Όχι δεν πρόκειται για άσκηση της γραμματικής για μαθητές Δημοτικού. Εδώ, το ζητούμενο δεν είναι να κλίνουμε το εν λόγω ουσιαστικό σε όλες της πτώσεις.
Όπως παρατηρήσατε δεν υπάρχει κόμμα μετά την ονομαστική για να εικάσουμε τη γενική που ακολουθεί.
Και η Γενική ξαφνικά αποκτά κεφαλαίο και γίνεται Ειδική, πολύ ειδική έως απολύτως συγκεκριμένη. Τέλος, Δοτική δεν υπάρχει, έχει ενσωματωθεί (Δοτική – ενδοτική χαριστική), με Ω μέγα και θαυμαστικόν, στην κλητική, ενώ η αιτιατική έχει εξαφανιστεί πλήρως! Ποιος ψάχνει πια την αιτία των πραγμάτων;
Ο λόγος λοιπόν για τη Εξουσία, έτσι όπως εκδηλώνεται εδώ και ένα χρόνο περίπου, στις μέρες μας, στα μέρη μας.
Με χαρακτηριστικά πρωτόγνωρα για τη μεταπολεμική πολιτική Ελλάδα, εξελιγμένα σε σχέση με τις προηγούμενες «φιλότιμες» προσπάθειες των εκλεγμένων κυβερνήσεων (με εξαιρέσεις, πάντα) από το 50 και μετά.
Η σημερινή Εξουσία, αυτή της αλλόκοτης ΝΔ (που δεν είναι ΝΔ), όπως κάθε παρόμοια Εξουσία, που «σέβεται» τον εαυτό της, επιδεικνύει ιδιαίτερο ζήλο να καπαρώσει το ρόλο της, να τον κατοχυρώσει ως μοναδικό, να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να περάσει σε άλλα χέρια, όπως (έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και) έγινε πρόσφατα.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι δίνει την εντύπωση πως ο λόγος που διεκδίκησε και κέρδισε την εκλογή δεν ήταν η διακυβέρνηση της χώρας με βάση ένα όποιο πρόγραμμα του κόμματος, αλλά η επικράτηση έναντι των πολιτικών αντιπάλων και η εξόντωση οποιουδήποτε εμφανίζεται ως αντίπαλον δέος, ώστε να μη χαθεί ξανά το παιχνίδι, μην τυχόν και χαθεί η εξουσία, γιατί έτσι κάποιοι χάνουν τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια τους.
Δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται έξω απ’ το παιχνίδι αυτοί που έχουν τη χώρα στην κωλότσεπη, αυτοί που έχουν οργανώσει τις υπηρεσίες να υπηρετούν πρωτίστως εαυτούς και το λαό ουδόλως, αυτοί που εδώ και 70 χρόνια οργανώνουν το παρακράτος για το σκοπό αυτό.
Τώρα, που το παρακράτος δεν υπάρχει πια στους δρόμους, γιατί θρονιάστηκε στα υπουργεία ή κλεισμένο κατ’ οίκον περιμένει το σύνθημα για το ντου. Τώρα, που η καρφίτσα έγινε τσεκούρι δίπλα στην καρέκλα του Υπουργού, δεν είναι δυνατόν να αφήσουν την εξουσία να γλιστρήσει απ’ τα χέρια τους.
Ήρθε ο καιρός να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά. Enough is enough. «Το μαγαζί είναι δικό μας και κανένας δεν θα μπει να κάνει κουμάντο.»
Ο Αλέξανδρος, όταν έφτασε στο Γόρδιο της Φρυγίας, βρέθηκε μπροστά στο πρόβλημα του γνωστού δεσμού, τον οποίο «έλυσε» με το σπαθί του (κυριολεκτικά και ουχί μεταφορικά).
Για το συμβολισμό της ενέργειας αυτής, αυτό που επικρατεί είναι ότι με τον τρόπο αυτό ο Αλέξανδρος έδειξε πως έχει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και πυγμή για να κατακτήσει την Ασία.
