Για την παγκόσμια μέρα ποίησης

  Κανονικά (εδώ ταιριάζει το «κανονικά») σήμερα 21/3/2020 θα βρισκόμουν στη Λειβαδιά, στο εξαίσιο βιβλιοπωλείο του Νίκου Λαμπρόπουλου, όπως κάθε χρονιά τέτοια μέρα  τα τελευταία έντεκα χρόνια.

Παγκόσμια μέρα της ποίησης η σημερινή και κάθε χρονιά η «Σύγχρονη Έκφραση» μαζί με το «Τροφώνιο Ωδείο» της αγαπημένης μου φίλης Παναγιώτας Καρακούση, τιμούν την ημέρα με μια γιορτή που ξεχειλίζει από κόσμο. Η ίδια ομάδα κάθε χρόνο. Ο Νίκος, η Παναγιώτα, ο ποιητής και εκδότης του εξαιρετικού περιοδικού «Εμβόλιμον» Γιώργος Χ. Θεοχάρης, η αφεντιά μου, ερασιτέχνες ηθοποιοί και καθηγητές που απαγγέλουν και μαζί μαθητές και δάσκαλοι του «Τροφώνιου Ωδείου» στο μουσικό μέρος, σε μια υψηλού επιπέδου συναυλία με μελοποιημένη ποίηση σχετική με το θέμα της εκδήλωσης.

Φέτος είχαμε αποφασίσει να τιμήσουμε την Παγκόσμια μέρα Ποίησης, συναιρώντας την με την άλλη σημερινή παγκόσμια μέρα: Την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, μιλώντας, απαγγέλλοντας και τραγουδώντας αντιρατσιστικά ποιήματα και τραγούδια. Πλην όμως επιβεβαιώθηκε και εδώ και μάλιστα με τον πιο σκληρό τρόπο, πως «πραγματικότητα είναι αυτό που σου συμβαίνει την ώρα που σχεδιάζεις το μέλλον». Ήρθε ο κορονοϊός και μαύρισαν οι μέρες από την πανδημία του φόβου μπροστά στον θάνατο.

Η εκδήλωση δεν έγινε, όμως η ποίηση είναι εδώ. Κανένας ιός και κανένας φασισμός δεν πρόκειται να την νικήσει γιατί το ποιητικό αίτημα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ακόμα και την ώρα της φρίκης ο άνθρωπος τραγουδάει. Το τραγούδι της φρίκης, τραγουδάει όπως διδάσκει ο Μπρεχτ, αλλά τραγουδάει. Και έτσι προχωράει. Θα την κάνουμε λοιπόν την εκδήλωση όταν θα έρθει η στιγμή. Με την ελπίδα ότι ο ποιητικός άνθρωπος θα βγεί πιο δυνατός από τη δοκιμασία, πιο σαφής στην χειρονομία του, πιο βαθύς στην αγάπη του, πιο παρηγορητικός στην ύπαρξή του.

Και τότε θα μαζευτούμε στην «Σύγχρονη Έκφραση», όχι με τους χρησμούς του Τροφώνιου μαντείου αλλά με τα ξεκάθαρα τραγούδια του «Τροφώνιου Ωδείου», για να μιλήσουμε και να τραγουδήσουμε εναντίον του ρατσισμού. Όχι μόνο εν αντιθέσει προς τον ρατσισμό, αλλά κυρίως εν θέσει προς την ζωή. Με την πελώρια κατάφαση που είναι η ποίηση.

Ως τότε ας κρατήσουμε τρεις φράσεις μέγιστων ποιητών, από το άπειρο της ποίησης, ώστε να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, που πατάμε και σε ποιον στηριζόμαστε:

Αρθούρος Ρεμπώ: «Εγώ Είναι ο άλλος».

Τσέσλαφ Μίλος: «Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι όπως η πτώση ενός  μεγάλου έθνους»

Αντρέ Μπρετόν :«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».

Κουράγιο λοιπόν. Έχουμε αμέτρητα ποιήματα να γράψουμε κι αμέτρητα ποιήματα να ζήσουμε. Και θα τα ζήσουμε.