Η απαγόρευση της μνήμης

Το 1976 ο υπουργός εργασίας κατέθεσε προς ψήφιση έναν αντιαπεργιακό νόμο. Στην εισηγητική του έκθεση, ζηλεύοντας τη δόξα του Ξέρξη που μαστίγωσε τη θάλασσα για να την τιμωρήσει, σημείωνε πως δεν θα επιτρέψει την πάλη των τάξεων. Η απάντηση από την πλευρά του εργατικού κινήματος δόθηκε στον δρόμο. Φέτος η κυβέρνηση, ακολουθώντας το παράδειγμά του, αποφάσισε να ποινικοποιήσει τη μνήμη. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την πανδημία απαγόρευσε στον λαό να τιμήσει την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ξυλοκόπησε και συνέλαβε εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν απλώς να διαδηλώσουν και να αφήσουν ένα λουλούδι τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Οι εξεγέρσεις είναι ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων της εξουσίας. Είναι η στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αψηφούν νόμους, αστυνομία, συλλήψεις, βία, δακρυγόνα, στρατό και πλημμυρίζουν τους δρόμους. Τα συνθήματά τους σκεπάζουν τα ψέματα των δελτίων ειδήσεων και κάνουν τις καρέκλες των ισχυρών να τρίζουν. Τρέμουν την οργή των εξεγερμένων παρά την υπεροπλία τους. Όταν πια οι εξεγέρσεις ανήκουν στην ιστορία τις συκοφαντούν, άλλοτε τις καπηλεύoνται αλλοιώνοντας τον πραγματικό χαρακτήρα τους και τις παραδίδουν στη λήθη. Όμως ματαιοπονούν γιατί οι εξεγέρσεις παραμένουν ζωντανές στη μνήμη των ανθρώπων που αγωνίζονται. Για αυτό μισούν τη μνήμη.
Έτσι κι αλλιώς είναι πολλά αυτά που θέλουν να ξεχάσουν. Θέλουν να ξεχάσουν ότι γλείφουν εκεί που κάποτε έφτυναν. Θέλουν να ξεχάσουν ότι τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα. Θέλουν να ξεχάσουν ότι όταν ψήφιζαν τα μνημόνια φυγαδεύονταν απ' την πίσω πόρτα της βουλής. Θέλουν να ξεχάσουν ότι πούλησαν τα πάντα για μια θέση στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Εμείς που ήμασταν πάντοτε απέναντί τους και δεν μας ενώνει τίποτα δεν έχουμε κανένα λόγο να ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε λοιπόν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν ξεχνάμε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Δεν ξεχνάμε ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Δεν ξεχνάμε αυτούς που ξέπλυναν τον δολοφόνο του. Δεν ξεχνάμε ότι ο δολοφόνος του κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν ξεχνάμε ότι ποτέ δεν μετάνιωσε. Δεν ξεχνάμε τον Ιάκωβο Κουμή, τη Σταματία Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά και όλους τους άλλους νεκρούς από την κρατική καταστολή. Δεν ξεχνάμε ότι το πιο βαθύ σκοτάδι επικρατεί λίγο πριν ξημερώσει.