Η περίπτωση του Αρίλλα Πέρδικας
Κάποτε οι φωνές μας και οι διαμαρτυρίες μας για την απουσία χώρου στάθμευσης για ΑμεΑ στην παραλία του Αρίλλα στην Πέρδικα θα έπιαναν τόπο. Έπιασαν όμως, ή βασίλευσε πάλι η προχειρότητα και η τάση για... έργα βιτρίνας & quot; Δύο θέσεις για στάθμευση αυτοκινήτων ΑμεΑ οριοθετήθηκαν. Η μία στην παραλία, στο σημείο εκείνο που ο δρόμος είναι στο υψηλότερο σημείο πάνω από την αμμουδιά, εκεί που τα σκαλιά για να κατεβείς είναι τα περισσότερα που υπάρχουν σε όλο της το πλάτος της, και μία στο πιο απομακρυσμένο σημείο, εκεί που φτάνουν τα τελευταία οχήματα στις ώρες αιχμής των τελών του Ιουλίου και κατά τη διάρκεια του Αυγούστου. Τουλάχιστον 200 μέτρα από την παραλία. Πιο μακριά δεν γινόταν.
Για την πρώτη υπάρχει μια δικαιολογία. Στο σημείο που έγινε, εκτός από τα πολλά σκαλοπάτια, έχουν φτιάξει και μια ράμπα για αναπηρικά καρότσια. Μια ράμπα που ξεκινάει από την κορυφή των τειχών που σήκωσαν χωρίς να παρουσιάζουν τη μελέτη για το έργο και τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις του αφήνοντάς μας να εικάζουμε δικαιολογημένα ότι δεν υπάρχουν, και καταλήγει στην αμμουδιά όπου θα πρέπει να είναι χαζός κάποιος να κατεβάσει καρότσι γιατί δεν θα μπορεί να μετακινηθεί ούτε μισό μέτρο πιο πέρα. Να μην πούμε για την περίπτωση να κολυμπήσει. Αδύνατο!
Γενικά στην παραλία αυτή είναι άτοπο να πάει κάποιος που είναι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα. Αδύνατον να μετακινηθεί και όσο για κάποιο μηχανισμό αυτόνομης πρόσβασης στο νερό (seatrac), αυτό έχει αποκλειστεί ως ασύμφορο οικονομικά. Οι θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ δηλαδή, έχουν νόημα μόνο για κάποιους που έχουν μεν κινητική αναπηρία, αλλά μπορούν να προχωρήσουν και μερικά βήματα. Αλλά για αυτούς ποια ιδιοφυία άρα επέλεξε μια θέση 200 μέτρα μακριά, ή 30 σκαλιά πάνω από την αμμουδιά; Μήπως δεν υπάρχουν άλλες; Υπάρχουν. Και πιο κεντρικά πάνω από πολύ λιγότερα σκαλιά και στην άκρη προς το λιμανάκι πάνω από μια μικρή κατηφοριά λίγων μέτρων.
Ρωτήθηκε κάποιο άτομο με αναπηρία; Φυσικά και όχι!
Παπαζώη Αγλαΐα, ΑμεΑ
Κάτοικος Πέρδικας Θεσπρωτίας
