Η βιομηχανία του ψέματος

«Τον σκότωσαν (τον Παύλο Φύσσα) για το ποδόσφαιρο», «Τι να κάνουμε που όλες οι κοινωνικές ομάδες υποστηρίζουν το “Ναι”; (για το δημοψήφισμα του 2015)», «Δυστυχώς το νερό είναι απαράδεκτα φτηνό», «Τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να γκρεμιστούν», Γερούν, γερά», «Η υπέρκομψη Μαρέβα», «Γνωστός σκηνοθέτης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα», «Ομάδα τριάντα ατόμων επιτέθηκε στους αστυνομικούς».

Τα παραπάνω είναι τίτλοι τηλεοπτικών ρεπορτάζ και δηλώσεις δημοσιογράφων. Σε αυτά να
προσθέσουμε την προσθήκη ήχων από συγκρούσεις στο βίντεο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, την παραποίηση του βίντεο με τους αστυνομικούς όπου η φράση «Να τους σκοτώσουμε» μετατρέπεται σε «Θα τον σκοτώσουν», τα γραφήματα στα οποία το μεγαλύτερο ποσοστό εμφανίζεται ως μικρότερο (π.χ. το 29% εμφανίζεται ως μικρότερο του 28,4%), τις δημοσκοπήσεις για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και την
απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα όπου το τηλεοπτικό κοινό κλήθηκε να αποφασίσει για ανθρώπινες ζωές. Όλα τα παραπάνω στην Ελλάδα θεωρούνται δημοσιογραφία. Όλα τα παραπάνω είναι ο λόγος που η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις ως προς την αξιοπιστία των Μ.Μ.Ε. Όλα τα παραπάνω είναι ο λόγος που όλο και περισσότερος κόσμος κλείνει την τηλεόραση. Για όλα τα παραπάνω γεννήθηκε το #boycottGreekMedia.

Υπάρχουν όμως και εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε. που κάνουν τη δουλειά τους με ήθος και αξιοπρέπεια, πολλές φορές με μεγάλο προσωπικό κόστος. Που αρνούνται να γίνουν γρανάζια στη βιομηχανία του ψέματος προβάλλοντας φτηνές δικαιολογίες. Επειδή γίνεται λόγος τελευταία για διχασμό, όσο υπάρχει αδικία η κοινωνία θα είναι διχασμένη. Το ζήτημα είναι αν είμαστε με αυτόν που χτυπάει ή με αυτόν που πονάει.