Αφήστε την Εκκλησία στον ουρανό...

Η φονταμενταλιστική εκδοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει εκδηλωθεί πολλές φορές με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις εναντίον της συμφωνίας για το όνομα της Β. Μακεδονίας. Η όσμωση θρησκευτικών οργανώσεων με εθνικιστικές και φασιστικές υπήρχε πάντα, απλώς τώρα η συνέργειά τους γίνεται φανερή. Αυτό αποδεικνύει η λίστα των οργανώσεων που χρηματοδότησαν τη διαφήμιση για τις αμβλώσεις στο πλαίσιο της εκστρατείας για "το αγέννητο παιδί" που αποφάσισε τον Ιούνιο η Ιερά Σύνοδος. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, όπως και η Καθολική Εκκλησία αλλά και οι Προτεστάντες (κυρίως οι Ευαγγελικοί) εκπροσωπούν τον δυτικό φονταμενταλισμό που, παραδόξως, δεν αντιτίθεται στον ισλαμικό ούτε στον εβραϊκό φονταμενταλισμό αλλά όλοι μαζί φαίνεται να λειτουργούν συμπληρωματικά, αφού έχουν κοινές ρίζες, την κοινή τους μήτρα που είναι η πίστη του Αβραάμ(Τζον Γκρέι:"Αλ Κάιντα και η νεωτερικότητα"). Υπάρχει όμως κι ένας ακόμα κοινός τόπος που είναι ο φανατισμός και η μυστικοποίηση της ιστορίας.

Η εξουσία των παπάδων –όπως και των μάγων παλιότερα- πηγάζει από το γεγονός ότι μία κοινωνία χρειάζεται μια καταγωγή, ένα ιδεώδες, ένα τοτέμ, μια υπέρτατη αρχή, μια συνέχεια, μια αφήγηση, μια γενεαλογία, περισσότερο ή λιγότερο φανταστικές και τέλος μια εσωτερική ιεραρχία κι ένα ιερό, το άβατο. Με άλλα λόγια η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, που μπορεί να είναι μια κοινότητα ή ένα έθνος. Αλλά η συγκολλητική ουσία, που προβάλλουν οι σημερινοί ηγέτες με τα μαύρα, είναι το μίσος, ενώ στους πρωτοχριστιανούς ήταν η αγάπη.

Όχι, αυτοί δεν είναι καν «μηχανικοί ψυχών». Μεσάζοντες είναι. Διαμεσολαβητές που διαμεσολαβούν περισσότερο με τη γήινη εξουσία, την πολιτική, παρά με την ουράνια, την πνευματική. Νέτοι-σκέτοι κομματάρχες είναι. Πακέτο ψήφων οι χιλιάδες πιστοί που «πωλούνται» με αντίτιμο την παροχή εκδουλεύσεων στο όνομα της πίστης και της Εκκλησίας, η οποία ως εξουσιαστικός θεσμός δεν έχει καμία σχέση με την πρωτοχριστιανική κοινότητα και ταπεινότητα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί την ανάγκη, την φτώχεια και την απελπισία για να προσηλυτίσει και να φανατίσει, για να ενσταλάξει δηλητήριο στις ψυχές και όχι αγάπη…

Η Εκκλησία είναι μία κοινωνική μηχανή, όπως και το κράτος. Αλίμονο αν μεταβληθεί σε «στρατιωτικού» τύπου μηχανή με τους μαυροφορεμένους σαμάνους της να ευλογούν σημαίες και «όπλα»! Αλίμονο αν δηλητηριάζουν τις ψυχές με μίσος για τον Άλλο, για τον διαφορετικό! Η Εκκλησία για να σωθεί πρέπει να απαλλαγεί από την πολιτική της εξουσία και να πάψει να είναι ο ιδεολογικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης. Η Εκκλησία να μείνει στον ουρανό. Και οι πολιτικοί, εκείνοι που διατείνονται ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, δεν μπορούν να απεμπολούν τον Διαφωτισμό και τον ορθό λόγο και να υιοθετούν μέσω της Εκκλησίας την πιο σκοτεινή μεταφυσική που ενδημεί μόνο στους τζιχαντιστές της Ανατολής.

Τι άλλο θα μπορούσε να υπάρξει ώστε να αναπληρώσει την ενοποιό πλην ανορθολογική θρησκευτική πίστη; Παλιότερα υπήρχε το πολιτικό σχέδιο για μία κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Υπήρχε το όραμα, όπως λεγόταν η πίστη στην ανθρώπινη ιδιότητα, ή αλλιώς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά. Τώρα τίποτα. Ο φορέας της εναλλακτικής πίστης στον άνθρωπο αναζητείται. Μα η ελπίδα παραμένει. Μια ελπίδα που βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα· τον περιορισμό των μεταφυσικών πίστεων αλλά και του ορθού λόγου και της μηχανής, στα εδάφη που τους αναλογούν. Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί «Το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος της ατομικότητας, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για κοινωνικές μηχανές» (Ε. Σάμπατο «Άνθρωποι και γρανάζια»).