Σύμφωνα, όμως, με πολύ «ασφαλείς» πληροφορίες, όταν τέθηκε το πρόβλημα στον Αλέξανδρο, αυτός είπε (ή σκέφτηκε, δεν έχει σημασία):
«Μάγκες, εδώ που ήρθα δεν ήρθα για να δεχθώ τους δικούς σας κανόνες. Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Από δω και πέρα το παιχνίδι θα γίνεται με τους δικούς μου κανόνες. Από δω και πέρα τους κανόνες τους βάζω εγώ. Και οι δικοί σας πάνε περίπατο».
Και χραπ, τράβηξε μία με το σπαθί και έκοψε τον δεσμό. Και ω! του θαύματος! Κανείς δεν είπε «Τι κάνεις ρε! Περνιέσαι για ξύπνιος; Τις ζαβολιές, εκεί που ξέρεις! Έτσι, το ξέρουμε και μεις!»
Το σπαθί στο χέρι του Αλέξανδρου δεν άφηνε περιθώρια για τέτοια. Γι αυτό και όλοι αναφώνησαν: «Ω! Να αυτός που θα κατακτήσει την Ασία!».
Αυτά, στα μακρινά χρόνια του Αλέξανδρου.
Στη Δημοκρατία, όμως υπάρχουν κανόνες. Υπάρχουν και νόμοι και πρέπει να τηρούνται. Γιατί τους έχουν ψηφίσει οι εκπρόσωποι του λαού, μέσα στη Βουλή, στον Ναό της Δημοκρατίας.
Μόνο που τελευταία κι αυτό σαν να άλλαξε. Ένα ψηφοδέλτιο, από εκείνα, τα ιερά του Ναού, παράπεσε σε μια κάλπη και -τι πιο λογικό- η κάλπη άνοιξε και το ψηφοδέλτιο (ένα απλό χαρτί δηλαδή, πώς κάνετε έτσι;) βγήκε και ξαναμπήκε (με φάκελο). Και μετρήθηκε κανονικά μαζί με τ’ άλλα (σιγά μη δώσουμε και λογαριασμό σε κανένα). Και ο βουλευτής το χάρηκε ιδιαίτερα, μαζί με τους άλλους δικούς του βουλευτές. Ικανοποιημένος που ως εκπρόσωπος του λαού έπραξε το καθήκον του, ικανοποιημένοι και οι ψηφοφόροι του, που θα μπορέσει στο μέλλον για χάρη τους να κάνει κι άλλες τέτοιες πιτσικουλιές. Κι αφού σ’ αυτό το κόμμα υπάρχουν πολλοί Αλέξανδροι, τα επιτρέπουν αυτά, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, κι ότι θέλουμε θα μας το κάνουνε. Να, και πάλι, ο λαός στην εξουσία!
Κι αν φύγουμε από το κέντρο των αποφάσεων και πάμε στα σύνορα, ενάντια σε κάθε νόμο και επιταγή του Διεθνούς Δικαίου και των Συνθηκών της Ε.Ε. δημιουργούνται κλειστές δομές προσφύγων, με ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα στους πολέμους και που έφυγαν για να μη χάσουν τη ζωή και την ελευθερία τους. Και εδώ στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, στη χώρα του Ξένιου Δία και των Ορθοδόξων Χριστιανών έχουν χάσει το δεύτερο, ενώ το πρώτο βρίσκεται διαρκώς σε κίνδυνο. Και όλα αυτά χωρίς να έχουν κάνει κάτι, ποινικά κολάσιμο, κάτι που θα έπρεπε να τους κρατάει φυλακισμένους.
Με χαρακτηριστική ευκολία το άσπρο γίνεται μαύρο και το αντίθετο. Πρόσφυγες και μετανάστες βαφτίζονται εισβολείς και έτοιμη η κοινωνική συναίνεση για την «απώθηση» από θαλάσσης και την επαναπροώθηση στον Έβρο (σύμφωνα με ξένα ΜΜΕ). Ποιο Διεθνές Δίκαιο και ποια Ευρώπη;
Έτοιμα με τον ίδιο τρόπο και τα νέα τάγματα ασφαλείας, περιφρούρηση στον Έβρο, με τρακτέρ από όλη την Ελλάδα. Οι πολίτες έγιναν οπλίτες, κυνηγοί κεφαλών και μετά ποιος ξέρει, έτσι όπως είναι μαζεμένοι, μετά την ανακωχή του κορωνοϊού, όλο και κάτι «καλό» θα προκύψει.
