Αποπροσανατολισμός...

 Στη Γαλλία ένας gay γίνεται πρωθυπουργός της χώρας. Στην Ελλάδα, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δημιουργεί «σχίσμα» στον χώρο της δεξιάς. Και στις δύο περιπτώσεις -σε συμβολικό ή ουσιαστικό επίπεδο- επιχειρείται αποπρονατολισμός του πληθυσμού από τα ζέοντα καθημερινά προβλήματα όπως είναι ακρίβεια, η φτωχοποίηση, οι εξώσεις, η εργοδοτική αυθαιρεσία κ.ά.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ένα τρίτο των Γάλλων πρέπει να παραλείπει ένα γεύμα κάθε μέρα και δεν πρέπει να αρρωστήσει, γιατί δεν έχει τα απαραίτητα φάρμακα και το σύστημα υγείας είναι άθλιο. Το παράδοξο είναι πως όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά! Διαμαρτυρίες, κίτρινα γιλέκα, διαδηλώσεις συνταξιούχων, συγκεντρώσεις στις γειτονιές, σφυρίγματα στο Stade de France, πανό στα παράθυρα, και όλο αυτό το «κύμα» οδεύει στον κόλπο της Λεπέν που προηγείται στις δημοσκοπήσεις κατά δέκα μονάδες του Μακρόν.

Ο Μακρόν επιχειρεί να ανακόψει το «κύμα» με μία ρατσιστική, ακροδεξιά μετατόπιση. Η στρατηγική του εστιάζει στο μίσος για τους Άραβες προκειμένου «να απασχολήσει το μυαλό των ανθρώπων και να τους κάνει να ξεχάσουν» τις υπόλοιπες κοινωνικές παθογένειες, γράφει η Le Monde diplomatique. 

Το αντίστοιχο στην Ελλάδα είναι το νομοσχέδιο για τον γάμο των gay. Εδώ δεν πρόκειται φαινομενικά για μία ακροδεξιά στροφή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά για μία «κεντροδεξιά» στρατηγική που όμως ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, επιχειρώντας να καλύψει τον χώρο της φαιάς δεξιάς με στελέχη της ΝΔ όπως ο Βορίδης κ.ά. Η ελληνική περίπτωση μοιάζει περισσότερο με την πολιτική του συντηρητικού Σουνάκ όπου το φοβερό νομοσχέδιό του για την απέλαση αιτούντων άσυλο στη Ρουάντα βρήκε αντίθετους πολλούς βουλευτές του κόμματός του επειδή θεωρήθηκε «ήπιο»! Μάλιστα, η περίπτωση της ακραίας πρώην υπουργού Εσωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, που αντικαταστάθηκε, δείχνει ανάλογη εξέλιξη και για τον Βορίδη.

Σε κάθε περίπτωση, θέματα όπως οι μετανάστες και τα δικαιώματα των gay αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από τα βασικά προβλήματα που είναι η ακρίβεια, η φτωχοποίηση, οι εξώσεις, οι απολύσεις.

Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού ενορχηστρώνεται και στρώνεται από το ελεγχόμενο από την κυβέρνηση μιντιακό σύστημα που θεαματικοποιεί σε επίπεδο σόου και «πρωινάδικου») τις κινήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της Κασσελάκη, αλλά και εκδραματίζει θέματα αστυνομικού χαρακτήρα.

Η διαφορά Μακρόν και Μητσοτάκη στην ακροδεξιά εκδοχή τους είναι ότι ο μεν πρώτος κινείται αμυντικά επιχειρώντας να ανακόψει την αύξουσα επιρροή της Λεπέν, ενώ ο δεύτερος κινείται επιθετικά, καθώς εξαρχής μπορούσε να κινείται σε όλο το εύρος του δεξιού πολιτικού χώρου από την ακροδεξιά ως την "αριστερά" με απίστευτη άνεση και υποκρισία. Απαθανατίζεται μπροστά στη φωτογραφία του πρόσφυγα του Γιάννη Μπεχράκη μετά της συζύγου του που φορά αμπέχονο (!) και συγχρόνως ακολουθεί μια ακραία αντιμεταναστευτική πολιτική και ξενοφοβική ρητορική, κατηγορώντας τους "αλληλέγγυους" αριστερούς ως συμμάχους των… εισβολέων-προσφύγων και σηκώνοντας το τείχος του Έβρου!

Απέναντι σ’ όλα αυτά, η περίφημη κυβερνώσα αριστερά απαντά αμήχανα με το «Ναι στο τείχος, αλλά αυτό δεν αρκεί»!

"Ασφαλώς και δεν αρκεί" απαντά ο Κυρ. Μητσοτάκης, και επεκτείνει τον φράχτη του Έβρου!

Η ελληνική κυβερνώσα Αριστερά, με άλλα λόγια, όπως υποτίμησε τον Κυρ. Μητσοτάκη, έτσι υποτιμά και τη δυνατότητα αφομοίωσης του καπιταλιστικού συστήματος. «Αφού δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, προσπαθώ να μη με αλλάξει αυτό», έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος. Η Αριστερά, λοιπόν, αρκούμενη στον «τρέχοντα» πολιτικό ακτιβισμό, δεν έχει αναλύσει τα νέα χαρακτηριστικά της Δεξιάς, κυρίως στην Ευρώπη, και να δει τι είναι αυτό που διαρράφει όλα τα τμήματά της, ποια είναι η κοινή τους βάση, τι είναι αυτό που της επιτρέπει να έχει μια ευρεία γκάμα ελιγμών και να λειτουργεί δίκην ακορντεόν. Η ελληνική και η ευρωπαϊκή Αριστερά, αρκούμενες σ’ έναν παροντικό τακτικισμό, δεν απάντησαν λυσιτελώς στην ευρωπαϊκή δεξιά που υπερασπίζεται και ιδεολογικοποιεί τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, τροφοδοτώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει στον τζιχαντισμό, δηλαδή σ' έναν κυριολεκτικά "ιερό πόλεμο" εναντίον «των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών»! 

Στην Ελλάδα, η Αριστερά εξακολουθεί να υποτιμά την αλληλενέργεια Εκκλησίας-Κράτους και τον πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό ρόλο της Εκκλησίας, περιοριζόμενη στις ακραίες εκφάνσεις της, νομιμοποιώντας κατ' αυτό τον τρόπο τον "μη ακραίο" υποτίθεται ρόλο της. Πολλές φορές μάλιστα «αριστεροί» πολιτικοί ταυτίζονται για ψηφοθηρικούς λόγους με εκκλησιαστικούς κύκλους. Γενικά, η Εκκλησία διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ενώ παρεμβαίνει και πολιτικά κατευθύνοντας την ψήφο των πιστών. Ο διαχωρισμός λοιπόν Κράτους-Εκκλησίας είναι ένα κύριο σύγχρονο αίτημα.

Και επειδή αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Διαφωτισμού και του Φιλελευθερισμού, ούτε προηγουμένως ο Αλέξης Τσίπρας (αποπομπή Φίλη) ούτε και σήμερα ο Μητσοτάκης μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους φιλελεύθερους. Αυτό ισχύει κυρίως για τον Κυρ. Μητσοτάκη ο οποίος στην προσπάθειά του να αποτινάξει τη στάμπα του «νεοφιλελεύθερου» παρουσιάζεται ως δήθεν… φιλελεύθερος.