Η ζοφερή πατρίδα

        Πρέπει να το πάρουμε απόφαση κι αυτό το «πρέπει» ας ακουστεί ως κραυγή αγωνίας και ως αδήριτη ανάγκη: υπάρχει δίπλα μας, δίπλα στην Ελλάδα της αλληλεγγύης, της συμπόνιας, της συνδρομής στην συμφορά του διπλανού, δίπλα στην Ελλάδα που σαν από ένστικτο επιβίωσης κατανοεί (και πράττει αναλόγως) το μεγαλειώδες ποιητικό απόφθεγμα του Ρεμπώ «Εγώ είναι ο άλλος», δίπλα λοιπόν ή καλύτερα μέσα στα έγκατα αυτής της Ελλάδας, υπάρχει και μια άλλη ζοφερή πατρίδα. Υπάρχει μια Ελλάδα που διαχέει το ζόφο της σε όλους, που διατυμπανίζει τον τυμπανιαίο φασισμό της όπου και όπως μπορεί, που μπουκώνει με την αποφορά της το ζείδωρο αεράκι της ανθρωπιάς, που σπιλώνει και καταστρέφει τη δημοκρατία στραγγαλίζοντας την ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη ψυχική συμπεριφορά.

Δίπλα μας, ή μέσα στις φωτεινές στιγμές μας, υπάρχει μια ζοφερή πατρίδα που επιτίθεται με λύσσα στους ανυπεράσπιστους και τους απελπισμένους, που σηκώνει χέρι άδικο στα παιδάκια με τα εγκαύματα τρίτου βαθμού στις ψυχούλες τους και στο μυαλό τους που με χίλια βάσανα προσπαθεί να ορθοποδήσει και να σταθεί για ν’ αντιμετωπίσει τον πελώριο εχθρόξενο κόσμο.

Ας το πάρουμε απόφαση: αυτή η ζοφερή Ελλάδα είναι εδώ. Συκοφαντεί, ψευδολογεί, σκοτώνει, δέρνει, ατιμάζει, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Υπάρχει η ζοφερή πατρίδα του φασίστα, του ρατσιστή, του χυδαίου, του σεξιστή, του ανάλγητου μεγαλοκλέφτη, του μίζερου μικροφαλλοκράτη (που λέει «το πουτανάκι» λες και παίρνει εκδίκηση), του μανιασμένου  θρησκόληπτου. Υπάρχει η ζοφερή πατρίδα του «εγώ δεν είμαι ρατσιστής». Είναι η ζοφερή πατρίδα του κανίβαλου. Κι όποιος σιωπά, αντιτείνοντας το «εγώ δεν είμαι φασίστας» μάλλον ξεγελάει τον εαυτό του. Αν δεν είναι φασίστας είναι ένοχος διάχυσης φασισμού. Η σιωπή μπροστά στα εγκλήματα είναι ενοχή.

Δεν πάει άλλο μ’ αυτό το διατροφικό τσίρκο κανιβαλισμού. Είναι καιρός η δημοκρατία να αμυνθεί. Σε όλα τα επίπεδα. Να αναλάβουν δράση και οι τρεις συνταγματικές εξουσίες και οι θεσμοί και ο ακροτελεύτιος φύλακας τήρησης του Συντάγματος και των νόμων: ο ίδιος ο λαός. Και να μην ξεχνάμε: δεν υπάρχει λάθος στη δημοκρατία που να μην διορθώνεται με περισσότερη δημοκρατία. Περισσότερη δημοκρατία όμως σημαίνει και περισσότερη προστασία της δημοκρατίας και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…

Η απειλή είναι μεγάλη. Και η υποτίμησή της είναι εγκληματικό λάθος. Ο ναζισμός από μια λέσχη μοτοσικλετιστών στην Αυστρία ξεκίνησε. Το «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε κάτι θα μείνει», ο Γκέμπελς το είπε. Ο κίνδυνος είναι, λοιπόν, εδώ. Με χίλιους τρόπους, με χίλια ονόματα, με χίλιες βαρβαρότητες. Μια από αυτές είναι και η σιωπή. Κι ακόμα μια η απραξία. Από τον κυβερνήτη, από τον νομοθέτη, από τον δικαστή, από τον αστυνομικό, από τον πολίτη, από τον μετανάστη, ναι, από τον μετανάστη, από τους πάντες. «Από μένα ακόμη που σας ιστορώ»…

Στο κάτω κάτω της γραφής, αν είμαστε με τον 70χρονο ψαρά από την Μυτιλήνη και μας συνταράζει ακόμα η κραυγή του μέσα στη φουρτουνιασμένη νύχτα της πιο βαθειάς μας πατρίδας που είναι οι άνθρωποι, «τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε, τα μωρέλια», ας μην αφήσουμε να πνιγεί αυτή η φωνή από την καταισχύνη μιας ζοφερής πατρίδας. Στο κάτω κάτω «τα μωρέλια» δεν τα έσωσε περπατώντας «επί των κυμάτων», για να τα διώχνουν οι φασίστες από τις εκκλησίες, ούτε για να τα χτυπούν με τα ρόπαλα στο κεφάλι, ούτε για να τα λένε «άπλυτα» και να τα εξοβελίζουν.

Στο κάτω κάτω, εμείς είμαστε με τους καθαρούς. Μ’ αυτούς, δηλαδή, που πλύθηκαν από τα ίδια τους τα δάκρυα. Ή όχι;