Η δολοφονία του Αλέξη και η εξέγερση του Δεκέμβρη...

Ακούω στο ράδιο τον πρώην γυμνασιάρχη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τον Γιώργο Θαλάσση, να μιλά για τη δίκη του δολοφονημένου μαθητή του. Το πρόβλημα λέει είναι οι δικαστές που αθωώνουν ή δίνουν ελαφρυντικά στους δολοφόνους αστυνομικούς. Ο δολοφόνος του Αλέξη είναι εκτός φυλακής. 

Η δικαιοσύνη λειτουργεί ως θεσμός παραγωγής της αδικίας, σημείωνε ο Κανέττι, εξηγώντας τον εμπρησμό του δικαστικού μεγάρου της Βιέννης τον Ιούλη του 1927, μετά από την αθώωση αστυνομικών που είχαν δολοφονήσει εργάτες σε μία διαδήλωση. 

Αυτό συνέβη και στη δίκη για τη δολοφονία του Αλέξη, το 2010. Εκεί όπου ο συνήγορος του δολοφόνου είπε πως αυτά τα παιδιά «δεν είναι σαν τα δικά μας», ότι είναι ικανά να διαπράξουν ανθρωποκτονία. Με τέτοια ντοπάρουν τους ματατζήδες για να χτυπούν ανηλεώς. Με τις φασιστικές θεωρίες του Λομπρόζο, που μιλούσε για «γεννημένους εγκληματίες», κάνουν κουρκούτι το σκατένιο κεφάλι των μπάτσων, για να πιστεύουν ότι τα Εξάρχεια «γεννούν» δολοφόνους! Το ίδιο όπως οι μπάτσοι στο Παρίσι πίστευαν ότι η Μοναρμάρτρη γεννούσε γαβριάδες, αλήτες, επαναστάτες, κομουνάρους, μεταξύ των οποίων και τον 16χρονο Ρεμπώ.

Αυτά, λοιπόν, τα παιδιά «που δεν είναι σαν τα δικά τους», μπορούν και τότε και τώρα, οι μπάτσοι να τα δέρνουν, να τα βιάζουν λεκτικά, να τα αλυσοδένουν, να τα τυλίγουν με ψεύτικες κατηγορίες σε μια κόλλα χαρτί και ενίοτε να τα σκοτώνουν.

Στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008, δεν κάηκε το δικαστικό μέγαρο αλλά το κέντρο της πόλης. 

Και γι’ αυτούς που θα σπεύσουν να καταδικάσουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, τους απαντά η Χάνα Άρεντ που λέει ότι «η βία -το να ενεργεί κανείς χωρίς επιχειρήματα ή λόγια και χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες- είναι ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης» (On Violence, 1969).