Γιατί η αγάπη για το Μαρόκο;

Κι αυτό το Μουντιάλ είναι μία ακόμα τεράστια μπίζνα που επιτελείται σε στάδια θεμελιωμένα στα πτώματα 6.500 εργατών, στη διαφθορά πολιτικών και στελεχών της FIFA και της ΕΕ. Αλλά ιδού, μέσα από τη σήψη ξεπροβάλλει η ελπίδα, μέσα από ποτάμια πετροδόλαρων και βρωμιάς αναδύεται «το ποδόσφαιρο που μας έκλεψαν», το πάθος και τα αισθήματα λαϊκών ανθρώπων, ποδοσφαιριστών που ανεβαίνουν στις κερκίδες για να αγκαλιάσουν τους γονείς τους, που χορεύουν με τις μανάδες τους στον αγωνιστικό χώρο, Μαροκινών μεταναστών που πανηγυρίζουν γιατί αυτά είναι τα δικά τους παιδιά, είναι οι ίδιοι, είναι όλοι οι μετανάστες όπου Γης.

Οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας του Μαρόκου είναι τα παιδιά μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, που γνώρισαν τι σημαίνει ξενότητα, τι σημαίνει ξενοφοβία και ρατσισμός. Είναι τα παιδιά που οι μανάδες τους καθάριζαν σπίτια, οι πατεράδες τους ήταν πλανόδιοι μικροπωλητές και τα ίδια δούλευαν από μικρή ηλικία πλένοντας πιάτα ή κάνοντας διάφορες άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Αυτή είναι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Μαρόκου, της οποίας 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές της έχουν γεννηθεί εκτός Μαρόκου (οκτώ στη Γαλλία, πέντε στην Ολλανδία, δύο στην Ισπανία, ένας στο Βέλγιο και άλλος ένας στον Καναδά). Σ' αυτή την ομάδα μιλούν γαλλικά, ολλανδικά, γερμανικά, ισπανικά και αραβικά καθώς και τη βερβερική διάλεκτο των ιθαγενών της Βόρειας Αφρικής! Πρόκειται για μία «εθνική» ομάδα-κόσμος, της οποίας οι παίκτες πατούν στα χνάρια του Socrates(Βραζιλία), του Carlos Caszely(Χιλή), του Robbie Fowler(Βρετανία), του Μαραντόνα(Αργεντινή) και άλλων ποδοσφαιριστών που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων γιατί γεννήθηκαν από απόκληρους.

Γι΄αυτό ο Χακίμ αρνείται να πληρωθεί. Δεν έχει πληρωθεί ποτέ. Η συμφωνία του είναι όλα τα χρήματα που είναι να πάρει μέσω της ομοσπονδίας να πηγαίνουν στο προσωπικό της εθνικής ομάδας και σε φτωχές οικογένειες της πατρίδας.

Μία από τις πιο δυνατές εικόνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν αυτή του Χακίμι ο οποίος σκαρφάλωσε στις κερκίδες για να αγκαλιάσει και να φιλήσει τη μάνα του. Ο Μπουφάλ παίρνει τη δική του μάνα και χορεύουν στο κέντρο του γηπέδου.

Μια άλλη εικόνα ήταν αυτή του προπονητή Ουαλίντ Ρεγκραγκί καθώς αγκαλιάζει τη μάνα του Φατιμά, μετανάστρια στη Γαλλία, που δεν είχε βρεθεί ποτέ ξανά σε γήπεδο. Οι γονείς των ποδοσφαιριστών ταξίδεψαν στο Κατάρ με έξοδα της ομοσπονδίας του Μαρόκου μετά από πρόταση του Ρεγκραγκί. «Δεν μπορούμε να πετύχουμε χωρίς τους γονείς μας...», είπε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος διαδέχθηκε τον Βαχίντ Χαλίλχοζιτς στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας μόλις πριν τρεις μήνες!
Κάποιοι συνδέουν τις ιστορίες των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας του Μαρόκου με την αυξημένη εχθρότητα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στις χώρες φιλοξενίας τους, γεγονός που αποτυπώνεται στην άνοδο της ακροδεξιάς. Πολλοί είναι αυτοί που σημειώνουν ότι επί της ουσίας οι μετανάστες, που προέρχονται από χώρες της Αφρικής δεν ενσωματώθηκαν πλήρως ή δεν έγιναν αποδεκτοί από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με αποτέλεσμα να νιώθουν πάντα ισχυρό τον δεσμό με την χώρα καταγωγής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι Μαροκινοί μετανάστες που πανηγυρίζουν για τις νίκες της εθνικής ομάδας τους δέχονται επιθέσεις από ακροδεξιούς και ρατσιστές.

Γι’ αυτό λέω ότι στο Μουντιάλ του Κατάρ από τη μια είναι ο Χακίμι, ο Ρεγκραγκί και οι άλλοι Μαροκινοί και απέναντι ο Νεϊμάρ, ο υποστηρικτής του Μπολσονάρου και οι άλλοι ακροδεξιοί. Αυτά σε συμβολικό επίπεδο. Γιατί και οι Μαροκινοί στο «γήπεδο» που ορίζουν οι μπιζναδόροι παίζουν. Αλλά να, συμβολίζουν την ελπίδα πως δεν χάθηκαν όλα, ότι «οι από κάτω» μπορούν να νικήσουν…