Δημοκρατία ή «Καίσαρος τύχης έργον»;

Τελικά δημοκρατία έχουμε ή ένα πολίτευμα, «Καίσαρος τύχης έργον» όπως θα έλεγε και ο Αππιανός Αλεξανδρεύς, Ρωμαίος ιστορικός ελληνικής καταγωγής, συγγραφέας των «Ρωμαϊκών». Δηλαδή πολίτευμα όπου η «diritta via», ο σωστός δρόμος, έχει χαθεί μέσα στο σκοτεινό δάσος της εξουσίας πράγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην «Κόλαση» του Δάντη. Ας με συγχωρέσει ο επί δεκαετίες εξαιρετικά αγαπημένος φίλος, Φοίβος Γκικόπουλος που μπαίνω λάθρα στα χωράφια του κλέπτων ξένας οπώρας, η περίσταση όμως το καλεί – γιατί σε όλες τις ακραίες καταστάσεις καταφεύγουμε στην αλήθεια της ποίησης – να καταφύγω στην μεγαλειώδη  ποίηση του Δάντη. Γράφει λοιπόν στην «Κόλαση» («Θεία Κωμωδία» μτφρ. Ανδρέα Ριζιώτη, εκδ. «Τυπωθήτω» 2002): «Nel mezzo del camin di nostra vita/ mi ritrovai pre una selva oscura,/ che la diritta via era smaritta» («Στου δρόμου της ζωής τη μέση σε σκοτεινό βρέθηκα δάσος/ γιατί το μονοπάτι το σωστό είχα μπλέξει»).

Αναρωτιέμαι. Δημοκρατία έχουμε ή ένα πολίτευμα κατά παραχώρηση ύπερθεν ανεξέλεγκτων εξουσιών και των μηχανισμών τους; Ένα πολίτευμα που δεν πηγάζει από τον λαό μαζί με τις εξουσίες του, αλλά ένα συνονθύλευμα κανονιστικών διατάξεων που απονέμονται κατ’ ευαρέσκεια ή απαρέσκεια αυτών των εξουσιών. Η οποία ευαρέσκεια ή απαρέσκεια, με την σειρά της, προέρχεται από το κατά πόσον οι πολλοί «κάτω» εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «πάνω» ή όχι. Τα οποία συμφέροντα βεβαίως είναι εξόχως ανταγωνιστικά. Και όταν οι θεράποντες των κανονιστικών (και τίποτα παραπάνω) εξουσιών αποκόπτουν τον ομφάλιο λώρο της χρήσεως εντολής που πηγάζει από τον λαό, τότε έχουμε – και είναι πολύ πικρό και πολύ άγριο για τη δημοκρατία – εκτροπή από τη φύση του πολιτεύματος το οποίο  υπάρχει έτσι ως εξυπηρετικό του αυθέντη μηχάνημα αφημένο στην τύχη του. «Καίσαρος τύχης έργον».

Αφορμή για τέτοιες σκέψεις είναι φυσικά η συμπεριφορά της Δικαστικής Εξουσίας. Ας αντιπαρέλθουμε για την οικονομία του κειμένου, τις ανοικονόμητες αποφάσεις της εναντίον των εργαζομένων. Ας ξεχάσουμε ότι το κάθε αποτέλεσμα εμπεριέχει και το αντίθετό του, άρα η οδός της ωφελείας που παράγεται από τη via crucis (που οδήγησε στην αυτοκτονία μια 42χρονη γυναίκα επί μήνες απλήρωτη, ενώ ο εργοδότης κυκλοφορεί ελεύθερος) μιας απόφασης,  είναι ασφαλής όσο και ένδακρυς τρόπος εξαγωγής συμπερασμάτων… Ας ξεχάσουμε την Ηριάννα, τον Περικλή, τον Τάσο και τόσους άλλους. Ας ξεχάσουμε ότι εμφαίνεται ένα φαιό διευθυντήριο στο πίσω μέρος της δημοκρατίας, όπως η δικαστική εξουσία μοιάζει να έχει αναλάβει πρωτεύοντα ρόλο αποσταθεροποίησης μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, πράγμα δυσώδες και επικίνδυνο. Ας τα ξεχάσουμε – χάριν οικονομίας του κειμένου, έτσι; - όλα.

