Η έμφυλη βία...

Η έμφυλη βία παροξύνεται, γιατί οι φορείς της φαλλοκρατίας, οι άντρες της πατριαρχίας  βιώνουν την χειραφέτηση των γυναικών ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, ως αμφισβήτηση της «αρσενικής» τους ταυτότητας, ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Οι στερεοτυπικές αναφορές με τις οποίες έχει δομηθεί η αρσενική τους ταυτότητα δεν υπάρχουν πλέον. Και χωρίς αυτές κάποιοι άντρες δεν μπορούν να υπάρξουν.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της έμφυλης βίας θα υπάρξει μόνο με το "σπάσιμο" των φαλλοκρατικών κοινωνικών στερεότυπων, με την βιωματική αποδοχή εκ μέρους των ανδρών της ισότητας των γυναικών. Αλλά για να υπάρξει ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, θα πρέπει να υπάρχει και ισότητα στην ίδια την κοινωνία, μια νέα συμβολική τάξη αρχών και αξιών, μια διαφορετική εκπαίδευση... 

Ο περιορισμός στο ατομικό επίπεδο και σ' ένα επιφανειακό επίπεδο ψυχολογίας αποπολιτικοποιεί και συγκαλύπτει την κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική διάσταση της έμφυλης βίας, αποκρύπτει τα κοινωνικοοικονομικά συμφραζόμενα στα οποία λειτουργούν οι άνθρωποι, δηλαδή μια σειρά από άξονες, κατηγορίες σχέσεων εξουσίας που συγκροτούν τις κυρίαρχες αντιλήψεις.

Οι συγκαλύψεις και οι αποκρύψεις περιορίζουν την αιτία της βίας στο πεδίο της «ψυχολογίας» των θυτών ή του θύματος, και αφήνουν εκτός εξέτασης το φαλλοκρατικό πλαίσιο που θεωρεί τις γυναίκες υποδεέστερες. Έτσι, το τελετουργικό επιβολής της ηγεμονικής αρρενωπότητας, το ρατσιστικό, φαλλοκρατικό νταηλίκι που επωάζεται στην ελληνική οικογένεια και την κοινωνία τίθεται εκτός ορατότητας. Το ίδιο και οι πραγματικές αιτίες της έμφυλης βίας…

Οι ουσιοκρατικές φιλοσοφίες χάρη στις οποίες συγκροτείται το υποκείμενο, βοηθούν ενεργά στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που αποκλείει βίαια. Επιτρέπουν να διαχωρίζονται τα άτομα σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που αναγνωρίζονται ως «πραγματικά» ανθρώπινα υποκείμενα, και άρα άξια να είναι ισότιμα μέλη της πολιτικής κοινότητας, και σε αυτά που θεωρούνται μη-ανθρώπινα, «παρεκκλίνοντα»(ομοφυλόφιλοι) ή «υποδεέστερα»(γυναίκες).

Η κυρίαρχη συμβολική τάξη, όχι μόνο δεν οδηγεί στην πραγμάτωση του οράματος της καθολικής χειραφέτησης αλλά επιτρέπει την παραγωγή και αναπαραγωγή μιας κοινωνικής πραγματικότητας, βασικό στοιχείο της οποίας αποτελεί η άσκηση βίας πάνω στα σώματα ανθρώπινων όντων στο όνομα μιας κανονιστικής αντίληψης του ανθρώπινου, μιας κανονιστικής αντίληψης για το τι πρέπει να είναι το ανθρώπινο σώμα.

Ένα νέο πολιτικό και πολιτισμικό πρόταγμα θα πρέπει να αμφισβητήσει τις κανονιστικές μορφοποιήσεις και ιδιότητες που έχουν ταξινομηθεί στην κατηγορία «διαφορετικοί», «παρεκκλίνοντες», να άρει το βίαιο αποκλεισμό από το κοινωνικό γίγνεσθαι που υφίστανται άτομα επειδή, τάχα, ο τρόπος ζωής τους «παρεκκλίνει» από το -οριζόμενο αυθαίρετα από τις σχέσεις εξουσίας- «κανονικό» ή «φυσιολογικό». Και πρέπει να πρωτοστατήσει σε μια προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό του Άλλου και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων.