«Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο το άτομο!» Margaret Thatcher

Αγαπητοί φίλοι,

Είναι σουρεαλιστικό, αλλά για να διατηρήσουμε την συλλογική ισχύ και την κυριαρχία της αστικής τάξης, της τάξης μας, στην κοινωνία, πρέπει να διαγράψουμε από το DNA των πολιτών την φιλοσοφία και την δυναμική της έννοιας “συλλογικότητα”. Θα πρέπει με άλλα λόγια, να ενδυναμώνουμε στο μέγιστο δυνατό τα στοιχεία που διαφοροποιούν και υπερτονίζουν το ΕΓΩ του κάθε ατόμου, από το ΕΜΕΙΣ. Η πολιτική αυτή θα εξειδικευθεί σε τρία πεδία:

Οικονομικό πεδίο.

Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και αντικατάσταση από ατομικές. Σε κάθε ατομική σύμβαση θα πρέπει να υπερτονίζεται η οποιαδήποτε λεπτομέρεια (προσόντα, καθηκοντολόγιο, προϋπηρεσία, και συγκεκαλυμμένα να λαμβάνεται υπ' όψιν, χρώμα δέρματος, φύλο, φυλή, ηλικία, πολιτικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές και κοινωνικές αντιλήψεις και προτιμήσεις) η οποία θα επιβεβαιώνει, θα εκλογικεύει και θα επιβραβεύει την διαφορά, άρα και την αποτίμηση. Για παράδειγμα, ο σχετικά ηλικιωμένος προσλαμβανόμενος εργαζόμενος, θα πρέπει να νοιώθει ευγνώμων που βρήκε δουλειά, θα πιστεύει ότι είναι καλύτερος από τον μελαψό συνάδελφο του (που του ανατέθηκαν και καθήκοντα καθαριότητας του χώρου μετά την βάρδια), θα κινδυνεύει λιγότερο να απολυθεί από εκείνους που κινούνται για δημιουργία συνδικάτου και προφανώς δεν θα μπορεί να έχει τις ίδιες οικονομικές απαιτήσεις με έναν νέο υγιή άνδρα.

Οι μισθοί θα πρέπει να είναι πάντοτε χαμηλοί ώστε, πέραν του προφανούς κέρδους για εμάς, να “εγκλωβίζουν” συνεχώς τον εργαζόμενο σε ένα  “αέναο κυνηγητό της επιβίωσης”, όποιο και να είναι το μορφωτικό επίπεδό του. Ας μην ξεχνάμε το ρητό του Μαρξ τους, “όταν το στομάχι είναι άδειο, το μυαλό δεν μπορεί να σκεφθεί”. Εμείς θα συμπληρώσουμε ότι, η ανάγκη της προσωπικής και άμεσης επιβίωσης του ατόμου, προστατεύει την τάξη μας και την κοινωνία που φτιάξαμε, από επικίνδυνα προσωπικά όνειρα ανέλιξης, μόρφωσης, πλουτισμού και μελλοντικού ανταγωνισμού. Επίσης σε τεχνητές συνθήκες κρίσης και μνημονίων, “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, μαζί με ένα μόνιμο “back-up” ανέργων, μπορούμε να πνίγουμε εν τη γενέσει, κάθε συναίσθημα αλληλεγγύης προς διάφορες “αναξιοπαθούσες” κοινωνικές ομάδες.

Κοινωνικό πεδίο

Είναι δύσκολο να επιτευχθεί ο οικονομικός στόχος, εάν δεν συνοδεύεται από ένα δίκτυ ασφαλείας. Προσοχή όμως! Αυτό το δίκτυ θα πρέπει να αποτελείται από εκατοντάδες εύθραυστες κλωστές, ώστε καμμία να μην είναι ικανή να αποτελέσει αύριο γερή βάση και εφαλτήριο για ανατροπή του βασικού στόχου. Το δίχτυ θα έχει την φιλοσοφία της χύτρας ταχύτητος: Ο (κοινωνικός) βρασμός των εργαζομένων σε συνθήκες υψηλής πίεσης και θερμοκρασίας (αναγκαίες δυστυχώς συνθήκες για τους εργαζόμενους, ώστε να επιβιώσει η δική μας τάξη) δημιουργεί φυγόκεντρες δυνάμεις, ανατρεπτικές σκέψεις κ.α. Απαιτείται συνεπώς (ακριβώς όπως στις χύτρες ταχύτητος) η ύπαρξη πολλών “ρυθμιστών διαφυγής ατμού”: Ανάλογα με την κλίση τους και ελεγχόμενα, τους αφήνουμε τα σαββατοκύριακα να χρωματίζουν με TV την άχρωμη ζωή τους, να δέρνονται στα γήπεδα, να γίνονται λιώμα στις pubs, να κάνουν one night stand, να ξεσπούν σε μετανάστες, σε μελαψούς, σε ομοφυλόφιλους και στην γυναίκα τους, αρκεί την Δευτέρα να είναι ψυχικά χορτασμένοι, ήρεμοι και πρόθυμοι όταν μπαίνουν στους χώρους μας, στην εργασία τους δηλαδή.

Φαντασιακό και εναλλακτικό πεδίο

Το πλέον σύνθετο και κρίσιμο πεδίο. Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός ‘Υπερεγώ’ για τον καθένα, είτε σε έναν παράλληλο κόσμο, είτε σε ακίνδυνες δραστηριότητες του πραγματικού κόσμου, είτε και στα δύο.

