Από τη Σίλικον Βάλεϊ στα Τέμπη

Μετά τη χρεοκοπία της Silicon Valley Bank (SVB) στις ΗΠΑ, ήρθε η σειρά της Credit Suisse στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Η κρίση γενικεύεται, καθώς οι «πελάτες» ποντάρουν (τζογάρουν) σε ασφαλέστερες θέσεις, ακριβώς όπως στη ρουλέτα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός-καζίνο. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τράπεζες και χρηματιστήριο), δεν είναι παρά ένας τζόγος, βασιζόμενος κατ’ εξοχή στα τρικ, που ενίοτε σκάνε σαν παραφουσκωμένοι πομφόλυγες, όπως συνέβη με τα τοξικά ομόλογα το 2008 και την φούσκα των ακινήτων. Τότε οι ανακριτές της αμερικανικής δικαιοσύνης ανακάλυψαν ότι η μεγα-τράπεζα επενδύσεων, η Goldman Sachs, η πρώτη δύναμη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν ένα επικίνδυνο κερδοσκοπικό καζίνο. Το σύστημα αυτό που πολιτικά και ιδεολογικά στηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι οπαδοί του «ελάχιστου κράτους», προσφεύγει αμέσως στο κράτος και στα χρήματα των φορολογουμένων προκειμένου να σωθεί!

Θυμίζουμε ότι μέχρι το 1980, η αγοραστική δύναμη(ζήτηση) ήταν εκ των ων ουκ άνευ για την κίνηση της παραγωγής (προσφορά). Σήμερα, η οικονομία έχει αποσυνδεθεί από την κατανάλωση και «παίζει» κυρίως στα Χρηματιστήρια όπου και επιδιώκεται η μεγιστοποίηση των κερδών (το χρήμα παράγει χρήμα). Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα(τράπεζες) δεν ποντάρει τόσο στην πραγματική οικονομία αλλά στην λεγόμενη εικονική οικονομία, στα ομόλογα κ.ά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα «πανωσήκωμα» που όσο μεγαλώνει δημιουργεί κινδύνους καθώς υπερβαίνει τη στατικότητα του συνολικού οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας. Το «δημιούργημα» αυτό χρειάστηκε την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τους κήρυκες της περίφημης κοινωνίας της διακινδύνευσης (του παρ’ ημίν «σημίτειου» εκσυγχρονισμού) μαζί με την κλασσική αντίληψη για την αυτορρύθμιση της αγοράς. Μόνο που η κρατική παρέμβαση καταρρίπτει το επιχείρημα της αυτορρύθμισης. Αλλά αυτοί που την επικαλούνται καταφεύγουν σε μία σοφιστεία υποστηρίζοντας σχεδόν ότι η απορρύθμιση της χρηματοπιστωτικής αγοράς είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Η μη ορθολογική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης τους είναι αναγκαία ώστε αυτοί που προκάλεσαν την κρίση να εξακολουθήσουν να τη διαχειρίζονται προς όφελός τους, διαχέοντας τις ζημίες τους στους «από κάτω»,

Βέβαια, κάποτε υπήρχαν προσωπικότητες του ίδιου του συστήματος, όπως ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ(συνέντευξη στη Le Monde), που καλούσε σε αγώνα εναντίον του «χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού» και την υπεράσπιση του «άλλου» καπιταλισμού, εκείνου της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών που δημιουργεί πραγματικό και όχι εικονικό πλούτο. Μόνο που αυτός ο τεμαχισμός του καπιταλισμού (σε καλό και κακό) από τους σοσιαλδημοκράτες, παραπέμπει στο τέχνασμα του «σπασίματος» μιας επιχείρησης σε κερδοφόρο και ζημιογόνο κομμάτι. Το ζημιογόνο το κρατάει το κράτος (όπως στην περίπτωση των ελληνικών σιδηροδρόμων), τουτέστιν το επωμίζονται οι φορολογούμενοι, και το κερδοφόρο το παίρνουν κοψοχρονιά οι ιδιώτες επιχειρηματίες.

Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός είτε με δεξιούς είτε με σοσιαλδημοκράτες στην εξουσία. Οι "από κάτω" όμως αντιλαμβάνονται την αδικία μόνο όταν θα βρεθούν στην κόλαση, μόνο όταν θα πέσει πάνω τους το θανατικό, όταν επισυμβεί η τραγωδία. Στο προηγούμενο διάστημα ζούσαν μέσα στην τύφλωση που δημιουργούν τα πετσωμένα μίντια του συστήματος και τις διαβεβαιώσεις ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Η φωνή του πρώην υπουργού Μεταφορών Κ. Καραμανλή στη Βουλή "Ντροπή, ανακαλέστε, τα τρένα είναι ασφαλή" θα ξεσκίζει τ' αυτιά μας. Και μετά ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Για την ακρίβεια ο ΦΟΝΟΣ.

Γιατί σ’ αυτή την οικονομία, γιατί σ' αυτό το σύστημα οι νέοι και οι νέες, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι/ες είναι περιττό κόστος, είναι λίπος που πρέπει να χάσει η επιχείρηση, η οικονομία και η κοινωνία για να «εκσυγχρονιστούν»!

Βάρος είναι και οι μηχανισμοί ασφαλείας στις μεταφορές, τα φίλτρα στα εργοστάσια, γενικά ό,τι μειώνει τα κέρδη τους.

Γι’ αυτό δεν υπάρχει εναλλακτική, ή θα τους αφανίσουμε ή θα μας αφανίσουν...

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