Η εποχή του πάθους

"Θυμάμαι το πάθος σου" μου είπε ο Θωμάς (Κοροβίνης).

Ήταν η εποχή των παθών.

Τότε που μαζί με τον Μαλλαρμέ, φωνάζαμε: Εμπρός ν’ αλλάξουμε τις λέξεις.

Τότε που συνεπαρμένοι από τον Μαρξ, καλούσαμε: "Εμπρός ν’ αλλάξουμε τον κόσμο".

Τότε που μεθούσαμε χωρίς αναπαμό με κρασί, με ποίηση, με έρωτα, με την ομορφιά, με οτιδήποτε.

Ήταν τότε που ρίχναμε το μεθυσμένο καράβι μας στη θάλασσα, βρίζοντας όλες τις “νηφάλιες” αξίες των νοικοκυραίων και της κατεστημένης πνευματικής τάξης, ζητώντας «ο έρωτας να εφευρεθεί ξανά».

Μέχρι που ο χρόνος μας επέρασε. Και η πόλη σαν την πουτάνα του Ρεμπό μας ξέρασε.

 Και να τώρα, χωρίς πάθος, δεν βρίσκουμε πουθενά την πόλη μας.

Η πόλη των άκρων, των ποιητών, του πάθους και των εξεγέρσεων δεν υπάρχει πια.

«Τα άνθη του κακού», οι μποέμ, οι απάχηδες, οι πλάνητες, οι ποιητές του πλήθους, οι έρωτες και ο παροξυσμός των παθών, δεν υπάρχουν.

Η μανάβισσα του Εμίλ στην κεντρική αγορά, εκείνη που «έφτιαχνε με τη βιτρίνα της μια μεγάλη γυμνή ηδονή» και τα χείλια της τοποθετούσαν εκεί «τα κεράσια, κόκκινα φιλιά», που «άφηνε να κυλάει λίγο από το κόκκινο αίμα της στις φλέβες των φραγκοστάφυλων», χάθηκε μέσα στην αχλύ του χρόνου.

Τα πάθη έχουν εκτοπισθεί, εδώ και καιρό. Κι όταν κάποτε, μαζί με τα νέα παιδιά, βγαίνουν μυστικά από την παρανομία τους τα βράδια στις πλατείες, καταδιώκονται από τους χωροφύλακες.

Ό,τι έχει διάρκεια, ό,τι έχει ευστάθεια, ό,τι συνταράσσει συθέμελα απαγορεύεται. Γι' αυτό όλα τώρα γεννιούνται και σαπίζουν επί τόπου.

Ο κόσμος έχει αλλάξει, εξοστρακίζοντας μια ορισμένη αντίληψη για τον άνθρωπο, καθώς και μας που εξακολουθούμε να επιμένουμε…