Ως παράλληλο κόσμο μάς συνέφερε να υιοθετήσουμε τον ψηφιακό κόσμο και αυτό πράξαμε. Το τρίπτυχο ‘κινητό τηλέφωνο – Facebook - Playstation’ δημιουργεί την απόλυτη υγειονομική ζώνη για την αποφυγή φυσικής επαφής ενηλίκων και παιδιών με το περιβάλλον τους. Ο απολογισμός είναι ικανοποιητικός καθώς τα ‘like’, τα Greeklish, οι καρδούλες, το τρολλάρισμα, τα τηλεπαιγνίδια, οι διαδικτυακοί φίλοι και ο καναπές έχουν υποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την δημοσιογραφία, την ελληνική γλώσσα, την διαδήλωση, την απεργία, τον αθλητισμό, την μαζική κουλτούρα. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα στο πεδίο αυτό είναι η “Αριστεία”. Με εφαλτήριο την καταγωγή, την ιδιωτική υγεία και παιδεία, την καλή διατροφή, τις εξαιρετικές συνθήκες διαβίωσης και τις σχέσεις αλληλοστήριξης της τάξης μας, καλύψαμε και διατηρήσαμε στον πραγματικό κόσμο την μεγάλη πλειοψηφία των θέσεων εξουσίας (επιστήμη, οικονομία, πολιτική). Σε αυτούς (τους εργαζόμενους) δώσαμε την δυνατότητα να κατασκευάσουν το προφίλ που ονειρεύονται στον ψηφιακό κόσμο, στο Facebook. Η επιτυχία μας έγκειται στο γεγονός ότι στην πραγματική ζωή ελάχιστοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα, να εκφράσουν την γνώμη τους, να καταγγείλουν ή να στηρίξουν και να φιλοσοφήσουν. Στον ψηφιακό κόσμο, δημιουργούμε την ψευδαίσθηση σε όλους ότι είναι μικροί stars, φιλόσοφοι, πολιτικοί, μικροί θεοί τελικά, ικανοί να ανατρέψουν στην οθόνη του υπολογιστή τους ό,τι μένει ακλόνητο και ανίκητο στην φυσική καθημερινότητά τους.

Στον πραγματικό κόσμο, την αμφισβήτηση προς εμάς και την εξουσία μας, οφείλουμε να την διοχετεύουμε προς την εναλλακτικότητα και τον ατομισμό. Να τα κάνουμε μόδα:

Πρέπει να αποθαρρύνουμε την ψήφο στις βουλευτικές εκλογές (θυμηθείτε ότι στις ΗΠΑ κυρίως οι φτωχοί απέχουν) ή να την ευτελίσουμε (τα παραδείγματα, με διαφορετικές αφετηρίες, της Χρυσής Αυγής και του Λεβέντη είναι χαρακτηριστικά, καθώς και το πολύ επιτυχημένο σύνθημά μας “να καεί, να καεί το μπ…λο η Βουλή”). Παράλληλα παρέχουμε αφειδώς εναλλακτικές λύσεις για το Κράτος – Πρόνοια (ΜΚΟ, δωρεές Μαικηνών, ‘όλοι μαζί μπορούμε’), για τον Συνδικαλισμό (‘eventday’ διεύθυνση και εργαζόμενοι μαζί στην χαρά, γυμναστήρια και μπαλόνια για τα παιδιά, …), για την Δημόσια Τάξη (ιδιωτική αστυνομία παντού, ακόμη και στα μικρά μαγαζιά αλλά και σε ολόκληρες κοινότητες), γενικώς για όπου μπορούμε, να καταφεύγουμε στην τσέπη του πολίτη και όχι στα κέρδη μας.

Το κυριότερο σας το άφησα για το τέλος. Θα πρέπει να αναδεικνύουμε ή να εφευρίσκουμε συνεχώς ‘ατομικά δικαιώματα’ (αλλαγή φύλου από τα 15, απελευθέρωση χρήσης ναρκωτικών, μη-ετερόφυλοι γάμοι, κ.α.) με τρεις προϋποθέσεις όμως: α) θα αποφεύγουμε οποιαδήποτε επιστημονική τεκμηρίωση (καθώς αυτή ή θα ακυρώνει το ‘ατομικό δικαίωμα’ ή θα βάζει ανεπιθύμητους για εμάς κανόνες, για την υλοποίησή του) και β) θα φροντίζουμε να μην εντάσσουν οι ενδιαφερόμενοι το αίτημά τους στα γενικότερα κοινωνικά αιτήματα (π.χ. η LGBT κοινότητα καταγγέλλοντας τον εξοστρακισμό της από τους χώρους εργασίας, να μην αισθανθεί ποτέ αλληλέγγυα με τους υπόλοιπους πολίτες, οι οποίοι επίσης δεν προσλαμβάνονται ή απολύονται) και γ) θα ευνοούμε, ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας ομάδας, τις ατομικές λύσεις, ακόμη και σε ομαδικά προβλήματα.

Τα ατομικά δικαιώματα σε ψυχοφάρμακα, sex και ναρκωτικά, το profile επιτυχημένου στο Facebook, η έγχρωμηTV και το κινητό, θα τους προσφέρει το αναγκαίο συμπλήρωμα στον μισθό των 400 ευρώ, ώστε η συνολική μηνιαία αμοιβή τους να είναι σε αξιοπρεπή επίπεδα, μη-επικίνδυνα για το αστικό καθεστώς και τα κέρδη μας.… 

*Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

(artinews: Ο υποθετικός λόγος συνάδει με το πνεύμα της μακαρίτισσας Μάργκαρετ Θάτσερ, ο οποίος εφαρμόζεται πλέον παντού από τους νεοφιλελεύθερους οπαδούς της)