα, μήτε τα ιερά μήτε τη λογική. Μετρίασε το απόλυτο, εξισορροπώντας τη σκιά και το φως» έγραφε ο Καμύ.

Γι’ αυτό λέω πως ετούτοι δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνους τους Έλληνες, γιατί είναι γιοι της υπερβολής και της ύβρεως, της μνησικακίας και της ξενοφοβίας. Δες τους πως ουρλιάζουν ντοπαρισμένοι από δηλητηριασμένες μιντιακές φόλες…