Η φωτογραφία αυτή έκανε το γύρο του κόσμου. Ο Χουάν Φρανθίσκο, αστυνομικός της ισπανικής Guardia Civil, κρατά στα χέρια του ένα μισοπνιγμένο μωρό, μόλις τριών μηνών. Τη φωτογραφία ανάρτησε στο Twitter η ισπανική αστυνομία για να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό της, αυτό που συνιστά εξαίρεση για τις δυνάμεις καταστολής όλου του κόσμου. Ναι, δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί μπάτσοι και φασίστες, αλλά η αστυνομία είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός των «από πάνω», είναι ένας θεσμός βίας της κρατικής εξουσίας, και καμία πράξη, όπως αυτή του Χουάν Φρανθίσκο, δεν μπορεί να ξεπλύνει τα εγκλήματά της (βλέπω τώρα τους συναδέλφους του Χουάν να κυνηγούν τους πρόσφυγες στην παραλία της Θέουτα) ούτε την ανθρώπινη τραγωδία που συντελείται εκεί και παντού.
Πίσω από τη διάσωση του μωρού υπάρχουν τα χιλιάδες μικρά παιδιά που έχουν χαθεί στη Μεσόγειο στην προσπάθεια των γονιών τους να αποδράσουν από την κόλασή τους. Την κόλαση που έχουν δημιουργήσει άλλοι. Αυτοί που εκμεταλλεύονται άγρια τον πλούτο της Αφρικής. Οι μετα-αποικιοκράτες. Αλλά και εμείς που ανεχόμαστε αυτή την εκμετάλλευση γιατί έχουμε μερίδιο και απολαβές από αυτή, έστω και αν πρόκειται για ψίχουλα.
Αλλά τι συνέβη στη Θέουτα; Το Μαρόκο απέκτησε όπως είναι γνωστό, την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία και την Ισπανία το 1956, αλλά η Ισπανία έχει ακόμη δύο θύλακες στη Βόρεια Αφρική: τη Θέουτα στα στενά του Γιβραλτάρ και τη Μελίλα, 250 χιλιόμετρα ανατολικά. Και οι δύο διεκδικούνται από το Μαρόκο. Και στις δύο περιοχές, δεκάδες χιλιάδες Αφρικανοί, κυρίως από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, που είτε λιμοκτονούν είτε βρίσκονται στο έλεος συμμοριών που ελέγχουν οι δυτικοί, είτε επιχειρούν να ξεφύγουν από τους εμφυλίους πολέμους που προκαλούν ομοίως οι δυτικοί, περιμένουν μια ευκαιρία για να έρθουν στην ΕΕ. Τη βρήκαν, καθώς το Ραμπάτ εξοργίστηκε γιατί ο αρχηγός του κινήματος ανεξαρτησίας Πολισάριο, ο Μπραχίμ Γκάλι, νοσηλεύεται σε ισπανικό νοσοκομείο, και γι' αυτό χαλάρωσε σκόπιμα τους συνοριακούς ελέγχους ως ένα είδος αντιποίνων του Μαρόκου. Οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως μέσο πίεσης. Με άλλα λόγια, το μεταναστευτικό «εργαλειοποιείται» στο όνομα των διαφόρων συμφερόντων.
Αλλά η τραγωδία αυτών των ανθρώπων παραμένει διαρκής και εν πολλοίς «αόρατη». Ενίοτε «φωτίζεται», γίνεται η είδηση της ημέρας καθώς οι πρόσφυγες πνίγονται στη Μεσόγειο, ή ένα βρέφος σώζεται από έναν αστυνομικό, μέχρι την επόμενη φορά. Η τραγωδία των «άλλων» γίνεται ένα θέαμα που καταναλώνεται άπαξ, όπως ο πρωινός καφές. Όμως η κόλαση αυτών των ανθρώπων συνεχίζεται και τώρα που οι προβολείς των καμερών έχουν σβήσει…
