Τι πήγε στραβά; Πώς «χάλασε η φάση» κι έχουμε πια τόσους άντρες να οπλίζουν τα χέρια τους και να τα βάφουν με αίμα;
Και να επικαλούνται «στιγμιαία λάθη»; Πόσο «στιγμιαία» ήταν τελικά; Βρασμό ψυχής;
Δεν είχαν ψυχή όλες αυτές οι γυναίκες;
Από το 2017 ήδη οι κεραίες μου, δημοσιογραφικές και γυναικείες κι αισθαντικές, έπιαναν μια αλλαγή του κλίματος. Έχω εργαστεί για πολλά χρόνια στα γραφεία, συνεργαζόμενη ως επί το πλείστον με άντρες. Ήταν κι αυτοί αγαπημένοι μου είτε ως προϊστάμενοι είτε ως υφιστάμενοι είτε στην ίδια συνεργατική γραμμή, γιατί δεν είχα παρά να είμαι ειλικρινής μαζί τους, να λέω αυτό που επιθυμώ και σκέφτομαι και συνήθως έβλεπα άμεσα να γίνονται πράξη οι βουλές μου. Πολύ απλά, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς αναβολές, χωρίς προβλήματα. Όχι όλοι, αλλά ακόμη κι οι πιο στριμμένοι, με ευγένεια μεγάλη ήταν διαχειρίσιμοι. Αρκούσε να πω ξεκάθαρα τη γνώμη μου. Με ηρεμία, με παρρησία, με θάρρος, με όσο πάθος με διακατείχε, χωρίς φόβο. Κι ένιωθα δίπλα τους ασφάλεια, ηρεμία, μια σύνδεση επαγγελματισμού να μας κρατάει ενωμένους, συγγενείς, να μοιραζόμαστε κάτι από τον εργασιακό μας βίο.
Όσο απέκτησα σπουδαίες φίλες τόσο και οι άντρες έχουν μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου ως σημαντικοί συμπαραστάτες. Για τις γυναίκες της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς και του μοιράσματος, αναλογεί άλλος χώρος αδιαπραγμάτευτος που όλο διευρύνεται μέσα στα χρόνια.
Μετά απ’ αυτή τη δεκαετία της κρίσης, έβλεπα πια άντρες που ένιωθαν να απειλούνται και μόνο από την παρουσία μου, γιατί δεν ήταν καταφατική αυτών που πρέσβευαν και ήθελαν. Γιατί δεν ήμουν το άβουλο κοριτσάκι (Αλλά και να ήμουν αυτό θα με έκανε βορά στους άλλους; Πώς θα προστατευτεί ο πιο ευάλωτος;) – δεν υπήρξα άλλωστε ποτέ- και δεν χωρούσα στα κουτάκια τους. Γιατί θα έλεγα τη γνώμη μου, με τον ίδιο τρόπο με παλιότερα. Όχι, γιατί εγώ δεν χτυπήθηκα από την κρίση και μάλιστα αλύπητα, ίσα ίσα, ακριβώς επειδή την έζησα στο πετσί μου, μύριζα τον αέρα, τις συνθήκες, την ατμόσφαιρα, έβαλα μπρος όλη μου την ενσυναίσθηση γι’ αυτόν που δεν μπορεί, και δεν έχει, και δεν ξέρει καλύτερο δρόμο και δεν βλέπει διέξοδο, ακόνισα το βλέμμα και την καρδιά μου. Κι έλεγα όσα ένιωθα. Κι έβλεπα την αντίδραση από την άλλη πλευρά, την ανάγκη επιβολής, το πώς τόλμησα εγώ να σκεφτώ διαφορετικά, να εναντιωθώ στα δεδομένα τους, στα ντουβάρια οπισθοδρόμησης που έβλεπαν μπροστά τους ως εκπληκτικά επιτεύγματα.
Παραμένουν πολύ μεγάλοι, σπουδαίοι και άξιοι, φίλοι μου, άντρες που θα με συμβουλεύσουν, όταν θολώσει η κρίση μου, που θα μου δώσουν θάρρος, όταν θα έχω ηττηθεί, που θα μου δείξουν πώς να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ξεκινήσω από την αρχή όπου χρειάζεται ή πώς να «προσγειωθώ» σε μια μεγάλη μου «νίκη» ή που απλώς θα είναι εκεί δίπλα μου να χαρούν μαζί μου, να μοιραστούν μια στιγμή, μια μουσική, μιαν ανάσα ζωής. Τους αγαπώ.
Αλλά τι θα κάνουμε με τους άλλους άντρες; Πώς θα πάψουν να σκοτώνουν τις γυναίκες τους; Πώς θα δείχνουν σεβασμό; Πώς θα μας αγαπούν κι εκείνοι; Πώς δεν θα είμαστε απλώς μια φάση; Πώς θα προστατευτούν οι πιο ευάλωτοι, οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι; Πώς;
Κι εδώ χρειαζόμαστε την τέχνη της επίτευξης, όχι του απλώς εφικτού, για να δούμε φως. Κι όχι άλλα σκοτεινά τούνελ που γεμίζουν από γυναικεία κορμιά πεσμένα εντός τους.
https://scalidi.wordpress.com/2021/07/30/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b6%ce%b5%cf%83%cf%84%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%af%ce%bc%ce%b1-%cf%84%cf%8c%cf%83%cf%89%ce%bd-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd/?fbclid=IwAR0lXMf3w7hJuhGPRmGsw53IbtlleDNwV47vNOOPmKBFXq0-02mllk_ngNg
