Η δική μου κοντινή Αμερική

Την Αμερική τη γνώρισα απ' τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές. Στην κινηματογραφική και τηλεοπτική εκδοχή της Αμερικής λοιπόν όλοι οι κάτοικοί της είναι λευκοί, ζουν σε διώροφες μονοκατοικίες στα προάστια και έχουν αυτοκίνητο απ' τα δεκαέξι. Είναι δημοφιλείς στο σχολείο και το πανεπιστήμιο και αργότερα γίνονται επιτυχημένα και ακριβοπληρωμένα στελέχη εταιρειών. Σε αυτή τη μυθική χώρα οι Αφροαμερικάνοι και οι γηγενείς Αμερικάνοι απουσιάζουν, ενώ οι ισπανόφωνοι περιορίζονται σε ρόλους ληστών και εμπόρων ναρκωτικών. Οι αστυνομικοί είναι ήρωες που προστατεύουν την κοινωνία απ' τους εγκληματίες και όσοι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σύμμαχοι των εγκληματιών. Δεν υπάρχουν ταξικές ανισότητες παρά μόνο έξυπνοι, εργατικοί και επιτυχημένοι απ' τη μία πλευρά και αποτυχημένοι απ' την άλλοι. Τέλος, το κομμουνιστικό ιδεώδες ταυτίζεται με ανελεύθερα καθεστώτα τα οποία φυσικά αυτοί οι λευκοί και επιτυχημένοι  Αμερικάνοι, ως γνήσιοι δημοκράτες, πολεμούν.

Όσο καλύτερα αντιλαμβανόμουν τον κόσμο γύρω μου, τόσο αυτή η αφήγηση μου προκαλούσε αποστροφή. Ταυτόχρονα ανακάλυπτα την Αμερική του Πόε, του Μέλβιλ, του Μπουκόφσκι, του Σάλιντζερ, του Σκορσέζε, του Τσόμσκι. Μαζί με αυτή την Αμερική ανακάλυπτα την ιστορία του εργατικού κινήματος, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τους Μαύρους Πάνθηρες, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Όλα αυτά ήταν η δική μου κοντινή Αμερική που δεν χωράει σε εύπεπτα τηλεοπτικά προϊόντα.

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό και η εξέγερση που ακολούθησε έφερε ξανά στο μυαλό μου αυτή την αντίθεση. Απ' τη μια η Αμερική του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας, των ακραίων ανισοτήτων, των εκατομμυρίων αστέγων. Μια υπερδύναμη που κρύβει κάτω απ' το χαλί τους απόκληρους. Μια χώρα που ο πανικόβλητος πρόεδρός της βρίζει χυδαία μέσα απ' το καταφύγιό του τους διαδηλωτές. Απ' την άλλη, η Αμερική των αγώνων για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Ένας πολύχρωμος κόσμος που διεκδικεί τη ζωή και την αξιοπρέπειά του. Τα γεγονότα μας αναγκάζουν να διαλέξουμε πλευρά χωρίς υπεκφυγές. Όταν πολεμούν ο κόσμος που σαπίζει με τον κόσμο που παλεύει να γεννηθεί, εγώ είμαι πάντα με τον δεύτερο.

Υ.Γ. Ο τίτλος προέρχεται απ' το τραγούδι του συγκροτήματος Τρύπες, σε στίχους Γιάννη Αγγελάκα «Η δικιά σου κοντινή Αμερική».