Οι τίτλοι τέλους έχουν «πέσει». Κανείς δεν κινείται. Οι θεατές μένουν καρφωμένοι στις θέσεις τους κοιτώντας την οθόνη. Μάτια κόκκινα. Συγκίνηση. «Εγώ...», δεν θέλω να με αντιμετωπίζουν σαν σκύλο «…ο Ντάνιελ…», έχω δουλέψει 40 χρόνια, πλήρωσα, ζητώ την αξιοπρέπειά μου «…Μπλέικ». «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Να το δείτε… να το πείτε και στους άλλους… δείξτε το στις γειτονιές, στα γραφεία, στα συνδικάτα… Η ίδια συγκίνηση στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, παντού.
Οι νέοι γραφειοκράτες σε εξαναγκάζουν να εγκαταλείψεις. Σε αντιμετωπίζουν χειρότερα και από σκύλο. Μ’εκείνη την απάνθρωπη, ψυχρή τυπικότητα που παραπέμπει σε μηχανή και όχι σε ανθρώπους. Κι αν κάποιος ή κάποια υπάλληλος ξεφύγει και φερθεί ανθρώπινα, εγκαλείται και τιμωρείται «γιατί δημιουργεί προηγούμενο»! Το διαδίκτυο συνεπικουρεί το κράτος Λεβιάθαν για να διαμορφώνει νέες γραφειοκρατικές παγίδες στους πολίτες. Ο νέος ολοκληρωτισμός είναι εδώ, και είναι τεχνοκρατικός.
Οι νέοι αποκλεισμένοι είναι εδώ. Οι νέοι τρόποι αποκλεισμού ομοίως. Το ίδιο και τα πιόνια του όλου καφκικού συστήματος. Μόνο εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις λείπει, είναι αόρατος. Και διερωτάται κανείς, ποιος παίρνει τις αποφάσεις; Κάποιοι θα μιλήσουν «για τις λίγες οικογένειες της πλανητικής ολιγαρχίας», άλλοι ότι «...οι αποφάσεις παίρνονται σε επίπεδα αυτονομημένα από τον κάθε απλό άνθρωπο, από τον κάθε Nτάνιελ Μπλέικ, (ότι) decision maker μπορεί να είναι η οικονομία, οι αγορές, η ιδεολογία που τις μετατρέπει σε εκτός αμφισβήτησης αυθεντικούς και αποκλειστικούς ρυθμιστές ενός κόσμου που χωράει και νομιμοποιεί εξίσου τον πάμπλουτο με τον πάμφτωχο.» Και άλλοι θα παραπέμπουν στον «παλαιό των ημερών» που μιλούσε για τη σχετική αυτονομία του συστήματος. Κάποιοι έφτιαξαν το νέο κρατικό σύστημα και τώρα λειτουργεί μόνο του, υπέρ των συμφερόντων, βέβαια, εκείνων που το έφτιαξαν. Διαφορετικά θα το κατέστρεφαν πάραυτα.
Ο τεχνοκρατικός ορθολογισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν αποχωριστεί πλήρως από εκείνη τη μορφή κριτικής σκέψης που έχει ως βασικό κριτήριο την καρδιά και την ανθρωπιά και έχουν προσλάβει φονικά χαρακτηριστικά. Ας μην ξεχνάμε αυτό που έλεγε η Χάνα Άρεντ: «Αν αποδεικνυόταν αλήθεια πώς η γνώση και η σκέψη έχουν χωρίσει οριστικά, τότε θα γινόμαστε πράγματι ανίσχυροι δούλοι... αστόχαστα πλάσματα στο έλεος της κάθε συσκευής που είναι τεχνικά δυνατή, αδιάφορο πόσο είναι φονική…». Εδώ, όλοι κι όλα είναι data, πληροφορίες και αριθμοί. Ο κόσμος είναι ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία. Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική, καθώς εμποτίζει τα πάντα και τους πάντες. Για όλα αποφασίζουν οι… αγορές. Ακόμα και για την τύχη χωρών, όπως η Ελλάδα. Αλλά το πρόβλημα προκύπτει όταν η μάσκα του γενικού συμφέροντος πέφτει και αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες υπηρετούν απτά ιδιωτικά συμφέροντα. Τότε γίνεται αντιληπτό ότι η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια δεν έχουν εκπέσει από τη μοίρα, αλλά από συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα. Και δεν χρειάζεται παρά ένα πυροκροτητής για να πυροδοτήσει τη βόμβα της οργής.
Σας προτρέπουμε ανοιχτά και με δύναμη να δείτε την ταινία αυτή... Γιατί "Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ" είσαι Εσύ.
