Γ. Κουκά: Το Facebook με μπλόκαρε επειδή υπερασπίστηκα τα ανθρώπινα δικαιώματα

Αυτοαναφορικό. Το αναφέρω καθώς το παρακάτω κείμενο εκφράζει τη συντάκτρια και δεν θα ήθελα εξαιτίας μου η σελίδα του ARTI NEWS που το μεταφέρει να κατέβει από τους "όρους της κοινότητας" της Νέας Δημοκρατίας.

Εκείνο που με ενόχλησε στον αποκλεισμό που μου έχει υποβάλλει το φέισμπουκ από τις 28 Φεβρουαρίου, είναι πως οι αναρτήσεις μου κατέβηκαν και κρίθηκαν επικίνδυνες εξαιτίας του κειμένου του Διονύση Τεμπονέρα. Του κειμένου που εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους θέλουμε να νικήσει η ζωή.
Εκείνο που με ενόχλησε ήταν πως υπήρχε η φωτογραφία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα, του κυρίου μας με αγάπη, του πρωτοκαπετάνιου μας, που όπως περιέγραψε ο γιος του  "έθεσε το κρανίο του, στη διάθεση των μαθητών του, στη διάθεση της παιδείας και της δημοκρατίας."
Εκείνο που με ενόχλησε στον αποκλεισμό μου από το φέισμπουκ ήταν πως αυτός έγινε επειδή υπερασπίστηκα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των φυλακισμένων, τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου που είναι στο κελί. Εκείνο που με ενόχλησε είναι πως δεν μπορώ άλλη μια φορά να γράψω "Κανένας νεκρός της πείνας απεργός!"
Εκείνο που με ενόχλησε είναι πως δεν μπόρεσα να μιλήσω όταν είδα να ρίχνουν τις φωτογραφίες του Λώλου, της Μπόλαρη. Ανθρώπων που κάλυπταν τα γεγονότα μέσα από το φακό τους. Ανθρώπων που έκαναν τη δουλειά τους. Ρεπορτάζ δηλαδή. Φωτορεπόρτερ, ανθρώπων του τύπου, που τους φίμωσε ένα μέσο.

Μου θύμισε η εποχή, εκείνη τη μαύρη της δικτατορίας, εκείνη που κι ο πατέρας μου ως εφημεριδάς ήταν στα γραφεία της Αυγής όταν τον έπιασαν. Μου θύμισε που είπε πως όταν χτύπησαν την πόρτα του οι οχτροί, μιλούσε στο τηλέφωνο με έναν συνάδελφό του, έκαναν ρεπορτάζ, αντάλλαζαν πληροφορίες και μάζευαν τα ονόματα των συλληφθέντων. Όταν του είπαν πως "Σας θέλουν στην ασφάλεια για μια προσωπική σας υπόθεση" τους ζήτησε να κλείσει το τηλέφωνο. Γύρισε κι είπε στον συνάδελφό του "Γιώργο, γράψε άλλο ένα όνομα. Το δικό μου" Κι έφυγε για Γιούρα.
Εκείνο που με ενόχλησε με το "μπλοκάρισμά" μου στο φέισμπουκ, είναι πως είδα χθες την ανάρτηση της πολιτεύτριας της Νέας Δημοκρατίας, Λατινοπούλου, που έχει βάλει τη φωτογραφία μιας καμήλας με τη λεζάντα "Ζει 54 μέρες χωρίς φαγητό και τις 8 τελευταίες μέρες χωρίς νερό". Που δεν μπόρεσα να απαντήσω σε αυτήν την χυδαία ειρωνεία της. Σε αυτήν την απάνθρωπη κακία της πάνω σε ένα άνθρωπο που σβήνει.
Εκείνο που με στεναχώρησε είναι πως αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από το φευγιό του. Από το φευγιό του Γιάννη Μπεχράκη, που έλεγε πως "Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να την κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει 'Δεν γνώριζα' ". Εκείνο που με λύπησε είναι πως δεν μπόρεσα να γράψω μια αράδα για εκείνον. Για εκείνον που ο συνάδελφός του Γιώργος Μουτάφης έγραψε "και ξαφνικά τον βλέπω μπροστά μου να πιάνει ένα παιδί από το σωσίβιο και να το βγάζει στην ακτή".
Η δημοκρατία θα νικήσει. Όπως πάντα στο τέλος νικά. Θα υπερασπιζόμαστε πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο όνομα του Τεμπονέρα και του Μπεχράκη ορκίζομαι "Κανένας νεκρός της πείνας απεργός". Για την ειρήνη και το δίκαιο! Πάντα και για πάντα! Καλή δύναμη σε όλα μας.