Η μητρίδα...

Η πατρίδα, που θα μπορούσε να λέγεται και μητρίδα, είναι οι πρώτοι ήχοι, οι οικείες λαλιές, οι ομιλούσες σιωπές, τα χρώματα και οι σκιές του γενέθλιου αντικειμενικού χώρου. Είναι εκεί που «παίρνουμε φωνές», όπως τα πουλιά, εκεί όπου ριζώνεται μέσα στην ύπαρξη ο χώρος-μάνα, ο χώρος-φιλία, ο χώρος-παιγνίδι, ο χώρος-συλλογικότητα, ο χώρος-χορός.

Γι' αυτό είναι ακραία βία ο ξεριζωμός. 

Γι’ αυτό έχουν δίκιο όσοι είναι εναντίον της ενσωμάτωσης των μεταναστών, γιατί έτσι τους καταργούμε, γιατί έτσι εξαφανίζουμε το ριζιμιό τους χώμα, την ξενότητα, δηλαδή την ταυτότητά τους και συνεπώς την πατρίδα-μητρίδα τους. Αυτή ακριβώς την διιστορική ταυτότητα και μαζί την αξιοπρέπεια, το ιδιαίτερο πρόσωπο κάθε λαού ήθελαν να καταργήσουν οι ναζί και οι φασίστες στον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, ενσωματώντας βίαια τους άλλους στον δικό τους δήθεν «ανώτερο πολιτισμό».

Γι’ αυτό, λέω, ότι το «Όχι», ήταν και είναι η μάχη για το Πρόσωπό μας, για τον Άνθρωπο και την ιδιαίτερη ταυτότητά του...