Αλλά πώς να ξεχάσεις την τελευταία ανακοίνωση συνδικαλιστικού οργάνου Δικαστών και Εισαγγελέων, όπου ανάμεσα σε διάφορες αγριότητες αναφέρουν ότι η Χούντα φέρθηκε καλύτερα στην Δικαιοσύνη (ακούς εκεί, στην Δικαιοσύνη!!) από ό,τι η τωρινή Κυβέρνηση. Ξεχνώντας ότι Χούντα και Δικαιοσύνη είναι πράγματα ασύμπτωτα. Είναι από άλλο σύμπαν ούτε καν παράλληλο. Και το λένε άνθρωποι που υποτίθεται δικάζουν, που ορθοτομούν τα ανθρώπινα, με ευθύτητα, επιείκεια και αγάπη. Ε, όχι. Εδώ βλέπουμε παγωμένες ψυχές, οχυρωμένες μέσα στα τείχη μιας άνυδρης εξουσίας. Ψυχές που θέλουν την κοινωνία ακίνητη, παγωμένη, μέσα δηλαδή στην φορμόλη του φασισμού. Γιατί ο φασισμός είναι το πολίτευμα όπου τα πάντα παγώνουν και το μόνο που κινείται είναι η εξουσία και η σκέψη του ηγέτη και των συν αυτώ. Ένα τέρας.

Και αυτό το τέρας μας λένε ένιοι δικαστές και εισαγγελείς φέρθηκε καλύτερα στην Δικαιοσύνη. Ντροπή. Και έβγαλαν και ανακοίνωση στην επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Αν όμως η Χούντα φέρθηκε σε κάποιον καλά δεν ήταν η Δικαιοσύνη, αλλά μια παλλακίδα Δικαστική  Εξουσία, η οποία δεν έπαψε να λειτουργεί ευρύθμως σε όλη την διάρκεια της χούντας.

Άδειασαν οι γειτονιές μας από γονείς και φίλους γονιών μας. Άδειασαν οι καλημέρες μας από γνωστούς. Άδειασαν τα σχολεία μας από δασκάλους. Είδαμε μανάδες να περπατάνε τοίχο – τοίχο και να μην τους μιλάει κανείς γιατί τα παιδιά τους ήταν στη φυλακή. Και η Δικαστική Εξουσία εκεί. Κατά νόμον. Είδαμε τα βιβλία του σχολείου να αδειάζουν από ποιητές. Είδαμε το χαφιέ έξω από την πόρτα μας. Είδαμε τον γονιό μας σιωπηλό να κλαίει. Είδαμε να φεύγουν τα τραγούδια μεσ’ από τα χέρια μας. Και η Δικαστική Εξουσία εκεί. Να δικάζει κατά νόμον. Και να γεμίζουν τα μπουντρούμια και οι φυλακές και τα ξερονήσια. Μπούκωσαν τα πνευμόνια μας από στάχτη. Αν μπορούσαν να ουρλιάξουν τα μάτια μας θα ούρλιαζαν από τον νόμο και το κράτος τους. Κι όλους αυτούς που βασανίστηκαν έρχονται σήμερα οι συνάδελφοι εκείνων που τους έστειλαν στην βάσανο για να τους πούνε ότι η Χούντα σεβόταν την Δικαιοσύνη.

Είναι Ύβρις. Και στάζει αίμα. Και μυρίζει καμένο κρέας. Γιατί οι νόμοι της χούντας γράφηκαν με τις κάφτρες από τα τσιγάρα των Εσατζήδων νομοθετών πάνω στο σώμα των Μουστακλήδων, των Τσαρουχάδων και των άλλων.