Είναι το δικό σου παιδί, το παιδί με τα εγκαύματα στο σώμα. Είναι το δικό σου παιδί, το παιδί της δουλειάς και του φιλότιμου που βγήκε από την κουζίνα του Μποτρίνι με εγκαύματα στην ψυχή. Είναι το δικό σου παιδί αυτό που σερβίρει ξυπόλυτο στην καυτή άμμο της Μυκόνου, το παιδί με τα καμένα πέλματα. Είναι το δικό σου και το δικό μου παιδί αυτό που "χτυπά" 10ωρα και 12ωρα με μισθό από 250-500 ευρώ. Είναι πτυχιούχος, έχει και μάστερ το δικό σου παιδί, αυτό που κάνει σλάλομ με το παπάκι ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να μην κρυώσει το φαγητό της παραγγελίας.
Ο βασανιστής, αυτός ο «δεκανέας» της κουζίνας είπε «κωλόπαιδο είσαι άχρηστος» στο δικό σου παιδί. Σε λίγο θα το πετάξουν στον Καιάδα της μόνιμης ανεργίας γιατί διαμαρτυρήθηκε. Γιατί στο νέο ολοκληρωτισμό το παιδί σου δεν θα είναι «άχρηστος», όπως στους παλιούς ολοκληρωτισμούς, θα είναι εντελώς «περιττός». Περιττοί οι εργαζόμενοι, περιττοί οι νέοι, για τους γέροντες δεν το συζητάνε. Τα νέα κρεματόρια είναι οι καιάδες της ανεργίας και της ημι-ανεργίας, συνώνυμα και τα δύο της εξαθλίωσης, της απώλειας του προσώπου, του νοήματος της ζωής. Γιατί η εργασία δεν είναι μόνο μόχθος και ανάγκη για τη βιοτή, είναι μια ολόκληρη προσωπική ιστορία, μια βιο-ιστορία.
Η ανεργία σημαίνει απώλεια ταυτότητας. Αλλά και οι «ελαστικές εργασιακές σχέσεις», δηλαδή η μη δέσμευση σε μία εργασία σημαίνει τη μη δέσμευση στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο ανταγωνισμός στην εργασία σε συνδυασμό με το φόβο της απόλυσης καταργεί κάθε έννοια συναδελφικής αλληλεγγύης και καθιστά τους πάντες δύσπιστους έναντι όλων. Οι συναισθηματικοί δεσμοί δεν υφίστανται και η κοινωνική εκτίμηση-αναγνώριση είναι συνεχώς υπό αίρεση. Αυτό δημιουργεί μία τεράστια κόπωση, ένα τρομερό κενό καθώς η προσωπικότητα του εργαζόμενου τελεί συνεχώς υπό αίρεση. Η οικονομική οργάνωση της νεοφιλελεύθερης καταναλωτικής κοινωνίας αντιστοιχεί σε μία «νέα ψυχική οικονομία», αυτή της νέκρωσης των συναισθημάτων και τη θυματοποίηση, ακόμη και την τρέλα.
Αυτόν τον κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
ΓΧΠ
