Ανισότητες και καταστολή

Στην Ηλεία μικροί μαθητές τηλε-παιδεύονται. Στην Καβάλα, ο αφυδατωμένος από τα δάκρυα γιος με ειδικές ανάγκες ζει επί δύο μέρες με το πτώμα της νεκρής από κορονοϊό μάνας του. Πιο ‘κει, ένας καρκινοπαθής τρέχει να προλάβει να σκοτώσει το «τέρας», που μεγαλώνει μέσα του. Όμως στα δημόσια νοσοκομεία τα χειρουργεία έχουν κλείσει και στα ιδιωτικά η ταρίφα είναι 10.000 ευρώ. Τι κι αν είναι «πόλεμος», τι κι αν ο κόσμος πεθαίνει, το κέρδος είναι κέρδος. Οι κλινικάρχες της Θεσσαλονίκης, ο περίφημος ιδιωτικός τομέας, που πλουτίζει από την κρίση και τον οποίο δοξολογεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, αρνούνται να βοηθήσουν. Ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο!  

Μόνο η ιδεοληπτική τυφλότητα πούρων νεοφιλελεύθερων και ανθρώπων που δεν έχουν επαφή με την πραγματική ζωή, αδυνατούν να προχωρήσουν σε «επίταξη» των ιδιωτικών κλινικών. Βέβαια, τώρα, τρομοκρατημένοι από την «χιονοστιβάδα» των νεκρών, προχωρούν στην επίταξη κλινικών. Όμως xάθηκε πολύτιμος χρόνος και η ανάσχεση πλέον είναι δύσκολη.

Παραδόξως, μαζί με την επίταξη κλινικών η κυβέρνηση στέλνει στη Β. Ελλάδα και ΜΑΤ! Γιατί άραγε; Πάντα οι κυβερνώσες ελίτ συσχέτιζαν τη διασπορά του ιού με την πειθαρχία του πληθυσμού. Η πανδημία, ως μορφή ταυτόχρονα πραγματική και φαντασιακή της αταξίας, έχει σαν ιατρικό και πολιτικό αντίστοιχο την πειθαρχία. Τα πειθαρχικά συστήματα έχουν ως στόχο τη μη «μετάδοση» ενός άλλου ιού, αυτού των εξεγέρσεων, των ανθρώπων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται, που ζουν και πεθαίνουν μέσα στο χάος (Φουκώ 1989: 262).

Η πειθαρχία και η καταστολή είναι δυο τροπικότητες άσκησης πρακτικών εξουσίασης και λειτουργούν συχνά συμπληρωματικά μέσα στους όρους αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι αμιγώς πειθαρχικές πρακτικές αναλαμβάνουν είτε να προλειάνουν το έδαφος για τις διαδικασίες αυθόρμητης συμμόρφωσης, είτε να παρέμβουν κατασταλτικά στην οριακή περίπτωση, που η εξουσία απειλείται.