Οι συνεχείς επιθέσεις της κυβέρνησης παραλύουν τον πολίτη

Η κυβερνητική πολιτική και πρακτική είναι μια συστηματική και αδιάκοπη επίθεση. Κάθε νέα πολιτική, κάθε νόμος, κάθε κρίση, κάθε “έκτακτη ανάγκη” προσπίπτει στην κοινωνία σαν ένα νέο πλήγμα. Το κεντρικό χαρακτηριστικό δεν είναι η σφοδρότητα του ενός πλήγματος, αλλά η συνεχής, συστηματική και ταχεία επανάληψή τους.

Η απαίτηση για κοινωνική εγρήγορση απέναντι σε αυτήν την επίθεση, συχνά συναντά μια φαινομενική απάθεια. Οι πολίτες κατηγορούνται ότι δεν αντιδρούν. Ωστόσο, αυτή η κατηγορία αγνοεί την φύση του πολιτικού περιβάλλοντος στο οποίο καλούνται να δράσουν.

Πριν η συνείδηση της κοινωνίας προλάβει να επεξεργαστεί, να κατανοήσει τις επιπτώσεις και να οργανωθεί για να αντιμετωπίσει το πρώτο πλήγμα, έρχεται το δεύτερο, και αμέσως μετά το τρίτο, το τέταρτο, …το νιοστό. Η διαδικασία αυτή δεν στοχεύει μόνο στην λήθη. Στοχεύει στον αναγκαστικό επαναπροσανατολισμό της προσοχής.

Η ανθρώπινη ψυχολογία είναι ρυθμισμένη να αντιδρά κατά απόλυτη προτεραιότητα στους άμεσους κινδύνους. Όταν κάθε νέα επίθεση παρουσιαστεί ως η μοναδική και επείγουσα απειλή, το ένστικτο επιβίωσης κατευθύνει όλη την ενέργεια και την σκέψη προς αυτή. Τα προηγούμενα, δομικά προβλήματα, οι αναγκαιότητες, τα τραύματα και η επούλωσή τους παραγκωνίζονται,  όχι επειδή έχουν ξεχαστεί, αλλά επειδή η εμφάνιση ενός νέου, φαινομενικά πιο επείγοντος πλήγματος, τα καθιστά ψυχολογικά “λιγότερο άμεσα”.

Αυτή η τακτική επιτυγχάνει πολλαπλά αποτελέσματα:

1. Εμποδίζει την κοινωνική συνοχή: Η ποικιλία των κτυπημάτων, οι διαφορετικές κοινωνικές ομάδες που στοχοποιούνται κάθε φορά, ο κοινωνικός αυτοματισμός (στρέφοντας όλες τις ομάδες κατά της διαμαρτυρόμενης), διασπούν την κοινωνία σε ατομικές αντιδράσεις, εμποδίζοντας την δημιουργία ενός ενωτικού λαϊκού μετώπου.
2. Παράγει ψυχολογική εξάντληση: Ο συνεχής κύκλος έκπληξης και άμυνας οδηγεί σε κούραση, κυνισμό και τελικά σε αποστασιοποίηση και παθητικότητα.
3. Κυριαρχεί του πολιτικού χρόνου: Καθορίζει τι θα συζητηθεί, πότε και υπό ποια συνθήκες πανικού, υποβαθμίζοντας την δομημένη ανάλυση και την μακροπρόθεσμη σκέψη.

Επομένως, η χαρακτηρισμένη ως “αδράνεια” των πολιτών είναι συχνά το προβλέψιμο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής η οποία στηρίζεται στην υπερφόρτωση και τον αποσπασματικό εμπλουτισμό της προσοχής.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι “γιατί δεν αντιδρούν οι πολίτες;“, αλλά “πώς μπορεί μια κοινωνία να οργανωθεί και να διατηρήσει την μακροπρόθεσμη μνήμη της και την εστιασμένη της ενέργεια, υπό συνθήκες συνεχούς και υπολογισμένης ‘βιασύνης’;”.

Η απάντηση βρίσκεται στην κατανόηση της αλληλουχίας των επιθέσεων των εκμεταλλευτών, της συνειδητοποίησης της  ταξικής θέσης των θυτών και των θυμάτων και στην αξιοποίηση όλων των μορφών συλλογικής δράσης για να προστατεύσουμε την συλλογική μας σκέψη από την συνεχή βιασύνη,  τον αποπροσανατολισμό και τελικά την παραίτηση.

*Στην φωτογραφία, τα τρακτέρ ανοίγουν το δρόμο για τα αυτοκίνητα των εκδρομέων των γιορτών, αλλά η αστυνομική κλούβα κλείνει το δρόμο προκειμένου να προκαλέσει την αγανάκτηση των πολιτών εναντίον των αγροτών (η επιτομή του κοινωνικού αυτοματισμού)