Η ντροπή του Μητσοτάκη για τη μικρή Μαρία

Δεν τον συγκλόνισε ότι ένα πεντάχρονο κορίτσι, ένα προσφυγόπουλο πέθανε από τσίμπημα σκορπιού, ούτε ότι η μάνα του κρατούσε το άψυχο σώμα του παιδιού της στα παγωμένα νερά του Έβρου για να διατηρηθεί ώστε να ταφεί, τον συντάραξε μόνο ότι κάποιοι τόλμησαν να το πουν Μαρία! Μόνο ένας τζιχαντιστής του Μουσουλμανικού Χαλιφάτου στο χριστιανο-ορθόδοξο αντίστοιχό του θα είχε ανάλογες ευαισθησίες. Ναι, «...το βαφτίζουν και Μαρία τις ημέρες της Παναγίας; Ντροπή», έτσι μας... κατακεραύνωσε ο φονταμενταλιστής της ορθοδοξίας με στυλ Αμβρόσιου πρώην Καλαβρύτων.  

Έτσι μίλησε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτός ο μέγας νάρκισσος, από το βήμα του ελληνικού κοινοβουλίου, τυφλωμένος από το λιβάνι των πιστών αυλοκολάκων του, κουφός στις κραυγές της οδύνης των ανθρώπων που υποφέρουν, που χάνουν τα σπλάχνα τους, οργισμένος για την "προσβολή" στη θρησκεία του!  

Ύστερα, θα δηλώσει με απίστευτο κυνισμό ότι «όλοι οι βουλευτές παρακολουθούνται». Δεν το λέει, αλλά το υπαινίσσεται ότι πάνω απ' όλα είναι η "πατρίδα". Οι βουλευτές του πιάνουν το υπονοούμενο και χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Ζήτω η "παρακολούθηση", λοιπόν! Πάνω απ' όλα η εθνική ασφάλεια και η πατρίδα. Στο όνομα της πατρίδας ας πάει και το παλιάμπελο, η Δημοκρατία! Πατρίς και θρησκεία, αυτές είναι οι βασικές αξίες. Απομένει η οικογένεια. Την παράλειψη θα επισημάνει ο Βελόπουλος. Μετά απ' αυτό, το πλοίο της δεξιάς θα πλεύσει πλησίστιο με όλα τα πανιά της ακροδεξιάς αναπεπταμένα.

Για να δειχθεί ότι το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού είναι ο καπιταλισμός της παρακολούθησης και του ελέγχου, είναι η αποκολοκύνθωση των πολιτών και ο ναρκισσισμός των πολιτικών, είναι η αντίληψη της επιτήρησης και του ελέγχου, που επιβάλλεται πλέον ως κανονικότητα. Το καθήκον αυτό αναλαμβάνουν τα πετσωμένα μίντια.

 Μόνο που κάποτε επισυμβαίνουν κάποιες αστοχίες και η εικόνα «ραγίζει». Είναι η φωτογραφία ενός κοριτσιού, μιας πεντάχρονης προσφυγοπούλας που πεθαίνει σε μια νησίδα του Έβρου. Είναι η σκατοψυχιά των κυβερνητικών τρολ που διαψεύδουν το γεγονός. Είναι η βαρβαρότητα ενός πρωθυπουργού που δεν τον ένοιαξε ο θάνατος του μικρού παιδιού, αλλά που κάποιοι το «βάφτισαν Μαρία»!

Είναι και κάποιοι που διαφεύγουν από την εξαγορά και και τις λίστες Πέτσα και αποκαλύπτουν τις παρακολουθήσεις και τους πολιτικούς εκβιασμούς, τουτέστιν το στήσιμο του πολιτικού παιγνιδιού.

Ο κυνισμός, η αλαζονεία, τα παιδικά ψεύδη, το μπούλινγκ εναντίον των αντιπάλων, οι δολοφονίες χαρακτήρων, είναι στο ρεπερτόριο του απολυταρχικού πολιτικού παιγνίου. Θυμηθείτε την αναφορά του πρωθυπουργού στον Ν. Φίλη, όταν είπε με απαξιωτικό τρόπο ότι ανήκει σε «ευπαθή ομάδα». Το ίδιο είχε κάνει και φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος εναντίον του Γ. Κατρούγκαλου. Το αυτό συνέβη και εναντίον της Ε. Ακρίτα και τώρα εναντίον της Ξένιας Κουναλάκη καθώς και όσων ασκούν κριτική στην κυβέρνηση.

Ο νάρκισσος «Δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος. Αλλά, κυρίως, περιφρονεί τη δημοκρατία, γιατί γι’ αυτόν η πραγματική δύναμη είναι το χρήμα»*. Κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Κάθε κριτική, πραγματική ή φανταστική, αντιμετωπίζεται ως ένα τραύμα ή μία απόρριψη… Λέει «ότι νάναι» προκειμένου να δικαιολογηθεί, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει πάντα την ευθύνη στους άλλους.

Το φαινόμενο των πολιτικών-νάρκισσων είναι αποτέλεσμα της «ναρκισσιστικοποίησης» της κοινωνίας, λένε οι ειδικοί, και η παθολογία αυτή αντανακλά σαν καθρέφτης σ’ ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών. Για όσους αναρωτιούνται, λοιπόν, γιατί τους ψηφίζουμε; Τους ψηφίζουμε γιατί μας μοιάζουν. Οι συνέπειες του ναρκισσισμού (ή του υπερ-ατομικισμού) είναι εμφανείς πλέον παντού. Για να «επιτύχεις» επαγγελματικά ή στην ιδιωτική ζωή, πρέπει να βγεις μπροστά. Αυτό είναι έκδηλο στα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ και στα τηλερεάλιτι, ή στις οικογένειες όπου τα ζευγάρια είναι όλο και περισσότερο εφήμερα (η ναρκισσιστικοποίηση αυξάνει την ενδοοικογενειακή βία), και πολύ περισσότερο στους εργασιακούς χώρους, όπου υπάρχει όλο και μεγαλύτερη πίεση και μία ψυχική οδύνη συνδεδεμένη με την «ηθική παρενόχληση» και το burn out. Οι κοινωνικοί κανόνες είναι επικεντρωμένοι στο ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ γι’ αυτό διευκολύνουν τη συκοφαντία και τις απάτες, καθώς καθένας οφείλει να κάνει την αυτοπροώθησή του, ακόμα και σε βάρος της αλήθειας, ακόμα και σε βάρος του άλλου, «σκοτώνοντάς» τον συμβολικά, δολοφονώντας τον χαρακτήρα του, την κοινωνική εικόνα του.

Το έχουμε ξαναγράψει. Απέναντι στην κουλτούρα του άκρατου ατομικισμού και του παθολογικού ναρκισσισμού του κανιβαλικού καπιταλισμού, η απάντηση είναι η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Απέναντι στους ναρκισσιστές πολιτικούς υπάρχει το παράδειγμα του Χοσέ Μουχίκα, του πάμπτωχου προέδρου της Ουρουγουάης(2010-2015), που δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και των συμβόλων της, που έμεινε με το ταπεινό φολκς βάγκεν του, ένα φτωχόσπιτο και τα σκυλιά του, λέγοντάς μας ότι «Μαθαίνουμε περισσότερα από την οδύνη και την μοναξιά παρά από την επιτυχία και την ευημερία […] (και πως) αν δεν προσέξουμε, οι δημοκρατίες θα καταλήξουν να μοιάσουν στις μοναρχίες».

*«Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία», Marie-France Hirigoyen