Ελεύθερη η χρήση κάνναβης στη Γερμανία

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 24.02.24 ]

Η Γερμανία νομιμοποίησε την χρήση της λεγόμενης "ψυχαγωγικής" κάνναβης. Η Bundestag ψήφισε  την ελεύθερη χρήση της κάνναβης παρά τις επικρίσεις (407 ψήφοι υπέρ, 226 κατά και τέσσερις αποχές).  

Ο υπουργός Υγείας, Καρλ Λάουτερμπαχ, δήλωσε ότι «με αυτόν τον νόμο θα πετύχουμε να περιορίσουμε σημαντικά την μαύρη αγορά, θα προστατεύουμε καλύτερα τα παιδιά και τους νέους μας και θα έχουμε ένα ασφαλές προϊόν για τους ενήλικες καταναλωτές». Αντίθετα, ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κλάους Ράινχαρντ τόνισε ότι η κάνναβη είναι ουσία η οποία προκαλεί εθισμό. «Περίπου το 10% των τακτικών χρηστών έχει εξάρτηση, ενώ η τακτική χρήση από άτομα κάτω των 25 ετών δύναται να προκαλέσει προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου. Φοβάμαι ότι η νομιμοποίηση θα ωθήσει περισσότερους να δοκιμάσουν», προειδοποίησε. 

Όμως το σύστημα θέλει «χρήστες»: χρήστες ναρκωτικών, χρήστες διαδικτύου, μια γενιά εθισμένη στα “like”, βυθισμένη στην υποκουλτούρα της τραπ, στην “apolitique” στάση ζωής.

«Τα λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά τα οποία είναι μακράν ο καλύτερος “tourist guide” για την ναρκοκουλτούρα (είναι) και ο πιο σίγουρος δρόμος για να βρεθούν νεκροί σε κάποιο πεζοδρόμιο με μία σύριγγα να κρέμεται από την φλέβα» γράφει στο artinews.gr o Κώστας Κάππας.

Όσο για την «ψυχαγωγία», ουδέν ψευδέστερο αυτού. Ο εθισμός οδηγεί σε στα σκληρά ναρκωτικά. Εξάλλου, όπως τονίζει η Κατερίνα Μάτσα: «Τα σημερινά παιδιά παίρνουν τις ουσίες μέσα στην απελπισία και την απόγνωση. Δεν οραματίζονται, δηλαδή, έναν άλλον κόσμο, δεν πιστεύουν σε μιαν άλλη πραγματικότητα, αλλά θέλουν απλά να ξεφύγουν από αυτή που ζουν. Αυτά τα παιδιά δεν παίρνουν ναρκωτικά για να πεθάνουν, αλλά για να καταφέρουν να ζήσουν, να καταφέρουν να επιβιώσουν σε έναν αβίωτο κόσμο, σε μια αβίωτη πραγματικότητα. Μέσα στην κίνησή τους αυτή εκφράζεται μια απελπισία που χαρακτηρίζει και την κοινωνία της μεγάλης στέρησης, της φτώχειας, της ματαίωσης, των φόβων που κυριαρχούν.» Και καταλήγει: «Η τοξικομανία χρησιμοποιείται ως μέσο κοινωνικού ελέγχου».