Η μουσική της ελπίδας...

Δίλοφος, Κεντρικό Ζαγόρι. Στην πλατεία του χωριού μια ζυγιά βορειοηπειρωτών παίζει για το αντάμωμα των ξενιτεμένων.

Περαστικοί εμείς, πλησιάσαμε μαγνητισμένοι από τον ήχο. Μας καλοδέχτηκαν με τσίπουρο. Μας ρώτησαν από που είμαστε. Κάποιος, ακούγοντας την απάντηση, λέει γελώντας: «Αγάπα τον πλησίον σου κι ας είναι κι Αρτινός». Γνωστή από παλιά η αντιπαράθεση Γιαννιωτών και Αρτινών.  

Αλλά ένα ποτήρι κρασί, η μουσική κι ο χορός κινητοποιούν τα κύτταρα της ψυχής, τα ανασυνθέτουν, κι οι  πληγές γιατρεύονται. 

Εδώ στην Ήπειρο εξακολουθούν να υπάρχουν τα εύθραυστα πολιτισμικά οικοσυστήματα μες στα οποία η μουσική επιτελεί το ιαματικό της έργο...

Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που το Εγώ γίνεται Εμείς στο Συρράκο. Πρώτος βγαίνει στο χορό, ο Μανώλης, μόνος, μετά άλλος, άλλη, μόνος/η, … Ο καθένας και η καθεμία χορεύουν μόνοι τους. Στην κορύφωση ο ρυθμός γίνεται γρήγορος, οι χορευτές συναντώνται και δένονται σε κύκλους ζωής και ίασης… Ο πόνος που μοιράζεται αντέχεται, η χαρά που μοιράζεται πολλαπλασιάζεται και γίνεται «ανάσταση»…

Κατεβαίνοντας στον Άραχθο, κάτω από το Γεφύρι της Πλάκας συναντάμε Γυναίκες από το Ισραήλ να κολυμπούν με τα παιδιά τους στο ποτάμι. Η Γιώτα τους ρωτά γιατί το κάνουν αυτό στα παιδιά της Παλαιστίνης. Εκείνες λένε πως είναι εναντίον του Νετανιάχου. Πως είναι από αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον του… Ανασαίνουμε. Δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί σαν τον Νετανιάχου.

Η μουσική της ελπίδας ακούγεται ξανά…

Για μια ακόμα φορά ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αληθεύει όταν λέει πως στη ζωή υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία είναι η στρατιωτική μπάντα που παίζει τα μαρς, μια μουσική με βάρβαρο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το βήμα των ανθρώπων ώστε να είναι ομοιόμορφο. Η άλλη, είναι μία ορχήστρα «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη, που ηχεί τις χαρές του ατόμου μέσα στον έρωτα και στην ομάδα. Η πρώτη είναι η ορχήστρα του μίσους και των φασιστών, ενώ η δεύτερη είναι των ανθρώπων που επιμένουν να αγαπούν…