Η Αχερουσία, η Νέκυια και οι Δεν Πληρώνω

Στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Από «Τον νόστο τον μελίγευστο». Μαζί μ’ εμάς κι άλλοι πολλοί. 

Κοιτάζω από το ύψωμα του ιερού. Μοιάζει με νησί περιτριγυρισμένο από γόνιμα χωράφια. Η Αχερουσία λίμνη. Τώρα μια «λίμνη» από καρπούς.

Ο ταμίας (καμία σχέση με ψυχοπομπό) ζητάει 8 ευρώ. Η τιμή για να κατέβουμε στον Άδη. Μας πληροφορεί ότι πριν λίγο δέχθηκε «επίθεση» από τους «Δεν πληρώνω». «Με εξευτέλισαν», λέει, «εγώ ένας απλός υπάλληλος είμαι, άλλοι φταίνε»! Φροντίζει να επιρρίψει τις ευθύνες στο… 2015. «Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»! Η διαπίστωσή μας μαζί με τη δήλωση ότι είμαστε με τους «Δεν πληρώνω» τον απογοητεύει βαθύτατα. Θα μας άφηνε ευχαρίστως στα Τάρταρα. Αντ’ αυτού, προτιμά να συρρικνωθεί στο κουβούκλιό του.

Κατευθυνόμαστε στον αρχαιολογικό χώρο. Καμία οργάνωση. Η ξενάγηση παραπέμπει στην αυτοδιδακτική. Γνωριζόμαστε με όλους σχεδόν τους επισκέπτες. Οι φιλόλογοι και οι γνωρίζοντες έχουν μεγάλη πέραση. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα κορίτσι. Φύλακας, αρχαιολόγος, κανείς δεν ξέρει. Μιλά με πάθος. Για τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, για τα δάνεια της χριστιανικής θρησκείας από τα Ορφικά μυστήρια.

Η περιγραφή του υπόγειου χώρου παραπέμπει σε λευκά κελιά. Αναθυμάμαι τη Μάινχοφ. Απόλυτο σκοτάδι (υπό κανονικές συνθήκες). Ο Άδης, αυτός που δεν βλέπεται, ο αόρατος, αλλά κι ο άηχος (χωρίς ήχο και ηχώ). Το σκοτάδι κι ο πωρόλιθος «καταπίνουν» τα πάντα. Όλες οι συνθήκες είναι ιδανικές για να χάνει κανείς τα λογικά του κι ύστερα να πλάθει ιστορίες που «βίωσε» το ταραγμένο του μυαλό. Ο φόβος δημιουργεί τις υπερεκκρίσεις σωματικών ψυχοτρόπων. Ύστερα έρχονται οι παραισθήσεις. Ο Θησέας, η Περσεφόνη, το κεφάλι που η θέα του σε μαρμαρώνει.

Μια γυναίκα πανικοβάλλεται. Τα μάτια της διαστέλλονται. Το πρόσωπό της παραμορφώνεται. Θα μπορούσε να είναι Μαινάδα. Ανεβαίνει στο φως και η ψυχική ισορροπία αποκαθίσταται.

Πάνω στα ερείπια της αρχαίας πίστης, η νεώτερη: Η εκκλησία του Άγιου Ιωάννη του Πρόδρομου. Ακριβώς πάνω από τον Άδη! Η εξέλιξη της παραμυθίας της ανθρώπινης τραγωδίας. Ο μύθος της τιτανικής – διονυσιακής καταγωγής του ανθρώπου. Το σώμα-σήμα, ο τάφος της ψυχής. Και η ορφική φυγή από τον κόσμο. Αυτή η φυγή θα αποτελέσει βασική διδασκαλία της χριστιανικής πίστης.

Εμείς, αντί της θρησκευτικής παραμυθίας, κρατάμε την ποίηση.

Η Νέκυια είναι η ποίηση του Τίποτα. 

Τελικά, «Από τον οδυνηρό κύκλο ξέφυγα πετώντας», λέει ο ορφικός μύστης.

Εμείς απλώς φεύγουμε περπατώντας...