Πως χάθηκε ο Λαμπράκης;
Πόσο ακόμα θα ψάχνουμε «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο»;
Κι αν κάτι μας απασχολεί περισσότερο σ’ αυτές τις γραμμές, είναι η εξουσία της Εξουσίας, το πώς δηλαδή η ίδια η κυβέρνηση, με χαρακτηριστικό κυνισμό, κάνοντας το άσπρο – μαύρο, αναπαράγει και ευλογεί τη βία. Είναι το πώς με την ακύρωση των κανόνων και της νομιμότητας δημιουργεί νέους θύτες και νέα θύματα. Και πώς στο τέλος καταφέρνει όχι μόνο να βγαίνει αλώβητη, αλλά και να συνεχίζει το έργο της με μεγαλύτερη ένταση.
Και μεις, όπως όλοι, θα μείνουμε με τα δάκρυα της κρατικής λειτουργού για τις αδυναμίες της Δικαιοσύνης, που είναι δάκρυα παρηγοριάς για τους γονείς της Ελένης και ελπίδας για μας, ότι κάτι θα αλλάξει, περιμένοντας να δούμε αν θα υπάρξουν αντίστοιχα στη δίκη του Ζακ. Αλλά, είναι τα δάκρυα κροκοδείλια, της κυβέρνησης, γιατί τίποτα δεν φαίνεται να κινείται –πάει, το θέμα ξεχάστηκε- για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.
Τίποτα δεν θα γίνει, ούτε αυτή τη φορά, για να αναχαιτιστεί ο εναγκαλισμός των νέων με τη βία. Δυστυχώς, μόνος ο φόβος της τιμωρίας δεν επαρκεί για να αποτρέψει την άσκηση βίας, όταν αυτή είναι μια καθημερινή πρακτική με πολλές μορφές. Και στα σχολεία, αντί να μπει πρόγραμμα μιας ανθρωπιστικής μόρφωσης, το μάθημα συνεχίζεται με το «Πανοπτικόν», ανοίγοντας και νέους ασκούς του Αιόλου.
«Ποιες κάμερες;» αναφώνησε η κα Υπουργός δυο βδομάδες μετά την πρώτη αναφορά για κάμερες στα σχολεία και αφού αναστατώθηκε το σύμπαν με το ζήτημα. «Η κυβέρνηση» συνέχισε «δεν μίλησε ποτέ για κάμερες. Αυτά είναι αντιπολιτευτικά παιχνίδια. Η όποια λήψη δείχνει μόνο τον πίνακα και τον εκπαιδευτικό.» (OPEN 19/5/20)
Ενδεικτικές περιπτώσεις, από ένα μακρύ κατάλογο, με τις ευλογίες και την κάλυψη από τα ΜΜΕ (Ω! Εξουσία!). Ακατάπαυστα πυρά, δεν προλαβαίνεις, χάνεις το λογαριασμό, που δεν τον γλιτώνεις, θα ‘ρθει στο τέλος έτσι κι αλλιώς και ας ελπίσουμε ότι δεν θα γνωρίσουμε καταστάσεις, που «ευχή και κατάρα» μάς έδωσαν οι προηγούμενες γενιές να μην επιτρέψουμε να ξανάρθουν.
Μέχρι τότε, αν μπούμε στον πειρασμό να κλίνουμε το εν λόγω ουσιαστικό, ας σταματήσουμε στην αιτιατική και ας αφήσουμε στην άκρη την κλητική. Μη φτάσουμε ως εκεί. Γιατί, μαζί, στη συνέχεια, θα χρειαστεί να κλίνουμε και το γόνυ για την υποταγή.
Γιώργος Χ.
