Είμαστε με την Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ όπως και με τον Άσανζ

Το θέμα δεν είναι πως διατυπώνεται μία ερώτηση, αλλά η ουσία της ερώτησης: Κάνεις κύριε πρωθυπουργέ (Μητσοτάκη εν προκειμένω) Push Backs; Κάνεις. Συνιστά αυτό παραβίαση διεθνών συνθηκών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Συνιστά. Αυτή είναι η ουσία, η οποία δεν ανατρέπεται από κανέναν ετεροκαθορισμό, από την επίκληση κανενός δικτάτορα που λέγεται Ερντογάν ή όπως αλλιώς. Αυτό πρέπει να απασχολεί και όχι η "καθώς πρέπει" διατύπωση του ερωτήματος, ούτε η εθνικότητα και οι όποιες πεποιθήσεις της δημοσιογράφου που κάνει την ερώτηση. Μην ξεχνάμε ότι το ίδιο ισχύει και για τον Άσανζ. Το θέμα δεν είναι αν ο Άσανζ παρανομεί δημοσιοποιώντας απόρρητα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, αλλά αν ισχύει η αποκάλυψή του ότι η υπερδύναμη παραβιάζει κατά συρροή τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι ψεύδεται ασύστολα προκειμένου να καλύψει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει. Συνοπτικά, ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, την ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ, όλες τις εξουσίες. Αυτό είναι το κριτήριο αξιολόγησης ενός ή μιας δημοσιογράφου. Όταν ο δημοσιογράφος δεν περιορίζεται στη βολή του("πετσωμένη" ή μη), αλλά βάζει το κεφάλι στον ντροβά, τότε καλώς πορεύεται. Η πρωτοφανής επίθεση εναντίον της Ολλανδής ανταποκρίτριας και η προσπάθεια συμβολικής εκτέλεσής της (δολοφονία χαρακτήρα) παραπέμπει στον Άσανζ. Τον είπαν παιδεραστή, βιαστή και χίλια άλλα. Ανάλογες χυδαίες συκοφαντίες εκτόξευσαν και εναντίον της Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ. Εμείς είμαστε μαζί της, έστω κι αν ο τρόπος της συνιστά ύβρη απέναντι στο... ιερό τοτέμ, που λέγεται Κυριάκος Μητσοτάκης(αλλά και κάθε Μητσοτάκης ή Τσίπρας, ή Παπανδρέου, ή Ερντογάν, ή Μακρόν, ή Μπάιντεν κ.α.)...
Τελικά, ποια πρέπει να είναι η στάση ενός/μιας δημοσιογράφου ή ακόμα και ενός διανοούμενου; Θυμάμαι τον Ε. Σαΐντ που επέλεγε την εξορία στο περιθώριο, τη σχοινοβασία του «μέσα-έξω», τη συμπεριφορά του απρόβλεπτου, που απέρριπτε τους «ημέτερους», αυτούς που οι Γάλλοι ονομάζουν «τσοπανόσκυλα της εξουσίας»: με τις εκατό «δουλειές», το χαμηλό «πνευματικό κεφάλαιο», μία «ορατότητα» κερδισμένη στην σκηνή των μέσων μαζικής ενημέρωσης  κι έναν «λόγο» δήθεν καταγγελτικό, με ολίγον Φρόιντ και πολλή «κυλόττα». Ο ρόλος του δημοσιογράφου και του διανοούμενου σήμερα είναι να ανοίγει το δρόμο για «μια νέα ευαισθησία» απέναντι στη θέση των υποτιμημένων, των λησμονημένων και των αφανών, να στέκεται στο πλευρό των προσφύγων, των μεταναστών, των ανέργων, των σκλάβων της κάθε Μανωλάδας, των ασυνόδευτων παιδιών, των θυμάτων του κάθε Λιγνάδη…