Επί προσωπικού: 25ος Μεσημβρινός

Δεν είναι κανονικότητα αυτό που ζούμε.

Τα σύννεφα του πολέμου μας σκιάζουν.Το λεξιλόγιο του πολέμου μπήκε για τα καλά στην καθημερινότητά μας. Και οι λέξεις δεν είναι απλοί μεταφορείς εννοιών. Συγκροτούν τη σκέψη και μπολιάζουν τις έννοιες με νέα περιεχόμενα.

Στο άκουσμα του πολέμου ανακαλούνται απωθημένες μνήμες στους παλιούς. Μούδιασμα και ανησυχία μας διακατέχει. Δεσμεύει τη σκέψη, μας αποσυντονίζει και  καθηλώνει τη διάθεσή μας. Αλλάζει και τη ματιά που βλέπουμε τον κόσμο.

Η πυκνότητα των προκλήσεων από τους «γείτονες» δεν αφήνει περιθώρια για ερμηνείες περί των προθέσεών τους. Μόνο οι «ταγοί» του έθνους φαίνεται να είναι αλλού και αναφέρονται σε «νευρικότητα», «κινήσεις για εσωτερική κατανάλωση», «εκλογικές τακτικές» κ.ά. Η αδυναμία τους να καταλάβουν την κατάσταση να οφείλεται, άραγε, στα φτωχά και άκαιρα ερμηνευτικά τους εργαλεία, σε ψυχολογικούς μηχανισμούς απώθησης του κακού, σε μια ασκούμενη πολιτική κατευνασμού και «εξημέρωσης του θηρίου» που τους έχει εμποτίσει, χρόνια τώρα; Κι ας διακηρύσσεται με ευκρίνεια από την τουρκική ηγεσία η στρατηγική τους στόχευση για κυριαρχία στο Αιγαίο μέχρι τον 25^ο μεσημβρινό, πράγμα που προωθείται συστηματικά, ιδιαίτερα σε περιόδους που κρίνονται ευνοϊκές γι αυτούς.

Η πειρατική αιχμαλωσία των δύο στρατιωτικών μας στον Έβρο είναι δηλωτική της νέας «ποιότητας» που παίρνουν οι προκλήσεις. Στο βωμό μιας ψυχολογικής διαχείρισης του θέματος, διανέμουν μεθοδευμένα προσβλητικές εικόνες με τους δύο στρατιωτικούς μας να σέρνονται σε στημένα δικαστήρια.

Η υφαρπαγή των δύο στρατιωτικών μας, μας στοιχειώνει!

Ας αναρωτηθούμε:

-          Είμαστε, εμείς, ο απλός λαός, ήσυχοι με τη συνείδησή μας, για τον τρόπο που αντιδράσαμε σ’ αυτήν την πειρατική συμπεριφορά του «γείτονα»;

-          Έχουμε εξαντλήσει, εμείς, ο απλός λαός, κάθε πρόσφορο μέσο για διεκδίκηση της παράδοσής τους;

-          Κοινοποιήσαμε το αίτημά μας για άμεση απελευθέρωσή τους μέσα από τη φωνή συλλογικών φορέων και θεσμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

-          Αναπτύξαμε κινήματα αλληλεγγύης στους δύο, αντάξια της σοβαρότητας του γεγονότος;

-          Απευθύναμε ατομικές ή/και συλλογικές επιστολές συμπαράστασης στους στρατιωτικούς μας ή τους αφήσαμε στη μοναξιά του ατομικού τους σταυρού του μαρτυρίου;

-          «Βομβαρδίσαμε» με ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας την τουρκική πρεσβεία και την τουρκική κυβέρνηση;

-          Προσφύγαμε σε φιλειρηνικές οργανώσεις και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εντός και εκτός της χώρας, για την απελευθέρωσή τους; 

-          Και τόσα άλλα που μπορεί να προτείνει η επινοητικότητα του λαού μας…  

Να αντιδράσουμε! Και ας ισχυρίζονται κάποιοι, με τη συνήθη αβάστακτη ελαφρότητα που τους διακρίνει ότι η δημόσια έκφραση άποψης είναι προνόμιο επιφορτισμένων «ειδικών»(!). Που ακούστηκε σε δημοκρατικές κοινωνίες να ενοχοποιείται ο λαός γιατί εκφράζει άποψη για θέματα που τον αφορούν!

Είπαμε: Δεν είναι κανονικότητα αυτό που ζούμε. Γι αυτό και είναι επικίνδυνη αμέλεια η πορεία τόσο σοβαρών θεμάτων να μη φέρνει το αποτύπωμα της λαϊκής θέλησης.