Η παιδική αθωότητα ενάντια στον παραλογισμό

Το μικρό παιδί που δέχτηκε αναίτια τη ρατσιστική βία και προτάσσει το χαμόγελο ως ασπίδα στην ηλιθιότητα και τον φανατισμό .

 Ο φωτογράφος, στημένος κάτω απ' το παράθυρό του αποτυπώνει στο φακό αυτό το χαμόγελο.

 Και το ηθικό δίλημμα.

 Να κυκλοφορήσει η φωτογραφία ή να ταφεί στο όνομα της πολιτικής ορθότητας;

 Δεν έχω απάντηση.

 Μονάχα για μένα μπορώ να μιλήσω.

 Και να πω πως το θέμα είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων. Και μόνον αυτό.

 Σε μια εποχή που καλούμαστε να επανεφεύρουμε μια νέα γλώσσα, που θα μιλήσει ίσια κατάβαθα στην πεθαμένη ουσία του ανθρώπου και θα την ξυπνήσει.

 Σε μια εποχή όπου ο πόλεμος μαίνεται. Ακήρυχτος ναι… αλλά όμως μαίνεται. Κι αυτό είναι το χειρότερο.

 Έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε;

 Στο μυαλό μου έρχεται μια άλλη φωτογραφία. Αυτή του Αργύρη Σφουντούρη μετά τη σφαγή της οικογένειάς του στο Δίστομο.

 Ένα ασπρόμαυρο ντοκουμέντο από ένα έγκλημα που αποτύπωσε ο φακός στα μάτια του μικρού Αργύρη, στο βεβιασμένο χαμόγελο που αχνοφέγγει μέσα από τον πόνο. Αυτό το χαμόγελο, χρόνια μετά, το ξαναείδα στην πιο συγκλονιστική ταινία. Ένα τραγούδι για τον Αργύρη.

Βλέπω τις δυο φωτογραφίες δίπλα δίπλα. Ο μικρός Αργύρης και ο μικρός Αμίρ. Η παιδική αθωότητα. Το μόνο όπλο ενάντια στον παραλογισμό του πολέμου.