Για τον Γιώργο Ιωάννου

«Σιγά σιγά επιβάλλεται να αγγίξουμε τις πληγές μας.

Να τα πούμε όλα και να τα πούμε τώρα και

να μην αφήσουμε τίποτε».

Γ. Ιωάννου

Η αυτοβιογράφηση δεν είναι Τέχνη του Λόγου· είναι η εφηβική ακμή που ακμάζει σε γεροντική ηλικία.

Η αυτοβιογράφηση είναι ενδιαφέρουσα ψυχολογικά· όχι καλλιτεχνικά.

Η αυτοβιογράφηση είναι νεανικές ασκήσεις επί χάρτου, τραύλισμα του λόγου και ακατάσχετος λόξυγγας.

Η αυτοβιογράφηση: το βρέφος που δεν απογαλακτίστηκε.

Ο τεχνίτης του λόγου πρέπει να ξέρει πότε θα κλείσει οριστικά την πόρτα της ομφαλοσκόπησης· και θα ανοίξει διάπλατα την πόρτα της Τέχνης.

Τα οικογενειακά μου βάσανα δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο τους θιασώτες μου στα κοινωνικά δίκτυα. Η μαστοριά του Λόγου είναι που κάνει την «ιδιωτική» μου ιστορία αναγνωστικά ενδιαφέρουσα.

Απορία: Λογοτεχνία που δεν είναι βιωματική είναι Τέχνη του Λόγου; Χρόνος που δεν είναι βιωμένος υφίσταται; Χώρος που δεν είναι βιωμένος υπάρχει;

Υπόθεση: Εάν Καβάφης ήταν μονάχα «Τα Αποκηρυγμένα», ποιος θα τον ήξερε;

Συμπέρασμα 1^ο: Κάθε κείμενο –ποιητικό ή πεζό, αδιάφορο- που βγαίνει από το γλωσσικό εργαστήρι του δημιουργού ζητά μονάχα «να πει» και όχι «να εκφραστεί».

Συμπέρασμα 2^ο: Δεν είναι όλα τα βιώματα ποιοτικά αξιόλογα για να περάσουν το κατώφλι του γραφείου μου. Με την κρησάρα του Λόγου (του νου και της γλώσσας) κάνω τις επιλογές μου.

Συμπέρασμα 3^ο: Μην ξεχνάτε: κάθε κείμενο, ακόμα και το πλέον «αυτοβιογραφικό» είναι μια κατασκευή.

Για τον Γιώργο Ιωάννου μιλώ. Μάστορας του λόγου εκλεκτός και δάσκαλος σπουδαίος για πολλούς εξ ημών.

Εις μνήμην.