Η αριστεία του σκοτεινού κελιού και οι διώκτες της

Τις τελευταίες μέρες, η ιστορία του Βασίλη Δημάκη –ή τουλάχιστον ένα μέρος της, το πιο τραγικό κατά την άποψή μου- έχει απασχολήσει διαδικτυακούς τόπους κυρίως, καθώς οι επίσημοι -σύνηθες σε περιπτώσεις όπου η υποκρισία περισσεύει- προτιμούν να κωφεύουν.

Οι περισσότεροι ευαίσθητοι από μας, τη γνωρίζουμε, έχουμε αγανακτήσει, λυπηθεί, εξοργιστεί, συμμεριστεί το Ιώβειο πάθος του ανθρώπου αυτού, που αν τον ξεχάσουμε κινδυνεύει να αποχαιρετίσει έναν κόσμο που ο ίδιος απεγνωσμένα στη βασανισμένη ζωή του προσπάθησε από κάποια στιγμή και μετά, να κατανοήσει, αλλά κυρίως να διεκδικήσει την καλυτέρευσή του.

Δεν είναι περίπτωση συνηθισμένη Ο Δημάκης. Θα μπορούσε –ας πούμε- να προέρχεται από μια οικογένεια μεσοαστική, δίχως ιδιαίτερα προβλήματα οικονομικής ή άλλης φύσης, όπου με την κάποια ευφυΐα του, και τη συνδρομή -έστω και ηθική-υποστηριχτική της οικογένειάς του- να  είχε πετύχει αυτό που η υπουργός Παιδείας αποκαλεί με καμάρι «αριστεία».

Όχι, ο Βασίλης Δημάκης υπήρξε ένα παιδί κατώτερου θεού, αυτά που συνήθως λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς τα ονομάζουμε «αλήτες», «του δρόμου». Προσωπικά, δε γνωρίζω πολλά για τον πρότερο βίο αυτού του νεαρού που στην εφηβική του ηλικία, βρέθηκε κιόλας πίσω απ’ τα κάγκελα. Ξέρω ας πούμε την ιστορία του Ρασκόλνικωφ του Ντοστογιέφσκι, του Γιάννη Αγιάννη του Ουγκώ, του Όλιβερ Τουίστ του Ντίκενς, ηρώων-αντιηρώων που συντρόφεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Και τα πότισαν με συμπάθεια προς κάθε κατατρεγμένο άνθρωπο-παιδί, που μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια του προσπαθούσε να φωτίσει το δρομάκι της ζωής του.

Ο Βασίλης λοιπόν έτσι ξεκίνησε. Και πώς συνέχισε; Στα σαράντα του ανακάλυψε το δρόμο του βιβλίου. Και η ζωή του φωτίστηκε και δρομολογήθηκε αλλιώς, (όσο βέβαια του το επέτρεψαν οι… καφκικοί «μαστιγωτές» της φυλακής του). Ο Βασίλης έγινε αριστούχος υπότροφος στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής! Πλήθος καθηγητών που τον γνώρισαν μιλούν γι αυτόν με τα καλύτερα λόγια! Για τη σκέψη του, το λόγο του, την αγωνιστικότητά του….

Ωραία ως εδώ; Στις 16/4/2020 κάποιοι θεώρησαν ότι ο Βασίλης, «μιλούσε πολύ». Και όποιος μιλάει πολύ, ή μάλλον σκέφτεται πολύ και διεκδικεί, ενοχλεί αντίστοιχα. Ήδη στις 14/4/2020, είχε προηγηθεί μια ειρηνική κινητοποίηση των κρατουμένων των φυλακών με αίτημα -και λόγω των τελευταίων δεδομένων με τον κοροναϊό, την αποσυμφόρηση των φυλακών. Ο Βασίλης -για τους καχύποπτους- δεν συμπεριελάμβανε τον εαυτό του, δεν «δούλευε» για τον ίδιο. Εννοούσε άτομα που είχαν διαπράξει πλημμελήματα, και ευπαθείς ομάδες. Αυτό ήταν η σπίθα! Ακριβώς την επομένη, κακήν κακώς, σουρουβαλιασμένος, κακοποιημένος, βρέθηκε σε μια άλλη φυλακή. Δίχως τα πράγματά του, δίχως τα βιβλία του. Και από κει ο άνθρωπος αυτός ξεκινά απεργία πείνας όχι μόνο για τη ζωή του. Αλλά για ανθρωπινότερες συνθήκες για τους άλλους και για τον ίδιο. Για το δικαίωμα στο φως της μόρφωσης! (Αυτό που για άλλους «άριστους» -είπαμε!- είναι αυτονόητο δικαίωμα!)

Αν αναρωτηθούμε λιγάκι, εμείς οι έξω, οι «κανονικοί», άριστοι και μη, τι σημαίνει η λέξη «σωφρονισμός», ίσως και να την αποσυνδέσουμε από την έννοια του σαδισμού, της τιμωρίας και προπάντων από την υπεροψία της εξουσίας…

Για τους Δημάκηδες όλης της γης μιλάω.