Η Ιωάννα και οι πραγματικοί φίλοι της

Θυμάμαι την πρώτη φορά. Τρεις κι ο αγαπημένος μας Γιάννης Γερονικολός κάτω από το σπίτι της Ιωάννας. Τώρα χιλιάδες. Η βία του συστήματος -του κράτους, του προκλητικού δικαστικού επιμελητή, της αστυνομίας, του ιδιοκτήτη-κορακιού, της τράπεζας, της κυβέρνησης- προκάλεσε την αντίδραση της κοινωνίας και έγινε μπούμερανγκ. Αυτό όμως δεν συνέβη αυτόματα. Η πρώτη αντίδραση ήταν από τους φίλους-συναδέλφους της Ιωάννας στη «Βραδυνή», που σύστησαν μία ομάδα διαδικτυακής πληροφόρησης στο messenger με στόχο τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης. Εδώ ήταν σημαντική η βοήθεια του Φάνη. Όμως, καθοριστική ήταν η συμβολή της πρώην δημάρχου Ζωγράφου (λυπάμαι που δεν θυμάμαι το όνομά της) που οργάνωσε σε ελάχιστα λεπτά (χτύπησε τα κουδούνια γνωστών της ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση, ενοίκων της πολυκατοικίας) και αμέσως σύστησε δίκτυο ενεργού και άμεσης αλληλεγγύης της πολυκατοικίας και της γειτονιάς προς την Ιωάννα.

Ήδη, η ομάδα «κατά των πλειστηριασμών» είχε προσφέρει άμεσα στην Ιωάννα νομική υποστήριξη. Όμως υπήρχε η πεποίθηση ότι δεν γινόταν τίποτα. Ότι αργήσαμε. Αυτή ήταν και είναι η «νομική» αντιμετώπιση του ζητήματος. Εδώ υπάρχει ένας τρόπος σκέψης που θα τον χαρακτήριζα «νομικό», καθώς περιορίζεται στο πλαίσιο των υφιστάμενων νόμων και ότι πέραν τούτων δεν υπάρχει τίποτα. Λες και οι νόμοι είναι κάτι εκ Θεού που δόθηκε στον… Μωυσή. Όμως οι νόμοι είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και μάλιστα πολιτικό κατασκεύασμα που συμπυκνώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων. Δείτε τους νόμους που ψηφίζει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτή δεν εκφράζει άλλους πέρα από τους «πάτσηδες», τις τράπεζες, τα funds και τα κοράκια. Ο δικαστικός επιμελητής που με τραμπούκικο τρόπο εισέβαλε στο σπίτι της Ιωάννας, φωνάζοντας ότι εφαρμόζει το νόμο (μπορεί και να το πίστευε, όπως το πιστεύουν και οι ματατζήδες που χτυπούν τον κόσμο), στην πραγματικότητα εφαρμόζει τους νόμους που ψήφισαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζών και των «πάτσηδων», δηλαδή των «από πάνω», και οι οποίοι στρέφονται καταφανώς εναντίον των «από κάτω». Γι’ αυτό θα λέγαμε, παραφράζοντας τον Χάμπερμας, ότι οι «από πάνω» θέλουν μία «κοινωνία των νόμων» και όχι μια «κοινωνία των ανθρώπων». Ας μην εγκλωβιζόμαστε λοιπόν στη νομική διάσταση των προβλημάτων και στη νομική -ως δήθεν μοναδικό τρόπο- επίλυσή τους. Αυτή είναι μια παγίδα των «από πάνω» και των πολιτικών εκπροσώπων τους.

Αν όντως η κυβέρνηση έχει «κοινωνική ευαισθησία» για το θέμα, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας στο Open, ας ψηφίσει έναν νόμο, εδώ και τώρα, που θα προστατεύει την πρώτη κατοικία των ευάλωτων νοικοκυριών. Γιατί δεν είναι μόνο η Ιωάννα, είναι χιλιάδες άνθρωποι που βασανίζονται και τρομοκρατούνται από τράπεζες, funds, κοράκια και κλητήρες-τραμπούκους όπως η Ιωάννα.   

Η εμπειρία από τον Γολγοθά της Ιωάννας και την αντίδραση της γειτονιάς και της πόλης του Ζωγράφου, μπορούν να γίνουν οδηγός για μια ακηδεμόνευτη λαϊκή αυτοοργάνωση, για ένα κίνημα αλληλεγγύης με δημιουργία δικτύων σε επίπεδο πολυκατοικίας-γειτονιάς-πόλης. Οι χιλιάδες άνθρωποι που διαδήλωσαν δείχνουν τον τρόπο και τον δρόμο. Όλο αυτό όμως μπορεί να ακυρωθεί από την μικροκομματική εκμετάλλευση. Τώρα όλοι/ες θέλουν να οικειοποιηθούν την συμβολική δύναμη της σπασμένης πόρτας για λίγες ψήφους. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν την ατομική τρομοκρατία, σπάζοντας την πόρτα του κλητήρα. Κατά τη γνώμη μου, η πολιτική του ζίου ζίτσου είναι η πιο αποτελεσματική. Στην τεχνική του ζίου ζίτσου, χρησιμοποιείς τη δύναμη του αντιπάλου για να τον νικήσεις. Η συμβολική δύναμη της σπασμένης πόρτας του σπιτιού της Ιωάννας είναι ασύγκριτα πιο ισχυρή από την κατατρομοκράτηση ενός τραμπούκου(ίσως πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τον Κροπότκιν). Αυτό που φοβήθηκαν πραγματικά οι «από πάνω» και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που βγήκαν στο δρόμο. Είναι το «σήκωμα του κεφαλιού» των απελπισμένων, είναι ο ξεσηκωμός της κοινωνίας. Είναι η απελευθέρωση από τον μπάτσο που είναι φυτεμένος μέσα στο κεφάλι. Γι’ αυτό, τώρα, θα επιχειρήσουν την γνωστή εκστρατεία κατασυκοφάντησης του κινήματος αλληλεγγύης μέσω των «πετσωμένων» μίντια…