Γ. Βρούτσης για τηλεκατάρτιση: υπέγραψα ό,τι μου έδωσαν

[ ARTI news / Ελλάδα / 25.04.20 ]

Ποιος αποφάσισε την «σκανδαλώδη» τηλεκατάρτιση των επιστημόνων, ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης ή το μέγαρο Μαξίμου, δηλαδή το «επιτελικό κράτος» του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη; Το ερώτημα έχει τεθεί εμμέσως από την αντιπολίτευση, αλλά απάντηση δεν δόθηκε.

 Σήμερα, η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» δια του διευθυντή της Μανώλη Κοττάκη απαντά.

Ο Μ. Κοττάκης με σημερινό(25.4.2020) πρωτοσέλιδο άρθρο του υπό τον τίτλο «Τα μυστικά του ανασχηματισμού» σημειώνει ότι «αρκετές φορές πράγματι υπουργοί με μεγάλη πορεία… υποχρεώθηκαν να υπογράψουν αποφάσεις που ελαμβάνοντο αλλού…». Ο διευθυντής της «ΕΣΤΙΑΣ», μάλιστα, παραθέτει την πληροφορία ότι ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης «…διέτρεχε την Τετάρτη τους διαδρόμους της Βουλής και διερωτάτο δεξιά και αριστερά Έγώ να παραιτηθώ; Μα υπέγραψα ό,τι μου έδωσαν!΄» και πως η εικόνα αυτή «δεν άρεσε στο Μαξίμου…».

Ο διευθυντής της «ΕΣΤΙΑΣ», ουσιαστικά υποστηρίζει ότι δεν ήταν καλό αυτό που έκανε στη Βουλή ο Γ. Βρούτσης, αλλά και ότι το πρωθυπουργικό μοντέλο(το περίφημο "επιτελικό κράτος", δηλαδή το παλιό "μέγαρο Μαξίμου") του Κυριάκου Μητσοτάκη πάσχει. Αναφέρει δε χαρακτηριστικά πως «Είναι κοινό μυστικό» ότι αρκετές αποφάσεις λαμβάνονται από το «επιτελικό κράτος».

Ο Μ. Κοττάκης παραθέτει παραδείγματα αποτυχημένων αποφάσεων που ελήφθησαν στο μέγαρο Μαξίμου και τις οποίες υποχρεώθηκαν οι αρμόδιοι υπουργοί να υπογράψουν. Τέτοιες αποφάσεις, όπως γράφει, είναι «οι τοποθετήσεις των Διοικητών Νοσοκομείων», «η πρώτη (ακυρωθείσα) απόφαση της κατανομής των ποσών για την στήριξη του Τύπου», «οι κρίσεις της ΕΛ.ΑΣ. και των Ενόπλων Δυνάμεων».

Η τελευταία περίπτωση, που αναφέρει ο διευθυντής της «ΕΣΤΙΑΣ», δεν είναι μία παθογένεια του πρωθυπουργικού μοντέλου του κατά Μητσοτάκη «επιτελικού κράτους», αλλά η μέγιστη παθογένεια  του «κομματικού κράτους» που προκαλεί –ιστορικά- μέσω του «πελατειακού κράτους», κινδύνους σηψαιμίας στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Γι’ αυτό η εξάλειψη του κομματικού κράτους και του πελατειακού συστήματος είναι ένα διαχρονικό αίτημα του δημοκρατικού κινήματος.